ტერენტი გრანელი აფხაზურად

შემოდგომა

ეს შემოდგომა წყნარი,
ქარი, ზარები, ფიქრი.
მიდის ცისფერი წყალი
და სიმშვიდეა ირგვლივ.

მიდის ცისფერი წყალი
და სიმშვიდეა ირგვლივ.
ეს შემოდგომა წყნარი,
ქარი, ზარები, ფიქრი.

 Ҭагалан

Ари ҭагалан иҭынчӡа,
Аҵәҵәа́,ахуцра,аҧша.
Ицоит жәҩанҧштəы аӡы,
ҭынчроуп иаакəыршан.

Ицоит жәҩанҧштəы аӡы,
ҭынчроуп иаакəыршан.
Ари ҭагалан иҭынчӡа,
Аҵәҵәа́,ахуцра,аҧша.

. . .

რად შრება სისხლი,
რას ვფიქრობ ხშირად.
ეს წმინდა ნისლი,                                
ეს წმინდა კვირა.

ეს წმინდა ნისლი,
ეს წმინდა კვირა.
 რად შრება სისხლი,
რას ვფიქრობ ხშირად.

* * *
 Избан изықәбо ашьа,
 Исхəыцырҭоуп уажəы уажəы,
Ари иҧшьоу анаҟəа,
 Ари иҧшьоу амчыбжь.

Ари иҧшьоу анаҟəа,
 Aри иҧшьоу амчыбжь,
Избан изықәбо ашьа,
 Исхәыцыртоуп уажәы уажәы.

* * *
წვიმდა, წვიმდა, არ წვიმს,
 წვიმდა, უცებ შეწყდა.
მოვალ, მოვალ აწი,
 ისევ მოვალ შენთან.

მოვალ, მოვალ აწი,
 ისევ მოვალ შენთან.
 წვიმდა, წვიმდა, არ წვიმს,
წვიმდა, უცებ შეწყდა.

* * *

Илеиуан ақәа , илеиӡом аха,
Илеиуан ақәа , иаҟәы́ҵт аха.
 Снеуеит снеуеит шьҭа́рнахыс,
еиҭа́хь снеуеит бара быхь.

Снеуеит снеуеит шьҭа́рнахыс,
еиҭа́хь снеуеит бара быхь.
Илеиуан ақәа , илеиӡом аха,
Илеиуан ақәа , иаҟәы́ҵт аха.

ლენორა

ლენორა – წმინდა,
ლენორა – ერთი.
 ლენორა მინდა,
 ლენორა – ღმერთი.

ლენორა მოდის
 და მოაქვს კუბო.
ლენორა – ლოდი,
ჩემია უფრო.

ლენორა მინდა,
 ლენორა – ფიქრი.
ლენორა – წმინდა,
ლენორა მიჰქრის.

 ლენორა მოდის,
 ლენორა მოვა.
 ლენორა – ლოდი,
ლენორა – გლოვა.

ლენორა – სხვებთან,
 ლენორა – მარტო.
 ლენორა – სევდა,
 ლენორა დარდობს.

ლენორამ დატოვა
ოთახი ჩემი.
ლენორა მარტოა,
 ლენორა – ცრემლი.

ლენორა – წმინდა,
ლენორა – ერთი.
ლენორა მინდა,
ლენორა – ღმერთი.

Ленора

 Ленора – дыҧшьоуп,
 Ленора – заҵəык,
Ленора дысҭахуп,
 Ленора – Анцəа.

 Ленора дааит,
Акәыба алгоит,
 Ленора-ахаҳə ,
Еиҳа истəуп.

Ленора дысҭахуп ,
 Ленора – дхəыцуеит,
 Ленора – дыҧшьоуп,
Ленора- дкəаруеит.

Ленора дааит,
Ленора дааип,
 Ленора-ахаҳə ,
Ленора – аџьабара.

Ленора дрыцуп,
Ленора дзаҵəуп,
Ленора лылахь еиқəуп,
Ленора дыгəхьаауеит.

Ленора инылжьит
 сара суаҭах.
Ленора – лхала ,
 Ленора алаӷырӡ.

Ленора – дыҧшьоуп ,
 Ленора – заҵəык,
 Ленора – дысҭахуп ,
 Ленора – Анцəа.

* * *
აქ ყვავილებიც მოიპოვება,
ეს გრძნობა ცაზე უმაღლესია.
ჩემი ცხოვრება არის პოემა,
ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ლექსია.

* * *
 Абри ашәҭқәа узуҧшаарыма,
 Ари ацәанырра ажәҩангьы еихауп,
 Сыҧсҭазаара зегь зызку поеммоуп,
Сыпстазаара зегь жәеинраалоуп.

სიკვდილის შემდეგ

დადგება ზამთარი…

მოვკვდები ღამით, გათენებისას,
როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა.
სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები
და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი,
რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის.

ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები.

გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს.

ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს.

და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას.

ჩემი კუბო იქნება სადა

და პროცესია უცრემლო.

მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო.

ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები
და ამოვარდება შორეული გრიგალი.

ბალდახინი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს,
იქნება თეთრი და მოძველებული.
პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი,
რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი «Memento mori»
არ შევეცოდები მღვდელს,
რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია.
 მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ
 ჩემi დანისლულi ლექსებიდან სტრიქონები.

მოვა უიმედობა.

პანაშვიდი გათავდება ქარში.

ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში.

და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე.

კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების.

პროცესია დაიშლება.

მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო.

გზაში ისაუბრებენ ჩემზე.

დაღამდება…

მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით.

დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან.

და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ.

არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, – თავს ვიგრძნობ სამარეში
 და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს.

ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და – სიჩუმე.

თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა.

ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს.

გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით.

დადგებიან გაზაფხულის დღეები.

შეიფოთლება სასაფლაო.

კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები,
ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი,
მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები.

ასე გაივლიან საუკუნეები.

ჩემ საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის.

ჩემ მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს
და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.

წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს.
ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე,
 ზედ წამოიზრდება ბალახი.

ზაფხულში, საღამო დროს,
ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები,
შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს.

დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები.
მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს.

დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები.

წირვა გათავდება.

საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ
 და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი.

გაქრება თვალები,
რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით.

და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და – სიჩუმე.

Саныҧслакь ашьҭахь

 Иааиуеит аӡын…
 Сыҧсуеит уахынлан, ашамҭаз адәаҷы ианыкало ахьҭеи
 ицааз амзеи.
Сыҧсаанӡа исгәалашәоит Қарҭтәи аҵхқәеи зегьы ихаау расҭа саҳәшьеи.
 Арҭ иреидҳәалоу ҩмцакьы есқынагь амца сдыркуан.
 Абас инцәоит алашара,
 изуеит исикундтәиз агәалашәара.
 Сычрысҭоит иҿаҳау аҧсра анапқәа.
 Идыргәакуаз сцәеижь ачаднаҳәалоит адунеитә елемент.
Убасҟан сара исныруеит иреиҳаӡоу агәҭычра.
 Сара скәыба мариазаалоит,
 снаскьагара лаҕәырӡыдахоит.
 Сыржуеит сара амш агәазы асааҭ ҩбеиҷеи,
Қарҭ азааигәара.
 Саныржуа амш аҿны рчеидырхуеит еиҧшым ҧштәыла аҧҭақәа,
иагьыкалоит ихароу афырҭын.
 Асакаса сара сцәеижь зго иҟазаалоит ишкәакәан иажәны.
Ачрыцқьара мҩаҧигоит иҧшьоу аб,
 иамыҧхьац ишьаарцәыроу сара сышəҟәы “MEMENTO MORİ”.
 Иҧшьоу аб срыцҳаишьаӡом сара,
иара ииздыром аҭоурых сара доуҳало сшыбылуаз атәы.
Мацара ашҟәыҩцәа сцәеижь
ахаҷы игылоу иргәалашәалоит ацәаҳәақәа ацәақәа зхаҧо сажәеинраалақәа рҟынтә.
Иаауеит аразкыдара.
Инцәоит ачрыцқьара аҧша асымҭаз.
Сара сцәеижь ҧшьшьаала иларышьҭуеит анышә ахь.
Зегь раҧхьаӡа сара анышә схаҷсахьа иачазыҧҧсо
 иҳараму ажәҩы иакәхоит.
 Скәыба ахҩаҷы иеикәтәоит ацыхәтантәи адгьыли ахаҳәқәеи рыбжьы.
 Инцәоит ари аус. Ҳаанхоит аҭынчреи сареи ҳаимаданы.
Амҩаҷы ирҳәалоит сара сыӡбахә.
 Ихәлоит.
Ахәламҭаз анышәаҷы сара сымацара сшәоит.
 Иаансыжҭуеит скәыба сыбналоит сыхҭны сшьҟоу.
Саҳәҳәалоит сара ахагацәа реиҧш, исыцхраарц азы,
 сҧыцҳаршьар азы.
Дҟалом аӡгәы сара сеиқәзырхо, еиҭахгьы скаҳауеит,
исныруеит сара анышә, еиҭахгьы сҷасҭоит наунагӡаатәи аҧхыӡ.
Алашара шгылалакь схаҷы исыцрымшәо сара саҳәшьа – аҭынчра.
Адунеи зегь ылаҳәазаалоит ашкәакәа.
Ақыҭа сара сахьиз иҟалоит адәы цәҳәыра иеиҧшны.
Ииасуеит аӡын қәалеи ҧшалеи. иааиуеит ааҧынтәи амшқәа .
 Анышәынҭра бҕьыла ихҩоит.
Амҽы́ша ашьыжь, аҳәаҩцәа рзыҳа иаартуеит ауахәама ашшәқәа,
сара снышәынҭра ахь днеиуеит згәы иҭахәыцуа ҧжәыск,
илгәалашәоит иблыз схачсахьа,
 илгәалашәоит сара сгәаҟра нас лара сара срыцҳалшьоит.
Ус ииасуеит ашәышықәсқәа.
Сара снышәынҭра иахагылоит амра харатәи ахыҧхьаӡара.
Сара исымбац аҵх азы , а́наҟәа ихнаҩоит исхашҭхьоу аха́ҳәқәа ,
Нас сара снышəынҭра ачакəнаршоит алашьцара .
Иааиуеит ақәа, афырҭын, нас зылахь еиқәу
 снышәынҭра иқәнаҧсоит иҩеижьу бҕьыла.
Убас иеиқәаҵәо аамҭа акәаҧқәала ҵыҭәала
иқәнаҧсоит сара снышәынҭра нас, хыхь иқәиаауеит ашьац.
Ааҧын, ахәламҭаз сара снышәынҭра иаҩсуеит
 аҳәса шкәакәала иеилаҳәаны,
нас ихараны асаркьа аҧхьа исзымдыруа
 анацәкьарақәа ихәмаруеит арояль аҟны.
Ашьыжь шаанӡа разкыда иаҳәҳәоит апаравозқәа.
Иааиует амҿыша нас сара
 сзааигәара иасуеит асаркьалқәа, иадыркуеит ацәашьқәа.
Иааҧсоит знапы шьҭыху аҳәаҩцәа .
Инцәоит алитургиа.
 Иадыркуеит Ауахәама нас аныхақәа
 абаандаҩцәа реиҧш иаанхоит аҩныцка.
Аҟәараангьы аҳәҳәабжь еиҧш иахы раауеит анышәынҭра.
Изуеит алақәа иахьанубаало Қарҭтәи аҵхқәа ахьышьҭаз ахаҳәқәа реиҧш.
 Нас наунагӡатәи ҷаҧшьаҩыс сара
 снышәынҭраҿы дҟалоит ихаароу сара саҳәшьа -аҭынчра.