Just Once
Just once I knew what life was for.
In Boston, quite suddenly, I understood;
walked there along the Charles River,
watched the lights copying themselves,
all neoned and strobe-hearted, opening
their mouths as wide as opera singers;
counted the stars, my little campaigners,
my scar daisies, and knew that I walked my love
on the night green side of it and cried
my heart to the eastbound cars and cried
my heart to the westbound cars and took
my truth across a small humped bridge
and hurried my truth, the charm of it, home
and hoarded these constants into morning
only to find them gone.
In Excelsis
It is half winter, half spring,
and Barbara and I are standing
confronting the ocean.
Its mouth is open very wide,
and it has dug up its green,
throwing it, throwing it at the shore.
You say it is angry.
I say it is like a kicked Madonna.
Its womb collapses, drunk with its fever.
We breathe in its fury.
I, the inlander,
am here with you for just a small space.
I am almost afraid,
so long gone from the sea.
I have seen her smooth as a cheek.
I have seen her easy,
doing her business,
lapping in.
I have seen her rolling her hoops of blue.
I have seen her tear the land off.
I have seen her drown me twice,
and yet not take me.
You tell me that as the green drains backward
it covers Britain,
but have you never stood on that shore
and seen it cover you?
We have come to worship,
the tongues of the surf are prayers,
and we vow,
the unspeakable vow.
Both silently.
Both differently.
I wish to enter her like a dream,
leaving my roots here on the beach
like a pan of knives.
And my past to unravel, with its knots and snarls,
and walk into ocean,
letting it explode over me
and outward, where I would drink the moon
and my clothes would slip away,
and I would sink into the great mother arms
I never had,
except here where the abyss
throws itself on the sand
blow by blow,
over and over,
and we stand on the shore
loving its pulse
as it swallows the stars,
and has since it all began
and will continue into oblivion,
past our knowing
and the wild toppling green that enters us today,
for a small time
in half winter, half spring.
ერთხელ
ერთხელ ბოსტონში, ჩარლზ რივერზე სეირნობისას
მოულოდნელად მივხვდი, რისთვის ვარ.
გადავყურებდი ნეონის შუქთა ციაგს ჭავლებზე,
ლამპიონები ამრავლებდნენ საკუთარ ასლებს,
ფართოდ აღებდნენ პირს ოპერის მომღერლებივით;
ვთვლიდი ვარსკვლავებს, ჩემს პატარა თანამზრახველებს,
ჩემს ნაჭრევიან მარგალიტებს და მე ვიცოდი,
რომ ღამეულ სიხასხასეში ჩემს სიყვარულს ვასეირნებდი.
გული ყვირილით აცილებდა ავტომობილებს აღმოსავლეთ ზღვრამდე;
გული ყვირილით აცილებდა ავტომობილებს დასავლეთის ზღვრამდე;
ჩემი გულწრფელობა პატარა, ირიბ ხიდზე გადაატარა;
მიიჩქაროდა ჩემი გულწრფელობა, მომხიბვლელი, თავის სახლისკენ,
რომ უცვლელობა გათენებისთვის მოემარაგა,
აღმოაჩინა, რომ დაფანტა ...
უპირატესობა
გაზაფხულისა და ზამთრის ზღვარზე,
ბარბარა და მე ვდგავართ
ფართოდ ხახადაბჩენილი
ოკეანის პირისპირ,
დაძენძილ სიმწვანეს რომ
აყრის და აყრის სანაპიროს.
შენ იტყვი, - ბრაზობს.
მე ვამბობ, - რომ ჰგავს ჩაწიხლულ მადონას.
მის წიაღი კოლაფსშია და მთვრალია ცხელებისგან.
მისი წყრომა ფილტვებში ჩაგვდის.
მე, ხმელეთის მკვიდრი,
მცირე სივრცეს ვიყოფ შენთან.
ცოტა არ იყოს, მეშინია,
იმდენ ხანს ვიარე ზღვიდან.
მინახავს მის ღაწვთა სიგლუვე,
მინახავს მისი სიმარტივე,
მინახავს იგი საქმით გართულიც.
მინახავს წელზე ცისფერ რგოლებს როგორ იხვევდა,
მინახავს, ხმელეთს როგორ ეთხლიშებოდა,
ორჯერ სცადა ჩემი ჩაძირვა,
მაგრამ ჯერ არ წავუყვანივარ.
შენ მეუბნები, რომ ის მწვანე წყალსაწრეტად
აკრავს ბრიტანეთს,
მაგრამ გინახავს ნაპირზე მდგარს
ის როგორ გაკრავს?
მოვედით მის თაყვანსაცემად.
ლოცულობენ ჩვენი ენები - სერფინგის ფიცრები -
ვდებთ აღთქმას,
ენით გამოუთქმელს.
ორივე უხმოდ
და ორივე განსხვავებულად.
მინდა, როგორც ოცნებაში, შევიდე მასში,
ჩემი ფესვები დანის პირივით ჩავასო
და ჩავტოვო სანაპიროზე.
ჩემი წარსული ვამზეურო, მისი ყველა ხლართი და ყეფა,
შევისეირნო ოკეანეში და
ნება დავრთო ჩემში გასკდეს,
გარედან ჩანდეს, თითქოს მთვარეს ვისრუტავ,
ტანსაცმელი თვითონ მცურდება,
ვიძირები დიდებული დედის მკლავებში,
რაც არ მყოლია,
ამ ადგილის - უფსკრულის - გარდა,
რომელიც თავს ქვიშას ახლის, იმეორებს
დარტყმას დარტყმაზე,
ისევ და ისევ,
და ჩვენ ვდგავართ სანაპიროზე,
შევხარით მის პულსაციას,
როგორ ყლაპავს ვარსკვლავებს.
ყველაფერი დაიწყება და
გაგრძელდება მივიწყებამდე,
გამოცდილების მიღმა მიგვრჩება,
შემოგვეჭრება ველური მწვანე
დღეს, მოკლე ხნით,
გაზაფხულისა და ზამთრის ზღვარზე.
Anne Sexton
A prayer
O Mary, fragile mother,
hear me, hear me now
although I do not know your words.
The black rosary with its silver Christ
lies unblessed in my hand
for I am the unbeliever.
Each bead is round and hard between my fingers,
a small black angel.
O Mary, permit me this grace,
this crossing over,
although I am ugly,
submerged in my own past
and my own madness.
Although there are chairs
I lie on the floor.
Only my hands are alive,
touching beads.
Word for word, I stumble.
A beginner, I feel your mouth touch mine.
I count beads as waves,
hammering in upon me.
I am ill at their numbers,
sick, sick in the summer heat
and the window above me
is my only listener, my awkward being.
She is a large taker, a soother.
The giver of breath
she murmurs,
exhaling her wide lung like an enormous fish.
Closer and closer
comes the hour of my death
as I rearrange my face, grow back,
grow undeveloped and straight-haired.
All this is death.
In the mind there is a thin alley called death
and I move through it as
through water.
My body is useless.
It lies, curled like a dog on the carpet.
It has given up.
There are no words here except the half-learned,
the Hail Mary and the full of grace.
Now I have entered the year without words.
I note the queer entrance and the exact voltage.
Without words they exist.
Without words on my touch bread
and be handed bread
and make no sound.
O Mary, tender physician,
come with powders and herbs
for I am in the center.
It is very small and the air is gray
as in a steam house.
I am handed wine as a child is handed milk.
It is presented in a delicate glass
with a round bowl and a thin lip.
The wine itself is pitch-colored, musty and secret.
The glass rises in its own toward my mouth
and I notice this and understand this
only because it has happened.
I have this fear of coughing
but I do not speak,
a fear of rain, a fear of the horseman
who comes riding into my mouth.
The glass tilts in on its own
and I am on fire.
I see two thin streaks burn down my chin.
I see myself as one would see another.
I have been cut int two.
O Mary, open your eyelids.
I am in the domain of silence,
the kingdom of the crazy and the sleeper.
There is blood here.
and I haven't eaten it.
O mother of the womb,
did I come for blood alone?
O little mother,
I am in my own mind.
I am locked in the wrong house.
ენ სექსტონი
ლოცვა
ჰოი, მარიამ, ეთეროვანო დედაო,
თუმცა საშენო სიტყვები არ ვიცი,
ახლა შეისმინე, შეისმინე ჩემი.
ხელებში მისვენია შავი კრიალოსანი ვერცხლის ქრისტეთი,
უკურთხებელია, რაც არ მჯერა.
ყველა მძივი - პატარა შავი ანგელოზი -
ჩემს თითებში სფეროვდება და მძიმდება.
ჰოი, მარიამ, მადლი მოიღე და გარდამსახე,
მიხსენი ჩემი სისაძაგლისგან,
ვიხრჩობი ჩემს წარსულსა
და ჩემსავე მძვინვარებაში.
იმის ნაცვლად, რომ ვიჯდე,
იატაკზე ვწევარ.
მაგრამ როცა კრიალოსნის მძივებს ვეხები,
ჩემს მკვდარ სხეულს ხელები უცოცხლდება.
და ენა მებმის.
ჰოი, დასაბამო,
ვგრძნობ, როგორ ეხებიან შენი ბაგეები ჩემსას.
ვითვლი კრიალოსნის მძივებს, როგორც ტალღებს,
სათითაოდ მფეთქავებს ჩემში
და მათი რიცხვი არაქათს მაცლის,
ამ ცხელ ზაფხულში ავადა ვარ.
ჩემს ზევით არის ფანჯარა -
ერთადერთი ჩემი შემსმენი, ნუგეშისმცემი,
ჩემი უგვანი ცხოვრების მოწმე,
ყველაფრის მტევი,
მაცოცხლებელი,
ფართე ფილტვებით შრიალით სუნთქავს,
როგორც თევზი უზარმაზარი.
მიახლოვდება მეტად და მეტად
სიკვდილის წუთი.
სახეს ვილაგებ,
ვიზრდი უსახურ სწორ თმებს.
ტვინში ვიწრო ხეივანი -
სახელად სიკვდილი,
მისკენ ისე მივიწევ, თითქოს წყალში მივტოპავ.
ჩემი სხეული უსარგებლოა,
მოკუნტული და მიგდებული,
ვით ძაღლი ნოხზე.
აქ ხმა არ ისმის, გარდა
ნახევრად შეუცნობი სიტყვებისა -
გიხაროდენ, მიმადლებულო, უფალი შენთანა!
სიჩუმით ჩავდექი წელიწადში,
მის უცნაურ შესასვლელში ზუსტად ვიგრძენი ძაბვა,
რომელიც ისე არსებობს, არავითარი ხმა არა აქვს,
როგორც არა აქვს პურთან შეხებას,
ან მის დაჭერას.
ო, მარიამ, უჩუმარო მკურნალო,
მომინახულე ფხვნილებით და მცენარეებით.
მე აქ ვარ, პატარა, ნესტიანი სახლის შუაში,
სადაც ჰაერი ნაცრისფერია.
ხელში ღვინო ისე მიჭირავს,
როგორც ბავშვს - რძე,
მომრგვალებულ და ნატიფ სირჩაში დელიკატურად წარმოდგენილი,
მდელოსფერი, ამჟავებული, ამოუცნობი.
თვითონ იხრება ჩემი ბაგისკენ,
მხოლოდ ამიტომ ვამჩნევ და ვხვდები,
ყველაფერი სრულდება ამით,
თუმცა ხველების მეშინია, არ ვაღიარებ,
ასევე - წვიმის
და მხედრის, რომელიც ჭიქას მოაჭენებს ჩემი ბაგისკენ
და ცეცხლში მაგდებს.
ცეცხლი ჩამომდის ორ ნაკადად ნიკაპზე და მწვავს.
ასეთ დროს ჩემს თავს ისე ვხედავ, თითქოს ორი ვარ.
ო, მარიამ, აახილე ქუთუთოები.
მე ვიმყოფები სიჩუმის ველზე,
გიჟებთან და მძინარეებთან.
აქ სისხლია, რომელიც ჯერ არ გამისინჯავს.
ჰოი, დედაო, ნუთუ მუცელში
მარტო სისხლისგან ჩავისახე?
ჰოი, დედაო,
ჩაკეტილი ვარ საკუთარ გონში,
როგორც სხვის სახლში.
The starry night
The town does not exist
except where one black-haired tree slips up like a drowned woman into the hot sky
The town is silent.
The night boils with eleven stars. Oh starry starry night! This is how
I want to die.
It moves. They are all alive.
Even the moon bulges in its orange irons
to push children, like a god, from its eye.
The old unseen serpent swallows up the stars.
Oh starry starry night! This is how
I want to die:
into that rushing beast of the night,
sucked up by that great dragon, to split
from my life with no flag,
no belly,
no cry.
The Civil War
I am torn in two
but I will conquer myself.
I will dig up the pride.
I will take scissors
and cut out the beggar.
I will take a crowbar
and pry out the broken
pieces of God in me.
Just like a jigsaw puzzle,
I will put Him together again
with the patience of a chess player.
How many pieces?
It feels like thousands,
God dressed up like a whore
in a slime of green algae.
God dressed up like an old man
staggering out of His shoes.
God dressed up like a child,
all naked,
even without skin,
soft as an avocado when you peel it.
And others, others, others.
But I will conquer them all
and build a whole nation of God
in me - but united,
build a new soul,
dress it with skin
and then put on my shirt
and sing an anthem,
a song of myself.
Despair
Who is he?
A railroad track toward hell?
Breaking like a stick of furniture?
The hope that suddenly overflows the cesspool?
The love that goes down the drain like spit?
The love that said forever, forever
and then runs you over like a truck?
Are you a prayer that floats into a radio advertisement?
Despair,
I don't like you very well.
You don't suit my clothes or my cigarettes.
Why do you locate here
as large as a tank,
aiming at one half of a lifetime?
Couldn't you just go float into a tree
instead of locating here at my roots,
forcing me out of the life I've led
when it's been my belly so long?
All right!
I'll take you along on the trip
where for so many years
my arms have been speechless.
ვარსკვლავიანი ღამე
ქალაქი აღარ არსებობს,
მისგან ერთი ხე დარჩენილა, რომელიც გაიელვებს, როგორც შავთმიანი ქალი, ცის მხურვალებაში რომ იგუდება.
ქალაქის ადგილას დუმილია.
ღამე თერთმეტ ვარსკვლავთან ერთად დუღს. ოჰ, ვარსკვლავიანი, ვარკვლავიანი ღამე! აი, როგორი სიკვდილი მინდა.
ის ტოკავს. სული უდგას ყველა მისთაგანს.
მთვარეც კი იბურცება ფორთოხლისფერი ბორკილებიდან და
თვალებიდან ბავშვებს აფრქვევს, როგორც ღვთაება.
უჩინარი ბებერი სერპანტინი ქვევიდან ყლაპავს ვარსკვლავებს.
ო, ვარსკვლავიანი, ვარსკვლავიანი ღამე! აი, როგორი
- სიკვდილი მინდა:
ღამემ, მოთარეშე ნადირმა,
დიადმა გველეშაპმა გამიწოვოს, გამსხლიტოს ამ ცხოვრებიდან
უბაირაღოდ,
უღვიძლოდ,
ყიჟინის გარეშე.
სამოქალაქო ომი
ვარ ორად გახლეჩილი,
მაგრამ ვაჯობებ ჩემს თავს,
დავამარცხებ ჩემს სიამაყეს,
ავიღებ მაკრატელს
და გამოვჭრი ჩემგან მათხოვარს.
ავიღებ ძალაყინს
და ამოვთხრი ჩემში ჩამარხულ
ღმერთის ნაფლეთებს,
მერე კი, როგორც ასაწყობ თავსატეხს
ხელახლა შევაერთებ
მოჭადრაკის მოთმინებით.
რამდენი ნაწილი აქვს?
მგონი, ათასობით.
ღმერთს აცვია ლორწოვანი მწვანე წყალმცენარეები,
როგორც კახპას,
ღმერთს აცვია, როგორც მოხუც კაცს,
რომელსაც ფეხები უყანყალებს ფეხსაცმლებში,
ღმერთს აცვია, როგორც ბავშვს,
სულ შიშველია,
უკანო
და რბილი,
როგორც ავოკადო
და სხვა, და სხვა და სხვა...
მაგრამ ვაჯობებ ყველას,
ავაშენებ ღმერთის შეერთებულ სამეფოს
ჩემში,
შთავბერავ ახალ სულს,
ჯერ კანს ჩავაცვამ,
შემდეგ - ჩემს პერანგს
და ჩემებურ ჰიმნს შევუსრულებ.
სასოწარკვეთა
ვინ არის იგი?
ჯოჯოხეთისკენ მიმავალი რკინიგზა?
ავეჯზე ჩუქურთმის ჩამომსხვრევის ხმა?
ღია სამარესთან უცაბედად გაჩენილი იმედი?
სიყვარული - გალეული, როგორც ნერწყვი პირსაბანში?
სიყვარული - ხსენებული მარადიულად, მარადიულად...
შემდეგ კი ზედ გადავლილი სატვირთო მანქანა?
შენი ლოცვა - ჩავლილი, როგორც რადიოგანცხადება?
სასოწარკვეთავ,
თვალში სულაც აღარ მომდიხარ!
სულ არ უხდები ჩემს ტანსაცმელს და სიგარეტებს.
ვინ დაგაყენა, როგორც ტანკი უზარმაზარი,
ჩემი ცხოვრების ნახევარზე დამიზნებული?
არ შეგიძლია ხეს რომ ჩაუვლი,თვალს მიეფარო?
რას დასადგურდი ჩემს ფესვებთან,
ჩვეულ ყოფას ძალისძალად მწყვეტ,
ამდენ ხანს რომ ღვიძლად მიმაჩნდა?
რა გაეწყობა!
სამოგზაუროდ იქ წაგიყვან, სადაც ჩემმა ხელებმა
დიდი ხანი გაატარეს მდუმარებაში.
The Poet of Ignorance
Perhaps the earth is floating,
I do not know.
Perhaps the stars are little paper cutups
made by some giant scissors,
I do not know.
Perhaps the moon is a frozen tear,
I do not know.
Perhaps God is only a deep voice
heard by the deaf,
I do not know.
Perhaps I am no one.
True, I have a body
and I cannot escape from it.
I would like to fly out of my head,
but that is out of the question.
It is written on the tablet of destiny
that I am stuck here in this human form.
That being the case
I would like to call attention to my problem.
There is an animal inside me,
clutching fast to my heart,
a huge crab.
The doctors of Boston
have thrown up their hands.
They have tried scalpels,
needles, poison gasses and the like.
The crab remains.
It is a great weight.
I try to forget it, go about my business,
cook the broccoli, open the shut books,
brush my teeth and tie my shoes.
I have tried prayer
but as I pray the crab grips harder
and the pain enlarges.
I had a dream once,
perhaps it was a dream,
that the crab was my ignorance of God.
But who am I to believe in dreams?
Small wire
My faith
is a great weight
hung on a small wire,
as doth the spider
hang her baby on a thin web,
as doth the vine,
twiggy and wooden,
hold up grapes
like eyeballs,
as many angels
dance on the head of a pin.
God does not need
too much wire to keep Him there,
just a thin vein,
with blood pushing back and forth in it,
and some love.
As it has been said:
Love and a cough
cannot be concealed.
Even a small cough.
Even a small love.
So if you have only a thin wire,
God does not mind.
He will enter your hands
as easily as ten cents used to
bring forth a Coke.
პოეტის უმეცრება
ალბათ, დედამიწა მართლა მიცურავს
რა ვიცი.
ალბათ, ვარსკვლავები ნასვრეტებია
გიგანტური მაკრატლით გაკეთებული.
რა ვიცი.
ალბათ, მთვარე გაყინული ცრემლია.
რა ვიცი.
ალბათ, ღმერთი მხოლოდ უძირო ხმაა
ყრუთა გასაგონი.
რა ვიცი.
ალბათ, არავინ ვარ.
თუმცა, სხეული მაქვს
და მას ვერსად გავექცევი.
როგორ მინდა, გადავაფრინდე, მაგრამ
ამაზე არც ღირს საუბარი, რადგან
ბედის ფიცარზე ასე წერია,
ადამიანის ფორმა მქონდეს, მასში ვიყო მომწყვდეული.
მაგრამ არის სხვა რამ პრობლემა,
რაზედაც უნდა ვილაპარაკო.
ჩემში ზის მხეცი,
გულზე მჭიდროდ შემოჭდობილი -
უზარმაზარი კიბორჩხალა.
ბოსტონელი ექიმებიც
ვერ მოერივნენ,
სკალპელები, ძაფები, მაკრატლები,
შხამიანი გაზები და ბევრი რამ სცადეს,
მაგრამ მხეცი ისევ იქაა,
მძიმეა წონით.
მსურს დავივიწყო, საქმეს მივხედო,
ბროკოლი დავჭრა, დახურული წიგნები გავხსნა,
ვიხეხო კბილი და ფეხსაცმლის თასმა შევიკრა.
ლოცვა რომ ვცადე,
საცეცები უფრო მაგრად შემომიჭირა
და ტკივილი გამიძლიერდა.
ერთხელ, მესიზმრა,
ალბათ, მესიზმრა,
რომ კიბორჩხალა
ჩემი უმეცრება იყო ღვთისადმი.
მაგრამ მე ვინ ვარ, რომ ჩემივე სიზმრის მჯეროდეს?!
სუსტი სიმი
ჩემი რწმენა
წონით დიდია,
მაგრამ სუსტ სიმზე ისე კიდია -
როგორც ობობას უთხელეს ქსელზე მისი ნაშიერი,
როგორც აყვავებული და დაგრეხილი ვაზის უწვრილეს ყუნწზე
მტევნები, თვალის გუგების მსგავსი,
როგორც ქინძისთავზე უთვალავი მოცეკვავე ანგელოზი.
ღმერთს მძიმე ჯაჭვი არ სჭირდება, რომ ჩვენთან დარჩეს.
ამისთვის ჰყოფნის ნაზი ძარღვი,
ავსებული მჩქეფარე სისხლით
და მცირედი სიყვარული.
ნათქვამია, რომ ორ რამეს -
სიყვარულსა და ხველებას ვერ შეიკავებ,
ხველება თუნდაც სუსტი იყოს,
ვეღარც მცირედი სიყვარული დაიმალება.
თქვენი რწმენაც თუ უსუსურ სიმზე კიდია,
ღმერთი ამაზე არ გაწყრება.
თქვენს ხელებში ის შემოვა ისე უბრალოდ,
როგორც გჭერიათ ათი ცენტი კოკაკოლასთვის.
The Fury Of Sunsets
Something
cold is in the air,
an aura of ice
and phlegm. All day I’ve built
a lifetime and now
the sun sinks to
undo it.
The horizon bleeds
and sucks its thumb.
The little red thumb
goes out of sight.
And I wonder about
this lifetime with myself,
this dream I’m living.
I could eat the sky
like an apple
but I’d rather
ask the first star:
why am I here?
why do I live in this house?
who’s responsible?
eh?
მზის ჩასვლის შფოთვა
რაღაც
სიცივეა ჰაერში,
ყინულოვანი აურა
და ფლეგმა. მთელი დღე ვაშენებდი ცხოვრებას.
ახლა მზე იძირება და
ყველაფერი წყალში მეყრება.
ჰორიზონტს სისხლი სწვეთავს
და თავის ცერს წოვს.
პატარა, წითელი ცერი ილევა.
მინდა გავიგო, რამდენ ხანს გასტანს ცხოვრება,
ეს სიზმარი, რომელშიც ვცხოვრობ.
შემეძლო ცა მეჭამა ვაშლივით, მაგრამ ვარჩიე
პირველი ვარსკვლავისთვის მეკითხა:
რატომ ვარ აქ?
რას ვაკეთებ ამ სახლში?
ვის რა მოვთხოვო?
ოჰ!
