პამელა ჯოუნსი – ზეინაბ სარიას თარგმანი

 Pamella  Jones 
პამელა  ჯოუნსი (თარგმნა  ზეინაბ  სარიამ)
. . .
I’m coming and bringing the body I reside in,
I have to take care of it, don’t I?
To wash, to dry, to exercise,
To walk, to rest,
To sleep, to awaken,
To dress, to feed,
To bring, to take,
I shouldn’t leave it anywhere.
Everyone is coming, whom I remember.
They recognize me even without this body.
But these, who are around me here,
They won’t see me without this,
So I have to hold it tight
And carry it faithfully.
It is still mine anyway. 

 COVID-19
Me and the planet are in the risk group:
For a long time, I have a coronary heart disease,
While the earth is getting old and is creaking on its axis.
It says to me: -Let’s wash our hands often.
I say: -Let's wash and keep a distance,
Until corona itself washes its hands on us,
As in that hands-clenched Europe...
Lock up, if you wish, at home,
Loneliness is a bluff anyway,
Whoever enters the thoughts,
Everyone is here with you.
Not only that… But those who have left us are coming as well
And that you worry, let's not incur death to each other,
Suddenly you remember, they are already on the other side,
Forever protected from corona.
We, on this side, miss the thickets of history and their
Roaring dinosaurs,
They would terrify us and we would flee in dismay,
And that, silent and invisible, and omnipresent...
It says: -Wash your hands on others!
I say: -If I survive you, who will I be?.. 

 Of Naivety
The devil may creep in the poet like hippety-hop,
Just like a skilled thief hops
in someone’s window,
While you stand and in some strange vision
See this as an animated movie frame...

So, what should he do? What can he do?
(A look at innocence).
The devil hopped inside him without asking
And wherever he looks, he sees the circulation in his favor:
What makes this earth rotate
for the benefit of others and others?
For whom did the star blink without him?..

The thief takes an item,
And the devil - an invisible man.
An item remains. 

 . . .
 I opened the window,
I let the space in into my eyes,
The landscape perspective reversed-
Swish set off,
The tree ran by,
The mountain moved closer,
The view beyond the view approached
And not the breeze from my home yard,
But endlessness breathed in my face. 

 . . . 
Huh, how small a man is,
 Wherever he turns his head, he sees there, 
While here many things are in the unseeableness.
 Turn around. 
Lay the sun of an eye to what is here. 
In the unseen or more like in the earthly
 unseeableness.
 

 . . .
მოვდივარ და მომყავს სხეული, რომელშიც ვიმყოფები,
ხომ უნდა ვიზრუნო მასზე?
დავბანო, გავამშრალო, ვავარჯიშო,
ვასეირნო, მოვასვენო,
დავაძინო, გავაღვიძო,
ჩავაცვა, ვაჭამო,
წავიყვანო, წამოვიყვანო,
სადმე არ უნდა დამრჩეს.
ყველა მოდის, ვისაც იქიდან  ვიხსენებ.
ისინი უამსხეულოდაც მცნობენ.
მაგრამ ესენი, აქ ვინც მახვევია,
უამისოდ ვერ მიხილავენ,
ამიტომ ხელი უნდა ჩავჭიდო
და ერთგულად ვატარო.
ჯერ კიდევ მაინც ჩემია.  

 COVID-19
მე და პლანეტა რისკის ჯგუფში ვართ:
რა ხანია, მაქვს გულის კორონალური სენი,
დედამიწა კი მოხუცდა და ღერძზე ჭრიალებს.
ის მეუბნება: -დავიბანოთ ხელები ხშირად.
მე ვეუბნები: -დავიბანოთ და დავიცვათ დისტანცია,
სანამ თავად კორონას არ დაუბანია ხელები ჩვენზე,
როგორც იმ ხელებგადაჭდობილ ევროპაში...
ჩაიკეტე, თუ გინდა, სახლში,
მაინც ბლეფია სიმარტოვე,
ვიზე ფიქრიც გამოიღება,
ყველა აქა გყავს.
ეგ კი არადა... წასულებმაც იციან მოსვლა
და რომ შფოთავ, არ დავმართოთ სიკვდილი ერთურთს,
გახსენდება, ისინი უკვე გაღმა არიან, 
სამუდამოდ დაცულები  კორონისაგან.
გამოღმელებს გვენატრება ისტორიის უღრანებიდან
აბღავლებული დინოზავრები,
ზარს დაგვცემდნენ და გამოვრბოდით თავპირისმტვრევით,
ეგ კი, უხმო და უჩინარი, და ყველგანმყოფი...
ის მეუბნება: -დაიბანე ხელები სხვებზე!
მე ვეუბნები: -თუ გადაგირჩი, ვინ ვიქნები?.. 

 გულუბრყვილობისა

პოეტში ისე სკუპა-სკუპით შეიძლება შესკუპდეს ეშმა,
ოსტატი ქურდი რომ სკუპდება
სხვის ფანჯარაში,
შენ კი იდგე და უცნაურ ხილვით
ანიმაციურ ფილმის კადრად ხედავდე ამას...

აბა, რა ქნას? რა შეუძლია?
(უცოდველობის გამოხედვა).
დაუკითხავად ჩაუსკუპდა შიგნით ეშმაკი
და საითაც გაიხედავს, სათავისო  წრებრუნვას           ხედავს:
ამ დედამიწას სხვათა და სხვათა სასიკეთოდ
რა ატრიალებს?
ვისთვის დასცვივდა უიმისოდ ვარსკვლავს ციმციმი?..

ქურდს მიაქვს ნივთი,
ხოლო ეშმას - უხილავი ადამიანი
და რჩება ნივთი.

 

 . . .
გავხსენ ფანჯარა,
შემოვუშვი სივრცე თვალებში,
პეიზაჟის პერსპექტივა ამოტრიალდა-
დაიძრა შრიალი,
ხე გამოქანდა,
მთა წამოვიდა,
ხედს მიღმა ხედი მოახლოვდა
და ჩემი ეზოს შინაურმა სიომ კი არა,
უსაზღვროებამ  შემომასუნთქა. 

 . . .
ჰეჰ, რა მცირეა ადამიანი, 
საითაც თავს მიატრიალებს, იქით ხედავს, 
აქეთ კი მაშინ რამდენი რამ ვერხედვაშია. 
მოტრიალდი.
 მოაფინე თვალის მზე იმას, რაც აქეთ არის,
 დაუნახველში კი არა და ამწუთიერ ვერხედვაში. 

ვთქვათ, მოტრიალდი. 
მერე და რა?
 იქით რაც გრჩება, ის ხომ უკვე ვერხედვაშია?.. 

Pamella  Jones
პამელა ჯოუნსი    (თარგმნა     ზეინაბ   სარიამ). . .
დედამიწის ამ ნაჭერზე ვარ.
სხვა ნაჭრებს ტელეეკრანზე ვხედავ  "ახალ ამბებში"
                                                              ან ინტერნეტში.
საღამოობით ჩემს ოჯახურ სიმყუდროვეში
                                ვაკოწიწებ სფერულად მთლიანს,
ხელისგულზე  დავიგორებ,
                                მეორე ხელით  ვეფერები.
ადამიანი სად არის მშვიდად?..

მოდი, შემომყე მწუხარებაში,
ცივილიზაციების შორ ჩიფჩიფს ვუსმინოთ,
ლოდივით მძიმეა,  თან - სიბრძნისფერი.

მოგვბეზრდება? გადავიდეთ სიხარულში.
იქ მიწიერ ნამცხვრებს ბრაწავენ,
                               შოკოლადის მინანქრიანს,
                               ემულგატორ-სიკვდილიანს,
სულ უდარდელად მიგვასიკვდილებს.

სიხარული შენიღბული მწუხარებაა.

ერთადერთი, იქ არ შევრგოთ  უბირი თავი,
სასოწარკვეთის ხევხუვებში.

*  *  * 
I’m on this piece of Earth.
I see other pieces on TV in news 
or on the Internet.
I make it spherically complete again in my 
family coziness during evenings,
I roll it on my palm, 
caress it with my other hand.

Where is human in peace?..

Come in, join me in sadness,
Let’s listen to distant whispers of civilizations,
It’s like a boulder, the color of wisdom.

Get bored of it? Go to happiness.
They are baking earthly cakes there, 
with chocolate frosting, 
with emulsifier-death,
Will kill us quite carefrely.

Happiness is masked sadness.

Only thing, let’s not put our dumb heads there,
In the ravines of despair.

(ბუნებისაგან  ნასწავლი სქემები) . . .
ხელმა კალამი მოიშია,
კალამმა - ფურცელზე ჩაშრიალი
კოკრის გაშლის წესით:
სათქმელის პირველი გარსი ჩაშრაშუნდა -
მაგონდები, გამიკრთები ელვასავით
ყოველ გადმოშლილ ფურცელზე სათითაოდ.
მეორე გარსი -
როგორ ჩამზრდიხარ შიგ ხსოვნაში...
სხვა სახეებს აფერმკრთალებ,
ზედმეტ პწკარს წავშლი,  შენ - ვერა.
მესამე -
ვეღარ გიცილებ,
გრავიტაციის  ძალა მერევა.
.............................................
შიგ კოკორში გაუშლელი ფურცლებია
და როგორც სურნელის ჯადო შუაგულშია,
მთავარი სათქმელიც იქ მდუმარებს.

გრიგალივით
ყველა სიტყვა თვლემდა და უცებ
გრიგალივით 
ამოვარდა სიტყვების წყვილი:
"სამედიცინო დასკვნა."
გრიგალში მთავარი ქარი რომ წივის,
ზუსტად ისე დაიწივლა სიტყვამ "კიბო!"
იძრა მიწისქვეშეთი და
აიმართა ქარბორბალა: "შვილები," "ოჯახი," "სამსახური..."
                                           "სამსახური," "ოჯახი." "შვილები..."
                                           "შვილები," "სამსახური," "ოჯახი..."
მთავარმა  ქარმა  ქარბორბალას გამოაძრო ერთი ქროლება:
                                           "შვილები," "შვილები," "შვილები..."
ააქანა,  დააქანა,
სხვა ქროლვებიც გამოისხა,
და რომ აიჭრნენ ცად აშლილები,
მოთქმისებურად მაინც ისმოდა:
"შვილები," "შვილები," "შვილები..."
                                            ასეა, წესი ამგვარი უფლობს:
                                            ვისაც აობლებ, ის გტკივა უფრო.

(Schemes learned from nature). . . 
The hand got hungry for the pen,
Pen - for swishing on a sheet of paper
By the rule of an opening bud:
The first shell of the words swished -
I remember you, like lightning struck
On each opened sheet one by one.
Second shell -
How have you grown deep in my memory...
Blurring other faces,
I can erase excessive lines, not you.
Third -
I can't get rid of you,
Gravitational force is getting better of me.
..............................................
Deep inside, there are unopened sheets in the bud
And just like the magic of the scent is in the very heart,
The main words stay silent there as well.

Like a Storm
All the words were sleeping and suddenly
Like a storm
A pair of words fell out:
"Medical conclusion."
Just like a howl of the main wind of a storm,
The word "cancer!" screamed out.
The underground started moving and
A hurricane rose: "children," "family," "job ..."
                                            "Job," "family." "children..."
                                            "Children," "job," "family ..."
The main wind threw one blow out of the hurricane:
                                            "Children," "children," "children..."
Swung here, swung there,
It sprouted other blows,
And as they rose to the skies,
Like a wailing, it was heard:
"Children," "children," "children..."
   Such is the rule of godhood:
   Whoever you leave orphaned, hurts more.

პეპლის ფარფატიც წესია და გავიმეოროთ:
მთა ისაა, რომ ვამბობთ: "ცა ეზიდება თავისკენ,"
რაც ამ სიტყვებს გამოექცა და დარჩა მთასთან.
მდინარე ისაა, რომ ვამბობთ: "ცის ჩასახედი სარკე,"
რაც ამ სიტყვებს გამოექცა და დარჩა მდინარესთან.
ყვავილი ის არის, რომ ვამბობთ, "მიწის ღიმილი,"
რაც ამ სიტყვებს გამოექცა და დარჩა ყვავილთან.
ქვეყანა ის არის, რომ ვამბობთ: “თვალებში ჩასაფლავ- ჩაგვიზეიმდა,”
რაც ამ სიტყვებს გამოექცა და დარჩა აქა.
თქმადი და უთქმელი,
როგორც პეპლის ორი ფრთა,
იშლება, იკეცება,
იშლება, იკეცება,
დაჰფარფატებს  რამდენ რაიმეს...

Butterfly's Fluttering is Also a Rule and Let's Repeat:The mountain is what we call "being lifted up by the sky,"
That, which escaped these words and stayed with the mountain.
The river is what we call "The mirror of the sky,"
That, which escaped these words and stayed with the river.
The flower is what we call "smile of the earth,"
That, which escaped these words and stayed with the flower.
The country is when we say: it got entombed and commemorated into our eyes,
That, which escaped these words and stayed here.
Said and unspoken,
Like two wings of a butterfly,
Flatters, closes,
Flatters, closes,
Flitters above so many things...