. . .
მოდი გავიდეთ ქუჩაში და ქალაქსაც ვკითხოთ,
რით ვერ მოასწრო, ან რად ვერ შეძლო შეყვარება ჩვენი,
მათი, ვინც არაფერი არ დაიშურა იმისათვის,
რომ რამენაირად სიყვარული შეგვმთხვეოდა გზაზე,
ან ვიწრო მოსახვევში ან
ხიდზე, რომელსაც ნაწამები ქრისტიანის სახელი დაამძიმებს,
ვერასოდეს ვერ გაივლის თვითმკვლელი მასზე და
ვერ აუხდენს ხიდი ოცნებას.
მოდი, გავიდეთ პროსპექტზე და დავუძახოთ,
რატომ ვერ შეძლო ჩვენი შეყვარება,
მათი ვისაც, არ დაგვენანა ქალწულობა, მოგვთხოვეს და უმალ გავიღეთ.
არ დაგვენანა, ბებიების ნაჩუქარი ოქროს ბეჭდები, გავაჩუქეთ, დავაგირავეთ,
ცირკონის თვლებით, ოღონდ წამლის ფული გვეშოვნა,
იმათთვის, ვინც კი საყვარლებმა მიატოვეს და ცოცხლად მკვდრებად დადიოდნენ
თვალებდათხრილნი.
რა შიში აქვთ - გულუბრყვილობის,
გულწრფელობის,
პირჯვრისწერისა, ქრისტეს სახელის -
სისხლის წყურვილით, თითქოს,
როგორც წვეთოვნებით ვუერთდებდით,
ნებითა ჩვენით და ისიც,
როგორც მინოტავრი კუთვნილი მსხვერპლით
ტკბება, ტკბება და ვეღარ ძღება.
მოდი, ამ ერთხელ გავიდეთ და გმირების ქუჩებს
აყვავებული აკაციები გავუკაფოთ,
იქნებ ტკივილმა, დანაკარგმა,
იქნებ მათ გულებს დაუხლიჩოს სიყვარულის
სიზმრების მძივი.
იქნებ, გვითხრას, როგორებიც ხართ, ჩემები ხართ,
ღატაკებო, ერთკაბიანებო, შარვალგამოხეულებო,
ბებერ მშობლების ძველ სოფლის სახლებში დამტოვებელნო,
პაპების საფლავებისთვის ბალახშემტოვებელნო,
კაპიკებსა და ხურდებს გამოკიდებულებო,
ცალსაყურეებიანებო, უღმერთოებო,
ჩემნაირებო, მოდით და ჩემი ციხის კარი ჩაიბარეთ,
ერთად ვიცხოვროთ.
ქალაქი
მთის მდინარის სიშლეგით
მანქანების ხორუმით
გარბის ქალაქი –
წინასაახალწლო ბიჟუტერია,
როგორც დატეხილი ვიტრაჟი თვალებში ჩამდის,
ვზივარ ვიტრინის მიღმა,
მოხუცი მემანქანე ოცთეთრიანი ყვითელი ავტობუსიდან
უცნაურად გაოცებულს მამჩნევს,
მასზე მეტად მოწყენილი შუახნის ქალი,
გამომწყვდეული, გამოყენებით ტექნიკას მიერთებული,
მოციმციმე ეკრანს მიშტერებული,
როგორც მანეკენი, რომელსაც დაავიწყდა, რომ ცოცხალია.
ყრუ-მუნჯის როლი მაქვს,
არც მასეა საქმე,
გოგოს, რომელსაც ხმას არ ვცემ,
დღეს ცრემლები ჰქონდა თვალებში –
მისი გოგო, ყურს და კბილს იტკიებს,
მე რაღაცამ გულში გამჭვალა,
გამახსენდა, ეს ბავშვი რომ დაიბადა, თითქოს მე მეყოლა,
ისე გამიხარდა.
უჰაერობით დამუხტულ ვიტრინებიან ოთახში,
როცა გადმოიხსნება ფანჯარა,
შემოვარდება შავი ბოლი, მანეკენებს მაინც არ სჭირდებათ
ჟანგბადი, თეთრი ფურცლების ყინვაში
სულ ის მახსენდება,
აბრეშუმის ჭია რომ მოგვყავდა,
მივდიოდით სოფლის ბოლოსკენ საფურცლეში,
თუთის ტოტების დასაკაფავად.
მერე შრაშუნობდნენ მატლებად, მერე თეთრი თოვლივით
გუნდავდებოდნენ,
მერე ჩაბრუნებულებს თითებზე ვიხვევდით,
მერე ვაბარებდით და ფულს გვაძლევდნენ,
სიტყვიერად კი გვიყვებოდნენ, რომ პეპლები
თეთრი პარკებიდან
იჩეკებოდნენ და ფრინდებოდნენ მინდვრებიდანაც.
და თუთის ხეებსაც სხვა ტოტები ამოსდიოდათ.
დამახსოვრების რეჟიმში რამდენი ნაგავი დაგროვილა,
ლაქას რა გაწმენდს, დილეითის ღილაკის გამოყენება
შესაძლებელია.
ოთხი კედლიდან არც ერთი არ გეკუთვნის,
ოთხივე კედლის მეორე მხარეს
ცხოვრობენ ყრუ-მუნჯი
თანაქალაქელები – მხოლოდ საინფორმაციო გადაცემაა
მათთვის ნამდვილი – ნაცემი პოეტი ლოთია და უმაქნისი
მაძღარი პოლიტიკოსი შავიდან თეთრ ჯიპზე თუ გადაჯდება – გმირი.
პურის ფულის მიღმა ბრენდული სამოსია,
ორივე ერთად უნდა შეგეძლოს, ეს კონტრასტების ბებერი ქალაქია,
ნაგვის ურნებიდან ამოღებული ერთჯერადი კოკა კოლის ბოთლმა
შესაძლებელია მილიარდელის სასადილო მაგიდამდე მიაღწიოს.
რამდენი წლისაც კი გინდა და იყავ,
სანამ მამა ცოცხალია, პატარა გოგო ხარ და ტირილი დაშვებულია.
სულ უმიზეზოდაც შეგიძლია, დაურეკო და ტირილით
უთხრა, რომ ფურცელზე ხელი გაგეჭრა,
რომ საჯარო სამსახური ქალთა ციხეა, სადაც ყოველი ქცევა
ლუპის ქვეშ დაკვირვების არეალშია და დერეფნის კამერები გიყურებენ,
როგორც სოფლის შავი ბებრები, სახლების წინ, სკამზე ჩამომსხდრები,
ხელები რომ მუხლებზე უწყვიათ და ჩასაბარებლად გამზადებულ ჯარისკაცებს
გვანან.
მე ყოველ დილით მივდივარ მაღაროში,
მე ყოველ დილით ქვანახშირს მოვიპოვებ,
მე ყოველ დილით სიზმრებს დაპაუზების რეჟიმში ვტოვებ –
და ვუყურებ ქალაქს, რომელსაც თავისი ბავშვობა ენატრება და
რომელიც ჰგავს ვეტერანს, რომელმაც ხელები თავს ზემოთ ასწია.
შაქარი
თბილისს ოღონდაც გავცდე, ეს გაჩერება და ბაქანი, ყელში გაჩხერილი.
თბილისს ოღონდაც გავცდე, და ავტობანზე, დაე, გეტოების თეთრმა სევდამ ჩამხერგოს.
თბილისს ოღონდაც გავცდე და წეროების გუნდებმა მომაყივლონ,
როგორ მიჰყავთ ჩემი ძმა დამწვარი კიდურებით,
სანამ ჭინჭრის კვართს არ მოვქსოვ, არ დააბრუნებენ უკან.
თბილისს ოღონდაც გავცდე, რათა დამავიწყდეს, როგორც ცუდი სიზმარი,
პოეტი ბიჭის ყინვიანი გათოშილი ღამე მთავრობის კანცელარიასთან,
გინდა შიმშილით მოვკვდე, გინდა ყინვით და პასუხი არ იყოს.
ოღონდაც დამავიწყდეს, პოეტი კაცის დალურჯებული თვალები და გახეთქილი ტუჩი,
გინდა ცემით მოვკვდე და გინდა ღირსების აყრით,
და პასუხი არ იყოს მთავრობის კანცელარიასთან.
ოღონდაც დამავიწყდეს, მთავრობის კანცელარიასთან აგარელი შაქრის მუშის მშიერი თვალები,
მთელ სხეულში რომ დიაბეტი ხრავს და ოხრავს,
გინდა ტყუილით დამტკბარი ჩაი და გინდა უსახსრობით გაჩეხილი სახსრები.
სად გინდა წახვიდე, რომ ოღონდაც იყოს პასუხი.
აგვისტო 02, 2018
გვიანი ზაფხული, ახალი ლექსები
არანორმატიული
თუნდაც თვალები დავითხარო, ერთად, ცალ-ცალკე.
თუნდაც, ერთ ღამეს დაგვინახონ, როგორ ვფრიალებთ
გადარჩენილ ხეებზე, გასწვრივ,
ციცინათელების შუქზე,
და აღარ გახდეს საჭირო ამერიკის ხალხის სახელით,
გამოგზავნა სამხედრო არსენალის.
თუნდაც ჩვენივე ხელით გათხრილ სამარეში, სათითაოდ ჩავაწვინოთ
ჩვენი შვილები, ვინ ცოცხალი, ვინ ცოცხალ-მკვდარი,
რა ეშველებათ იმ მოხუცებს, ვინც მავთულხლართებს გამოედნენ,
ვინც მავთულხლართებს იქეთ დატოვეს, დედ-მამის და შვილების საფლავები.
რა ეშველებათ იმ ბიჭებს, ვინც ტყვეებად აიყვანეს,
ერთმორწმუნე მტრის სახელით და დაფლითეს ნაწილ-ნაწილ.
მათი გმირობა აქეთ ათრიეს,
მათი სახელით აქეთ მოგვაოხრეს,
მათ სახელზე აშენებულ ტაძრამდე სული ამოგვხადეს.
ასე, თვალში ნაცარშეყრილნი, ვიდგეთ საკუთარ სახლების მიღმა,
ვიდგეთ და მიწა თესლს არ იღებდეს,
გადაიხრუკოს მთელი ჭალა, დაშრეს მდინარე,
ავიბარგოთ, როგორც ბოშები,
მოვიკიდოთ ჩვენი სისხლიანი ხურჯინები,
გადავიკარგოთ.
საქართველოს სახელით,
საქართველოს სახელით.
დიდხანს ვისხდეთ მოფარებულში, ერთმანეთი დავჭამოთ.
გზისპირა ლეღვები
ქალაქის გზატკეცილის რომელიღაც ავენიუზე,
სადაც რკინის გადასასვლელ ხიდებზე
ჭიანჭველებივით გარბიან სკოლის ბავშვები,
მოულოდნელ შესახვევში ლეღვის ხეები
ნაყოფს იტკბილებენ,
რძე გასდით თაფლად -
მოდის დილაობით შავებში, გამხდარი კაცი,
უკბილო და უთმო,
მოდის და კრეფს, კრეფს, კრეფს.
საღამოს ქუჩის გამყიდველ ქალს ლარად ჰქონდა
მწვანე ლეღვი,
რაღაცნაირი სიმწიფის გემოსი, მომწარო რომ დაჰკრავს.
ფერი ცვალება
ღამე უმთვარო თეთრად გაიპო,
გამოვიდა თეთრი გველგესლა -
მდინარე ვერცხლისფრად შე(ი)ღება.
ხელის ნამგლით აღარვინ ცელს სათიბს,
ვაზის მაკრატლით რცხილის ხის ტოტებს
ვინ კაჭავს, ნეტა?!
მამაჩემის ტალახიანი ხელთათმანები
მიცავენ ბებიის გართხმული ჯაგისგან,
ყველა მცენარეს ვჯობნი სიჯიუტით,
სიცოცხლესავით. მიწის გულს ვეძებ:
ეზოდან მოკრეფილი ვარდები იღიმიან,
საკმეველი ირონიულ სურნელად მოედო
ჩვენი სახლის მიცვალებულებს,
დიდებს, პატარებს -
სულ შემთხვევით დიდ ბებიაზე ამბობს
რიკულს დაყრდნობილი დედაბერი, ვითომ
შემთხვევით:
გველის ნაკბენი აჩნდაო ფეხზე,
აკი მერე გაუმიზეზდა, დაუწყლულდა, გველმა დაგესლა.
მე ამ აგვისტოს სიცხის ზმანებამ
პაპაჩემის ხმისკენაც მიმაბრუნა.
მისი ვენახის პატარა ღელეს როცა ვლაშქრავდით
აგვისტოში:
ამოდით, გეყოთ.
ჩაუშვებდა ფოტო-ფირებს, შავებსა და გრძელს,
მზეზე ბრჭყვიალებს.
გველია, შორს გაეცალეთ.
გველიო გველგესლაო?!
ამოგვყრიდა მდინარიდან ტიტველ ბალღებს.
მანდ არ გახვიდე,
ფრთხილად იყავი,
გველი
არ იყოს, გველი, გველგესლა -
ფერი იცვალა ჩემმა შიშმა
პაპის სევდაში.
სათხოვარი
ღმერთო, დააძინე ბუკიოტი,
შუაღამისას კვნესის სიმარტოვის გამო.
ღმერთო, დააძინე ღამურა,
ფრენს ნერვიულად, უმისამართოდ.
ღმერთო, დააძინე ბუ,
მისი დაყუდება და თვალების ბრიალი.
ღმერთო, დააძინე ერთადერთი ვარსკვლავი ცაზე,
რადგან ახლა შუაღამის ხუთია და
ყველა სულიერს სძინავს, თუ მოსწყდა და კუდიანივით გაქრება,
ვერავინ მოასწრებს სურვილის ჩაფიქრებას.
ღმერთო, დააძინე ჩემი მეზობელი ძაღლი, გერმანული ნაგაზი აგატა,
რომელიც მიყურებდა დილით, სკოლის ეზოდან ბავშვის თვალებით.
ღმერთო, დააძინე ეს ღამე,
რომელიც ილევა ნელ-ნელა და თვლემს ბერიკაცივით.
ღმერთო, გააღვიძე ჩემი ეზოს ვარდების ბულბული,
რათა ვარდებმა დეკემბრამდე იხარონ.
ღმერთო, გააღვიძე დედა მერცხალი,
გამოძვრნენ ჭიაღუები მიწიდან.
ღმერთო, გააღვიძე მამაჩემი, აგვისტოს უთენია თურქულ ყავას რომ იდუღებს თავისთვის,
თან ჩარლი ჩაპლინს ეძებს პულტით, კედელზე ჯვარივით გაკრულ ტელევიზორში და
მისი ძაღლი, მგლისთავა ბიმი, როგორც ფოლკნერის წიგნებშია ზღრუბლთან უზის,
რათა თხილების ბაღის გზას გაუყვნენ.
ღმერთო, გამაღვიძე მეც,
კანონები მსურს გამოვაქვეყნო, მაცნე ვარ ჩემი დედა თბილისის,
არ დამრჩეს რამე ძალადაკარგული, ასამოქმედებელი, ანაც
კი სადავოდ.
ღმერთო, ნუ ჩაიყვან მზეს....
ახალი ამბავი
ეს პოეზია ჩემი არ არის, ჩემი არ არის სხვა ფესტივალი,
ჩემი არ არის საერთაშორისო შეხვედრები, ვორქშოპები,
თავპირისმტვრევა.
ჯერ მე უნდა გავიზარდო, ჯერ მე უნდა მოვიცადო,
დავწურო სათქმელი პოეზიაში და ლექსად ვიქმნა ჩემში ყოველი.
ჩემი არ არის ეს პოეზია, გარს რომ მომეკრა დაბადებისთანავე,
რადგან დედაჩემი გაეპარა მამას გინეკოლოგთან აბორტზე და
მამაჩემმა გამოგვიჭირა გაჩერებაზე.
რადგან, მეოთხე გოგო - ეს იმედგაცრუებაა ქართველი მამის და
სამშობიაროს N პალატაში აღარ მოვიდა მამაჩემი ჩემს წასაყვანად.
რადგან, ხუთი წლისას „დედაენის“ წიგნი მომინდა, ავეტირე უფროს დას
და აღარ შემხვდა ნოლჯგუფში ძალით მისულს, არც წიგნი, არც ადგილი -
მხოლოდ მაღალი კლასელების ზემოდან ცქერა.
და დედაჩემის ხელით შეჭრილი თმა იმსახურებდა მუდამ ქილიკს
მათი მხრიდან, თვალებიდან,
რადგან ყველა ბიჭი გამირბოდა, თმაში უხვი მოსავლის გამო,
ტილების ფერმა ხარობდა ჩემი ხვეული თმის გაუვალ ტევრით.
მე მათ არ ვხოცავდი და არ ვტოვებდი მათ სისხლს რვეულების თეთრ ფურცლებზე,
რადგან სისხლით ნაწერი მეზიზღებოდა.
მე ხომ ათერთმეტი წლისა სოფელში მხოლოდ ქართან ვდაქალობდი.
მთელი ორღობე შემალული საკუთარ უსახურ კედლებში,
მე კი ქართან დაჭერობანას აკიდებული,
ხანდახან ცხენის ურემზე ამხედრებული მეზობელი თეთრი პაპა გადმომხედავდა,
ქუდი გვერდზე უცურდებოდა და თვალებით ცას ახედავდა,
ალბათ, გულში ევედრებოდა თავის გამჩენს: არაფერი აღარ მინდა,
ამ ბალღ უშველე!..
არ არის, არა, გასწი-გამოსწი, ჩემთვის
ეს პოეზია.
მე აკვანთან უნდა დავართო ბალღი, სამშობლოს გამოვუზარდო ვაჟი,
რომელსაც დაუნანებლად გამოვიბამ კალთაზე,
რომელიც 20 წლის შემდეგ გარდაუვალ სამოქალაქო ან ერთმორწმუნე ომში
უნდა შევაგდო დაუზარებლად.
არ არი, არა ჩემთვის საერთაშორისო ფესტივალები,
უცხოელ მაგარ პოეტებთან პირისპირ დგომა,
სამარცხვინოა, მინდა დავმალო ხელისგულები, ჭუჭყიანი, ტალახიანი და ქვიანი.
ჯერ უნდა მოვკვდე...
ეს პოეზია გარს შემომერტყას, შემომისახლდეს,
გამწიოს და გამხრას ძვლამდე, სადმე გულამდე,
კაპილარების ამოჭმამდე, შემომიხორცდეს.
გვიანი ზაფხული. ზღვის კაცი
ზღვას დაატარებს შენი გული, როცა გისმენ.
ტალღების პირით ჩურჩულებ ჩემ სახელს:
ნატა, ნატა, ნატა.
პულსაცია. ჰორიზონტის დელფინების გადაცურვა
შუაღამისას მთვარის შუქზე.
როცა ვმთავრდებით უნაპირობით,
ნიჟარები ქვიშას ნატრობენ,
თუმცა, მხოლოდ ცუდ ამინდებში,
როცა თოვლია,
როცა ზღვაზე ცხადდება შტორმი,
როცა ზღვა ისე მღელვარეა ნაპირებს ანგრევს
მესმის შენი გულისცემა.
ხეები საფლავებისა
როგორ უქმად ჩამოდის ხილი სასაფლაოსი
ველურ ვარდკაჭაჭაზე.
მსხალი ყვითლად ანათებს,
ვაშლი წითელ სიავით
საახალწლო ნაძვის ხის პლასტმასის გირჩებივით.
ლეღვი ღუის, წვენი სდის, მწიფს,
მწიფს, მწიფს.
და ძე სულიერი, შემთხვევით გამვლელი,
არავინ, არავინ ხელს არ გაიწოდებს,
არავინ, მიწიდან არავინ აიღებს ხილს სასაფლაოსი.
მიწის ქვეშიდან აყურადებენ, მკვდრები უბრად იყუჩებიან:
„მიირთვი, შვილო, ახალი ხილი, გემრიელია,
პირს გაისველებ.“
ხეები საფლავების, როგორც დაბმული სულები,
ფოთლებს სუნთქვასავით ჩაიბრუნებენ -
გატრუნულები.
მინდვრად კი შვრიის და ქერის და ხორბლის
ჭაობის პირას, ტყეში, კორომთან,
ფრინველთ გუნდებად, წყებად დაითვლი,
იკრიბებიან აგვისტოს ბოლოს, გადაფრენისთვის.
ჩემს მეხსიერებაში კი ბავშვი ვარ -
აფრინდა ერთი, აფრინდა ორი,
სამი და ოთხი, ფრიი.. წითელი ვაშლი გარბოდა.
შაბიამნისფერი
თაღართან მდგარი ჩვენი პაპები,
თითქოს წმინდა მირონს ხარშავენ - იდგნენ ჩუმად,
მხოლოდ ცას თუ ახედავდნენ შუბლზე მოჩრდილვით.
ჩვენი პაპები
ისეთ წამალს აყენებდნენ, თავადაც სვამდნენ,
როცა უჭირდათ.
ვაზებივით როცა ხმებოდნენ.
მდინარის პირას, დაბალ თაღრებთან,
იდგნენ უბრად დილაადრიან,
აღმოსავლეთის შეწითლებულ ცას გასცქეროდნენ -
ვაზები, როგორც მორჩილი ცხვრები
იდგნენ ნამში და შველას ითხოვდნენ -
იწამლებოდნენ შაბიამნისფრად.
ჩვენი პაპები,
ბულბულების და კოდალების მესაიდუმლე
ჩუმი კაცები,
ნაწისქვილარზე გაშენებულ ვენახის მღვდლები,
გვდარაჯობდნენ,
სადაც გინდა წასულიყავი, შუადღის ხვატში,
გამლღვალ ორღობეს, ვისაც არ უნდა წასწყდომოდი
წარსაწყმედელებს -
მათი თვალები ყველგან გვწვდებოდნენ, ყველგან მოგვსდევდნენ,
მათი მზერა მიწისქვეშაც კი ჩამოგვყვება.
ახლა კი,
სოფლის განაპირას, ღვთისმშობლის საყდრის კალთაზე წვანან -
საღამოს მზეში ლივლივებენ ზედაშეების სიწმინდეში,
და ამ ქვევრებს არასოდეს აკლდებათ ღვინო, საზიარებლად.
სმიტების ოჯახი ამერიკაში ბრუნდება
ჩვენ მოვკალით ამერიკელების ოჯახი
დედა, მამა და შვილი -
ჰოლივუდის რეჟისორებს დავუჯერეთ,
ფილმის კანონები დავიცავით -
ავედევნეთ სანადირო თოფით სმიტებს,
ხეობაში, ჩანჩქერთან კი ცოტა გავერთეთ.
ამერიკულ მძაფრ სიუჟეტიანებს კი არა,
ბლოგბასტერებს არ დავჯერდით და საშინელებათა
ჟანრი მოვიშველიეთ.
მიჯრით, უტიფრად, დაუნდობლად.
ბიჭუნა მხოლოდ შიშისთვის მოვკალით,
დედა კი გავაუპატიურეთ, ხოლო მამას
ზურგში ვესროლეთ და გავაშიშვლეთ.
რა იყო ჩვენთვის ამერიკა,
უიტმენი თუ კუპერი, მე-16 საუკუნემდე რომ
რუკაზე არ ჩანდა, საუკეთესო ჯინსისა და თავისუფლების ალაგი,
სექსისა და ნარკოტიკის?!
არა, არც ერთი,
ბიძია თომას ქოხი იყო ჩვენი ამერიკა,
ზანგი, საწყალი მოხუცი.
ფოლკნერის სასტიკი სამხრეთი -
კენდეისის ხეების სუნი.
ამერიკამ გარყვნა ჩვენი ახალგაზრდობა,
ამერიკა ეკლესიის მტერია,
ამერიკას სურს რომ გაგვანადგუროს,
აბა, ამდენი წელი რატომ არ დაგვეხმარა?!
რატომ არ მოგვაკერა ჩამოჭრილი აფხაზეთი, ბიძია ჯორჯმა,
ბაბუა რეიგანმა,
რუს ბიძიებს რატომ არ აუწია ყური და მათი თვითმფრინავები
რატომ პლასტმასის სათამაშოებად არ აქცია?!
გაბრაზებულები ვართ, ამერიკაზე,
გულმოსულები.
ვაღიარებ,
ამერიკულ ბრენდების აუტლენდში ბოდიალისას,
დროის გასაყვანად რომ დავდივარ და ვათვალიერებ ინდიელების
პრინტით ტანსაცმელს,
ან მერლინ მონრო მხვდება ხელში ან მისი საყვარელი პრეზიდენტი
ჯონ კენედი,
გული მიჩუყდება და რატომღაც, ვაღიარებ რომ მე დავხოცე სმიტების ოჯახი,
და ხანდახან მესმის პატარა ბიჭუნა როგორ ტირის და მეხვეწება,
გადავარჩინო.
მერე ბინდი ჩამოწვება ხოლმე თვალებში, ჩვენებურად ლიბრი გადამეკვრება,
მერე თითქოს კონექტიკუტის შტატის ვამპირი მოჩვენება ვარ,
მგელი მიყვარდება და ვკვდები,
რომ ვახელ თვალს გულზე მეშვება,
მგონია რომ ყველაფერი დამესიზმრა,
რომ მორიგ ამერიკულ საშინელებათა ფილმს ვუყურე და
ფილმი ჰოლივუდური ფინალით დასრულდა:
სმიტების ოჯახი ამერიკაში ბრუნდება.
მაგნეტიტი, კაპროვანი
ნუ დამასიზმრებ ამბავს, რომელიც
შენ ჩემთვის ცხადში გსურდა გეამბა,
და, ახლა მაინც, რადგან დაბრუნდი
ჩემ სულს გარდაცვლილს ესეც ეამა.
იყო სხვა დილა, სხვა გათენება,
სხვა ცისკრის კიდე, მზე ანთებული.
გზაზე ხეების ჩუმი კორომი -
კარპატებს ჰგავდნენ ნაძვები ბნელში.
დაუსრულებლად სდიოდათ ტალღებს ქვიშა მაგნიტის
სველი ოვალი.
შენ კი ჯიუტად დასალიერზე, როგორც ფრინველი,
მწუხრად მოსთქვამდი.
ვერ შეგიყვარებ, რადგან გავცივდი,
ფერი მეცვალა,
თუ დამასიზმრებ ამბავს რომელიც
შენ ჩემთვის ცხადად გსურდა გეამბა,
იქნებ, მე მაშინ შემეხსნა კარი, და ზღრუბლზე ჩუმად
გადმომეყვანე.
აფეთქდნენ ჩემი ძუძუსთავები, როგორც ეკლები
გულდასობილნი,
სიჩუმის რწევით წასვლის ქარიშხალთ საღერღელ
აშლილთ
ვეღარ ვიშვილებ -
ყველა კანონი დაირღვეს შენი
და ყველა სიტყვა სიტყვად განკაცდეს
თუ არ დაიშლი მოსვლას, მოქცევას,
ახალმთვარეზე,
ზურგზე მაქციის მოექეცი და ქვევით დაეშვი.
პარასკევი
ადამიანები ამოდიან მიწიდან,
ვინ ცოცხალი, ვინ მკვდარი
გარჩევაა მთავარი.
ერთი მკვდრის ჯვალოს აიფარებს, მოხერხებულად,
რადგან სურს ერთადერთი - მხოლოდ შეეშვან.
მეორეს კი სიცოცხლე წყურია.
რას არ აკეთებს, კედელ-კედელ დაიარება
არ შეამჩნიონ, აღარ არის და ბალახის
სიჯიუტით მიწას
დაუძვრა.
მაღაროს კარი იხურება
მაღაროს თხრილი.
ბიჭი, ჯუჯების ზღაპარზე გაზრდილი
წმინდა ნიკოლოზის ორდენით ჯილდოვდება
სიკვდილის შემდეგ.
ფერიცვალება ლექსები სასექტემბროდ
მწვანე
სკვერის ნაგვის ურნა, შენამც დაილოცები -
გადანახულ პურის ყუას, რა გულდაგულ ინახავ.
ჩამავალ მზის სინაზეს, მოხვევ ზურგზე მოხუცებს
და ქალაქის სიმარტოვეს ხელს გაუწვდი
მოვიდეს -
არავინ რომ არ ჰყავს,
კუტი პურივით მოხრილს შენს სიახლოვედ მოიყვან
ნაგვის ურნავ,
მორჩილს,
დახრილი ჩუმად ჩაყოფს ხელს და გაიშვერს
ისე,
როგორც ალილოს ღამეს,
„ხელი ჩავყავ კალათასა,
ალათასა, ბალათასა”.
ალბათ, ტურისტს ან მუშას, ან ბავშვს, ან ფრინველს მორჩა
ეს რამდენიმე ლუკმა და შენსკენ მოისროლა.
ნაგვის ურნების სიმწვანეში, ძირში მიყურსულთ,
გამოუჩნდებათ პატრონი,
ან კი მახარობელნი.
ტიფლისის ნაგვის ურნავ, დაილოცები შენამც,
ჯიბე სავსეა ქალი და მიირწევა ნელა,
ჩამლღვალ, ჩამწიფულ მზეში.
საფოსტო მარკების არქონის გამო
მარკა. ცოცხალ ღმერთის კუმარისა
შენ ერთხელაც არ გიკითხავს,
დაბრუნების მერე მე სად ვიყავი, შენ არყოფნისას.
მინდა მოგიყვე, გადარჩენისთვის რამდენიმე საფეხურით მიწისქვეშ
წვიმის შემდეგ მსხვილი ლოკოკინები რომ ამოდიოდნენ მცენარეების ბოლქვებივით
და მწვანე ბაბმბუკების ბაღის ძირას, ფესვებთან ვიწექი.
მეძინა ბიჭთან, რომელსაც ზურგი გვამური ლაქებით ჰქონდა გაპოპკილი და ნერვიულად ხატავდა შავი მელნით
უსახო ფიგურებს, რომლებიც კიდურების გარეშე იზრდებოდნენ ფურცლების ნახევებზე.
საფოსტო მარკები
მარკა. ბებიაჩემის სკივრის კაბები
რაღაა სხვა გზა
მე უნდა გამოგძერწოთ
ჩუმად გაკრეფილო ბებია, პაპებო
მცენარეები რომ ხართ ახლა,
ჩვენი ბებერი სასაფლაოს დიდო ხეებო.
ჩურჩხელების და ჩირის სუნიანო,
ბებიაჩემის სკივრის კაბებო,
მოკრეფილო და გადაყრილო,
ბიძაშვილების და ძალოების გარდერობებიდან.
მარკა. მამაჩემი, ღმერთი მამა
მე შენ გიშვილე, მამაჩემო,
მე შენ გამიჩნდი..
მახსოვს როგორ გაიხურე ჩემი ოთახის კარი,
როცა ლოცვისას შემომისწარი,
როცა „მამაო ჩვენოს“ ვამბობდი,
როცა თქვი მე ვარ მამა შენი,
მე ვარო და გაბრაზებულმა გაიხურე კარი.
წახვედი და გადაჭერი წითელზე შუქნიშანი,
ავტოშემკეთებლების ბენზინიანი ვაგონი გააღე და
ხელები უხელთათმანოდ მანქანის მატორის მაზუთით
ამოითხუპნე.
მე კიდევ, ვკითხულობდი შეუწყვეტლივ „მამაო ჩვენოს“ და
მიხაროდა, სამსახურში რომ ლატარიას ვთამაშობდი
ჩემი რიგი უწევდა,
ტელევიზორის ყიდვას ვგეგმავდი, ჩემი ბავშვობის ოცნებები ახდებოდა
პერსონალური ტელევიზორი მექნებოდა.
ამ ტელევიზორს ერგო ბედი, თითქმის ჩემმსგავსი.
ახლა, 105 წლის სოფოსთან არის,
ჩოხში,
ზღვის დონიდან 1000-ზე მეტ მეტრზე
და ის და მოხუცი სხედან
ერთმანეთს მიჩერებულნი.
მარკა. სხივური თერაპია
დედაჩემის ლოცვა -
რათა დაგვირჩეს,
საკუთარი თავი თავიდან
გააჩინა და
გადაგვარჩინა.
გოგოჭამია ჯუჯები
ნატას და ყველა სხვა გოგოს, ვინც შანტაჟის გამო თავი მოიკლა
ან მოკლეს...
(არასრულწლოვანთა თანასაკითხავი)
ეს ნაბიჭვარი ფეიკი ჯუჯები
შენს თავსაც მართმევენ კეთილო იესო,
მაღაროს ნახშიროჟანგბადი მახარბეს,
მაძინებს მამების უდროო სიკვდილი.
სურათებს შიშველს და ფოტოებს პორნოსთვის,
ჯოჯოხეთს ვაგზავნი, ქალწულად ყოფნობის,
სოფელში თავმოჭრილს,
ჯორზე თუ შემსვამენ,
ტალახი ლაზარე, ელია გრუხუნა.
ჭერხოში, ეზოში,
მე ბათარეკას ასული მზია ან დობილი მისი ვარ
შერცხვენილ სახელს და მუქარას გავცდები,
ამ სოფლის ტატყანს და გოიმურ ბრალდებებს,
ნაბიჭვარ ფეიკებს, ჯუჯებადყოფილებს,
პატრული ბიძია ხელბორკილს დაადებს.
იესო, ამ გოგოჭამია ჯუჯასაც შეუნდე ჩემს გამო,
მარიამს, მარიამს, მარიამს....
2.
მესიჯობანა თამაშია ელექტრონულად-
მე არჩევანი,
არადანი ეძებს საკბილოს.
ფოტოები ეროტიული, არასრულწლოვნებს
უფროსებმა რომ ვერ გაგვიგონ.
დაფარული ფეიკები,
გოგოჭამია ჯუჯების ნიკებით.
მზია ბათარეკას ასულს ვკითხულობდი,
როცა მწვანედ აინთო და მომთხოვა,
შიშველ ფოტოებს დავდებ საჯაროდ, თუ შენს მეგობართან
სექსს არ ჩაწერ,
კოცნაობას, კაბა ჩაიწიეთ და
ერთმანეთს მიეხუტეთ,
თუ ამ ვიდეოსაც არ გამოგზავნი ახალ მისამართზე,
შენს შიშველ ფოტოებს მესინჯერში, გავაფაბლიკებ,
თავს მოგჭრი, სირცხვილისგან მთელ
სოფელში თავს ვერ გაყოფთ გარეთ,
ვერც შენები. ვერც შენ.
მზია ბათარეკას ასულს ვკითხე,
რა უნდა მექნა?!
და სინამდვილეში თვითმკვლელობისკენ გადავიხარე,
როგორც მზის ჩასვლა ქვიშიანი ნაპირიდან,
როგორც ზაფხულის მიწურულში ბაბუის ყანა.
გოგოჭამია ჯუჯებს მოკითხეთ,
როგორ დაგვითანხმეს ანონიმურ თამაშისას
სიყვარულის ბაღებისკენ რომ წავყოლოდით,
სულაც ონლაინ.
თქვენი შიშით კი ლაბირინთიდან თავის დაღწევა
გაქცევით ვცადეთ.
ჯუჯების ლოცვა
„ესტაფენი, პაპიჩაჩენ კუტაპენი - პიტერ-მონი,
სადღაც გაქრა, დაიკარგა, გვემალება ყველას, მგონი!“
რუმპელშტილცჰენის (ჯუჯა) „წვრილმანების ღმერთიდან“
სანდრო ბუცხრიკიძეს,
წმინდა ნიკოლოზის ორდენი სიკვდილის შემდეგ
სულ ვფიქრობ როდის დაბრუნდები,
სახლში, რომელიც მიატოვე -
ჰაერის მიმწოდებელო, მიწისგულამდე.
იქ, ქვევით ფიფქიას ეძინა ჯუჯების
ხავსიან ქოხში,
შენ ალბათ საშველად გამოგიძახეს ძმებმა.
ალმასი ბიჭი,
საუკუნოდ დაძინებული გოგოს
უკვდავებისთვის.
ყვითელი
ყვითელი ავტობუსის დრამატულ მძღოლს,
რომელსაც არ სურს იყოს მთავარი ფიგურა,
ან წამყვანი,
რომელიც ყველა გაჩერებას დედას აგინებს,
ვითომ ვინმე აძალებდეს
ფარეხიდან გამოვიდეს და ქალაქის უბნებს ჩამოუაროს,
ან ცოლის გმინვა იყოს რამე შუაში,
ან შვილის შიმშილს გამოეყვანოს,
რა ჩვენი ბრალი?!
ჩვენ, უბილეთო მგზავრები ვართ და ველოდებით ლურჯ ავტობუსს,
რადგან მერიც კი სარეკლამო კლიპში ლურჯ ავტობუსში გვანახეს,
და მერის პირუჩუმარი ქვეშევრდომებიც ბავშვებით მგზავრობენ
ლურჯი ავტობუსებით.
და ჩვენ, ლურჯი ავტობუსები შეგვიყვარდა, რადგან ტრენდულია,
და ყვითელ ავტობუსში კი სხედან ბევრად ჩვენზე ტრაგიკული
სტუდენტები ან
პენსიონერები, ან მოსწავლეები ბარათებით ხელში
და ოცნებობენ გაჩერებაზე კონდუტორი და ზედამხედველობა
არ დახვდეთ.
რათა მეორე დღესაც ჰქონდეთ შანსი გამოვიდნენ სახლებიდან,
გამოიქცნენ გარეუბნის დეპრესიული აურიდან,
ქუჩის ინდიფრეტული ძაღლებისგან,
უბნის სულჩაქნეული ლოთებიდან,
ჩაჯდნენ ყვითელ ავტობუსში არც მწვანე რომ არ გაქვს და
არც წითელი
არც მიდიხარ და არც დგახარ,
სადღაც შუაში, ან უფასო სასადილო ან სასწავლებელი
ან ბოლო გაჩერება, მეორე უკიდურეს გარეუბნამდე,
რათა ყოველდღიურ მოწყენილობას თავი დააღწიო,
დედის გაშეშებულ ავადმყოფობას დაუძვრე ხელიდან,
მამის უმწეობას და სოციალურად დაუცველობას ამნეზია დამართო,
ეს უილაჯობა ქუჩების მონოტორული შუქნიშნებით შორს ჩამოიტოვო
და იარო, იარო, იარო....
შემდეგ გაჩერებამდე.
არ შეგხვდეს შემთხვევით სადაც არ ელოდები
ყოფილი ადამიანი, მოქმედი უფალი,
არ მოგთხოვოს ზურგსუკან დამალული ხელისგულის ჩვენება.
იმედი არ გქონდეს.
გამოიწვდი და ცარიელია......
შეღებვა
ჯერ კიდევ ცოცხალია ბებიაჩემი მარო,
უვლის თავის ლურჯ სკივრს,
ხის ზანდუკს.
ახდის და ტილოს ფერად ჩანთებში ჩირი, ჩურჩხელა,
ძველი კაბები მზევდებიან.
აგროვებული კაბებია, ზოგი ვისი, ზოგი სად,
ძალოსი, ბიძაშვილის, ჩემი, სოფოსი.
სკოლის ბოლო წლებს ძირითადად ამ კაბების
იმედად ვრჩებით - ეგ არაფერი
თუ ბოლოები სახელოების მოკლეა ან
კაბის სათავე დიდია ან არ იკვრება ღილი.
ერთხელ, მეზობლის ოსი ანეტა,
„დახეული კაბა გაცვია, ჰიო, ჰიი”მეჯღანება გახარებული.
დაავიწყდა მის მშიერ ბადიშს დედაჩემმა რომ გაუტანა
ცხელი პურები,
დაავიწყდა პაპაჩემის კალთაში რომ იზამთრებდა,
ომიანობას.
ძველმანების სიყვარული ჩემი სისხლია,
გადარჩენაც, დავიწყებაც, ახლის სურვილიც.
ერთხელ, სოფლის ბაზრობაზე საკაბეც კი მიყიდა მამამ,
შავი, სასკოლოდ.
თუმცა, მე ღებვის ამბავი მაქვს დასიზმრებული, შეღებვისა.
სტუდენტობისას, ეს ქალაქი მშიერ მონობას
არ შეელია ჩაცმის ვნება.
მე და სოფო დავერიეთ ბებიაჩემის სკივრის ბოლოსკენ,
გახუნებულ დიდი ბებიის შავ-შავ ტანსაცმელს,
საუკუნის ხნისას, გაცვეთილს,
ნაქვრივალს,
ვინ დაეძებდა, ნათლუღის ბაზრის შავ საღებავში
გვსურდა ხელახლა მათი გაჩენა.
და სოფლის სახლის, ეზოს ბოლოში, ალუჩის ძირას, ჭასთან ახლოში
დავანთეთ ცეცხლი, თხილის ბაღების გამხმარი ფიჩხით
შევდგით სპილენძის გამურული ხაშლამის ქვაბი,
ჩავყარეთ შავი საღებავი, მერე ცოტა გამოვუჩხრიკეთ,
დაბალ ცეცხლზე იღებება ძველი სამოსი,
ჩავყარეთ ნაზად, ნელა, მერე ბამბუკის ჯოხი დავაჭირეთ
თითქოს უხსენებელს ვახრჩობდით -
და დავტოვეთ, მაღალ კამაში, ნიახურში, სტაფილოებში.
მეორე დილას,
ჭის წყალში ვავლეთ, დიდ ხანს, დიდ ხანს,
გავფინეთ ჩვენი სახლის მწვანე ეზოში,
კომშებისა და ალუბლების ჯინაზე,
შავ-შავები,
ხასხასები,
მთელი გლოვის საიდუმლოს მატარებლები.
სკოლის წითელი ჩანთა
აივანზე, ყავასა და სიგარეტს შუა გამოთენებულ
აგვისტოს დილაში,
მეზობლის მიტოვებულ მარტოობად ნაქცევ ძაღლის
გაუსაძლის მოთქმაში ,
ამოიზარდა წითელი ტყავის ჩანთა –
სავსე პატარა ყვითელ ქაღალდის ფურცლებში
ამოკრული ბაღჩეულის თესლებით –
ქინძი, ნიახური, რეჰანი, სტაფილო,
როცა ბებიაჩემი მოკვდა
პირველი ეს ჩანთა მოისროლეს.
როცა, თავისით ამოდის ეზოს სხვადასხვა ადგილებში –
რომელიმე ძნელადგასაქრობი სარეველა,
მე ბებიაჩემის გულისწყრომად ვთვლი.
ნეკერას
შენი ფოტო ახლა ჩემი ავატარია,
მახსოვს, ზაფხულში გადაგიღო ფოტოგრაფმა ბათუმს
თუ ბეშუმს,
სუბტროპიკულ ყვავილებში, როგორც ელფი,
როგორც ზღვის გოგონა, ხმელეთზე, რომ
ვეღარ სუნთქავს.
თვალებდახუჭული მძინარეს უფრო ჰგავდი,
ტრანსში მყოფს, ვიდრე... რაც მე გავიფიქრე და არ კი ვთქვი
არ ვთქვი,
არ ვთქვი.....
და ახლა, შენ შემოდგომის ნოემბერებში
ხარ მძინარე და ყვავილების წვიმა გახურავს.
მუნჯი და ჩუმი მუსიკით გარემოცული,
მოედინება შენიდან სუნთქვა,
უხილავი, თან მარადიული.
იქნებ მეც რამეში ვიყო დამნაშავე:
მეთქვა რაც მაშინ გამაფიქრდა,
მეთქვა, გოგო, რა ლამაზი ხარ,
მაგრამ თითქოს ჭრიჭინობელების მხარეს წასულხარ,
მეთქვა, თუ როგორ შემაშინა შენმა სანთლისფერმა სახემ ან
ხელებმა,
მეთქვა, როგორ ჰგავხარ ამ ორქიდეების გადამკიდე,
ჰამლეტის გოგოს.
მაგრამ, არ გითხარი....
და ახლა, შენი ფოტო ჩემი ავატარია.
შენ გძინავს და ჩემ სიზმრებში მინდა გაცოცხლო.
მზეს უმზირა ახრასამ
გამოხდა ხანი, მოიმწიფა თმამ ვერცხლის სხივი
ადრე თუ ტილებს გამოკვებდა სისხლით და ზრდიდა,
ახლა გათეთრდა.
მე, მზესუმზირის თესვას ვუნდები გაზაფხულისას,
მისი ყვავილი ეზოს ახარებს, თვალს ამშვიდებს
ვან გოგოს მაგონებს,
თითქოს მზეები ამოდიან მიწის ხნულიდან.
ვზივარ კომშების განაპირას,
ეზოს ბოლოში,
და მეზობლის ბაბოზე ვდარდობ,
ახრასიაზე -
მონღოლური ყავისფერობით და ვიწრო ჭრილით
გამოგხედავდა, როცა მის ჭიშკარს მიადგებოდი,
ორი ჭიქა მზესუმზირისთვის,
ჯოხს კედელთან მიაყუდებდა, დაიხრებოდა და
სასკოლო რვეულების
ფურცლებზე, სადაც მისი შვილიშვილები
განტოლებებს იყვანდნენ და ორიანებსაც ბლომად იღებდნენ,
გადაკეცავდა ოსტატობით, ერთი ხელის მოსმით
ერთკეცად, სამკუთხედად,
როგორც ფრონტის ბარათი და მოხალულ მზესუმზირას
შიგ ჩაგიყრიდა.
ნახევარი ჭიქაც ფეშქაშად.
მთელი საღამო კაშკაშა ზაფხულების,
სეირნობისა, სახლის წინ ჯდომის,
იყო კნაწუნი, გადარბენა ახრასა ბაბოს მზესუმზირაზე.
გზაზე კი უნდა სულ შემთხვევით გადაჰყროდი
ბიჭს, რომელიც გიგზავნიდა საღეჭ რეზინებს,
რაც უტყუარად იმას ნიშნავდა,
ანუ უყვარხარ.
და ახლა, როცა თმამ სითეთრე მოიპრიანა
შენ კომშის ძირას ფეხმორთხმული, ვითომ ისვენებ,
გაყურებ ყვითელ მზესუმზირას მზისკენ აცქერილს,
და ფიქრობ, როგორ უხაროდა მზესუმზირის გამყიდველ ბაბოს,
ახრასიას შენი ხურდები,
მათ ხომ უჭირდათ, ვის არ უჭირდა,
პურის ფულზე ძლივს გამოვდივართ, აკი ამასაც დაიჩივლებდა
წყაროსკენ წყნარად მიმავალი ჯოხით ხელში.
მომთაბარე
ზაფხულის ფუფუნება,
მისი აღმატებულება უდარდელობა.
მზის ამოსვლა, მზის ჩასვლა.
იშვიათად, მკვდრის მზე. სამოსი ძველი, ნასხვისარი. საზამთრო, ნესვი მინდვრებიდან მიწის კაცების გახუხულ პურისფერ მკლავებში მწიფდებიან. მდინარე, ძველი ეკლესიის გუმბათი ამოჩრილი ჭალიდან, ხორბლის ყანების მიღმა, ცომივით რბილი. ჯერ კიდევ, იქ მისვლა რომ იკრძალებოდა. ერთხელ ეზოში შემოვარდნა მათი, როცა მამაჩემმა ელექტროსადენებზე ყვავები დაკიდა. ერთხელ ვენახის გადაწვის მცდელობა მათი მხრიდან, როცა მხედრიონი დაკაკანებდა, მამაჩემი კი ჩუმად ზვიადისტებს დამშეული კიდობნიდან ფქვილს უნაწილებდა. ჩემი სიმუნჯის მიზეზი. ჩემი წამოსვლისაც. როგორ არ მინდა ვგავდე გაზაფხულს, ბოტიჩელის ნახატებიდან, გომბეშოს ღიმილით მებურცებოდეს ტუჩები, იმ ანგელოზების გარემოცვაში ვიღვიძებდე, ჯერ კიდევ ბოროტთან რომ თანაარსებობენ. სიმარტივე ხელიდან გამტაცეს, საზამთრო გახუხულ პურისფერ ხელებიდან დაგორდა მოჭრილი თავივით. ბადაგის სუნი ამდიოდა, ცეცხლზე დადუღებული ყურძნის წვენით ვყარდი, ათასი ბუზი მეხვეოდა, მე კი მოხარშული გოგრისფერი სიყვარული მესიზმრებოდა. ნესტიანი სარდაფიდან ამომძვრალი მზესუმზირის გამყიდველივით ქალაქის ციხის ნანგრევებიც ნელ-ნელა ქრებოდა, როგორ მჭირდებოდა ამის დასავიწყებლად, ეს საწყალი ბუტაფორია, ნამდვილობის ნაცვლად შემოჩეჩებული. მინოსის ურჩხული მითია, ამ ქალაქის ლაბირინთთან შედარებით. მკვდარი სულებით განაშენიანებული ახალი დასახლება, ახალი კვარტალი, ზღვამდე ჩავლენ, მავთულხლართებს ნებით შემოირტყამენ. ნესტიანი სარდაფებიდან ამომძვრალი მზესუმზირის გამყიდველებივით, გამყიდველები. ფიროსმანი კი ქრისტესავით ცოცხალია.
ღორქლიავას ბრალი
მამაჩემის სიძულვილი ხეებისადმი,
ღორქლიავას ბრალია, -
აღარც ერთი ხე არ დარჩა სახლის ეზოს,
ყველა ბებერი თუთა და ბალი, ატმის ბაღი, ალუბლები,
ჩემი და პაპის პატარა იაპონია მამაჩემის
ალესილ ცულს გადაჰყვა.
ვენახის ღორქლიავამ პაპას ვენებიდან სისხლი გამოწოვა,
ვამპირი ხე,
იები მორწყო და მდინარის პირას დააწვინა ღონემიხდილი
და კიბეზე კი ვედრო დარჩა ხილით სავსე.
მამაჩემმა მოჭრა ღორქლიავა, და პაპის შვიდზე
ქათმები და მეზობლის ხარი, ამ ხის ცეცხლზე მოიხარშნენ.
და, ვენახის აკაციებმა შური იძიეს,
აგვისტოში რომ იწყებდნენ ყვავილობას, შუა სექტემბრამდე
არ ჩერდებოდნენ,
იცინოდნენ თეთრად, ყვითლად,
იცინოდნენ და მრავლდებოდნენ.
აკაციები მოედნენ ნაპირს, მოედნენ ვენახს,
ვაზებიც კი გაიკრიფნენ,
ამოიძირკვა თეთრი ბალი, მსხლები, ვაშლები.
მამაჩემი მიდიოდა განთქმული ცულით, მხარზეგადებულს
მიათრევდა ორღობეებში, მერე კაფავდა
და კაფდა და კაფდა ამ აკაციებს,
აკაციები არ ინდობნენ და მრავლდებოდნენ.
ატყდა ომი, ძალს აკაცია, ძალს მამაჩემი, აქეთ კაცია, იქ აკაცია.
ჭრიდა და ჭრიდა, მოჰქონდა ხმელი ტოტები
თონეს,
მწვადებისაა, გასათბობად,
ზამთრის ყინვისთვის.
ისინი კი იზრდებოდნენ, ფესვებს სად არ გაიდგამდნენ,
თავს სად არ წამოყოფნენ, ზამთარს მხიარულად აიტანდნენ,
თებერვალში წყალს ჩაიდგამდნენ,
მერე, აგვისტოს შუაში, გვიან ზაფხულს, ყვავილობდნენ,
ვამპირის ყვითელი და თეთრი სიცილით მამაჩემს უფრო აბოროტებდნენ.
და ეს ომი,
აკაციების გამარჯვებით დასრულდა.
მამაჩემმა ერთი თქვენიცაო და მიატოვა აკაციების მძვინვარება
ერთი ყეყეჩი ღორქლიავას სილურჯისგან დამართებული,
და სიძულვილი აკაციებს დარჩათ,
და სახლის ეზოს მოედნენ პატარა ნერგები,
ბროწეულები, შინდები, კივი,
პატარა ნერგები
ლეღვებისა და ატმებისა და ღორქლიავასი.
