ნატალი დარასელია – ლექსები

***
როცა ღამდება, მე ვკვდები.
მხოლოდ დღე შემიძლია სიცოცხლე.
ვწვები გულაღმა და უცხო სულები ბასრი საგნებით მოდიან.
ხერხავენ ჩემს დიაფრაგმას და ჯერ ისევ თბილ ორგანოებს მაჭრიან.
ვხედავ, უხილავ ხელებს როგორ წაეცხება ჩემი თბილი სისხლი და ეს საოცრად შვების
მომგვრელია.
მე აღარ ვფიქრობ, აღარ ვდარდობ.
არც დედაჩემის სახეს ვხედავ.
ვცარიელდები.
ოთახი ვარ და ყველაფერი, რაც ჩემ შიგნით დევს ვიღაცებს მიაქვთ.
მე თანახმა ვარ, სხვა სიცოცხლის ნაწილი ვიყო.
აქ, ამ შემზარავ მდუმარებაში და სიბნელეში,
ახლა არავინ არ ჭაჭანებს და მთელი ღამე, მთელი ღამე შემიძლია მკვდარი ვიყო
და ამის გამო არც კი შევიმჩნევ, რომ გაკერილი, აკემსილი ისევ ის არ ვარ, ვინც ამ
ღამემდე ვიყავი,
რომ ყოველ სიკვდილს რაღაც მიაქვს და თუ არ მიაქვს, ადგილს მაინც უცვლის.

***
ჩვენ შეგვიძლია ყოველ დილით ავდგეთ და ხმელ პურს
უშაქრო ჩაი მივატანოთ.
დამტვრეულ ონკანს გაპარული წყალი ვინატროთ
და სახის ცხელი შხაპი მივიღოთ, როგორც ყოველთვის.
ჩვენ შეგვიძლია ავარიდოთ თვალი კედლებს,
კედლის კუთხეში - ობობის ქსელს და უწინდო ფეხი ვიღაცის ნაჩუქარ ბათინკებში
ჩავჩურთოთ.

ჩვენ შეგვიძლია ვიარსებოთ,
რომ შიმშილით სული არ აღმოგვხდეს
და სიშიშვლის სირცხვილმა არ მოგვკლას.
ცხოვრებას ვერასდროს შევძლებთ.

მშობლების საკითხავი
ეს თქვენ შვით თქვენი შვილები ისეთი, როგორებიც არიან
და ეს წმინდა ფიზიოლოგიური მოვლენაა -
არანაირი ღმერთის ძალა მასში არაა.
გამოცალკევდა თქვენგან.
თქვენ კი დგახართ და გამუდმებით უკან აბრუნებთ.
უხილავები დაყვებით უკან.
ეს თქვენ ხოცავთ საკუთარ შვილებს,
როცა ყელში უჭერთ სხვის აზრებს, თუნდაც საკუთარს
და როცა ისინი სარკეში იხედებიან,
იქ მათში თქვენ მიერ ჩასმულ მონსტრებს ხედავენ.
სასოწარკვეთილები.
გატანჯულები, იხლიჩებიან
მინდასა და მათ უნდათ შორის.
მიჰყვებიან თქვენს მითითებულ გზას,
თუმცაღა აქა-იქ საგზაო ნიშნებს ცვლიან,
აცდებიან ჭეშმარიტებას და ძვირი უჯდებათ.
თქვენ თქვენი შვილები არ ხართ,
ისინი თქვენ არ არიან.
მათ უნდა დაუშვან შეცდომები და თავად აგონ პასუხი.
მიეცით მათ თავისუფლება.
მიეცით მათ საკუთარი ცხოვრება
და აკვიატებულ სათამაშოსავით ნუ უმალავთ თავიანთ თავებს.

***
ჩვენ ვგავართ ცეცხლზე შემოდგმულ ქვაბებს.
ჩვენს შორის ჩამდგარი სიცარიელე
გაუნიავებელ ოთახივით ივსება CO-თი.
მე ძლივს ვაკავებ გაცოფებულ თითებს და ხელებს,
რომ მის გაჩეხილ თმებს არ ვეცე.
ის დგას და თვალებში ჩახედვას მთხოვს და ამით თითქოს,
სანთებელას აჩხაკუნებს.
და მეც,
და ისიც,
ერთდროულად ვფეთქდებით.
ბოლოს და ბოლოს,
ისე ხდება, რომ მილიონჯერ დახატულ მის ტანს
ვეხები.
ვსუნთქავ.
ასე მგონია, შიგნიდან ვიწვი და სანამ დრო მაქვს,
სანამ შემიძლია,
ყველა უჯრედით ვისრუტავ მას იმისთვის, რომ დიდ ხანს გამყვეს.

***
ჩემს შიშს გაუხედნავი ცხენის ფორმა აქვს,
რომელსაც ქაღალდზე ნახშირიანი თითებით ვხატავ
და, თითქოს,
ქირურგიული სიზუსტით ვკვეთ ყველა შინაგან ორგანოს.
ვკვეთ და ქაღალდზევე ვაწყობ,
რომ მერე გოგირდიანი წკირი გავკრა
ასანთის კოლოფს და წავუკიდო.
ჩემი დაჭერილი ციცინათელებით
მიწაზე ვალაგებ კოსმიურ წესწყობილებას
და მგონია, რომ არაფერი შემიძლია გაფრენის გარდა.

***
ისინი სხვები. მე მათიანი.
მათნაირების მემატიანე.
ისინი მიწა. მე ვარ მთიანი
და მათ ვერასდროს ვემათიანე.

***
ვჭრი ქაღალდიდან მშრალ აკვარიუმს,
ოქროსფერ თევზს ვსვამ შიგნით და არასდროს ვითევზავებ.
ვჭრი ქაღალდიდან ცას,
რომ მიწას ჩავაცვა.
ქაღალდის ჩიტებს მზესთან ახლოს არ ვაჭაჭანებ,
რომ არ აალდნენ.
მზე კი ჰგავს გადამწვარ ნათურას,
რომელსაც შერჩა სითბო, მაგრამ აღარ ანათებს
და წუთი-წუთზე გაცივდება.
ქაღალდის ტყეში
მგლები ყმუიან,
ქოხია.
ტბაა.
ტბასთან მიბმულ ნავს წყალი უმღერის.
ქარი ქაღალდის ყვავილებს აწყვეტს

და მიასვენებს ვინმეს საფლავზე.
მაღლა პლანეტებია.
დაკუჭული სითეთრეები.
ბრჭყვიალა ორბიტები.
მაღლა ღმერთია,
დაბლა შენ
და ქაღალდიდან ვერც ერთი ამოგჭერით.

***
მე, ბორკილებით, მიმაბეს დედაზე,
მამაზე,
ღმერთზე და ადამიანებზე. 
დღიდან დაბადებისა ვერ ვცხოვრობ ისე, როგორც მინდა.
ვერ ვიგინები.
ვერ ვეწევი.
ვერ მივდივარ.
ვთამაშობ შვილობანას,
მეზობლობანას,
დობანას,
დაქალობანას.
მიღიმიან და მლოცავენ.
რა იციან,
რომ მინდა ყველას ყელი გამოვჭრა,
მათი სისხლით ვხატო.
რა იციან, რომ მე არ ვარ ის, ვინც უყვართ.
ჩემში კლდეებია.
არწივის ბუდეები.
ქვათა ცვენა.

ამოძირკვული ღმერთის ფესვები,
ყოველ ჯერზე რომ ფეხი წამოვკრა.
ჩემში ქვიშაა, ძვლებია და საფლავებია.
განა ერთი ვარ?
დავიკვირტე.
გადავითესე
და ახლა რომელ ნერგსაც მინდა, მიწიდან ვიღებ და ვახმობ.
ვახმობ დაფოთლილ ტანს,
ყლორტებს.
ვფქვავ და ვეწევი.
ამაზე ამბობენ, საკუთარ თავს ეწევაო
და მოდის უსაზღვრო, ლურჯი ილუზია:
მთის წვერზე ვდგავარ.
სიშიშვლე მაცვია
და ათასი თვალი მკბენს.
მრჩება კანზე წითელი ორმოები,
პაწაწინა ხვრელები,
საიდანაც თავისუფლების ყვავილები ამოდიან.
ყველაზე მეტად მიყვარდა დედაშენი,
ხშირად ვსაუბრობდით შენზე,
ვუყვებოდი უშენობას ცრემლებით
და სწუხდა, რომ ვტიროდი.
მიყვარდა მისი ხმა, რადგან არასდროს მომისმენია,
მიყვარდა მისი ნაჯაფარი ხელები,
რადგან არასდროს მომფერებია.

***
ყველაზე მეტად მიყვარდა დედაშენი,
დილაუთენია რომ ჩაის გიდუღებდა,
ცეცხლს გინთებდა,
მე კი, კილომეტრებს იქიდანაც ვგრძნობდი მისი კვამლიანი კაბის სურნელს.
ღვთისთვალება იყო დედაშენი,
დაუნახავი და შეუცნობელი.
რომ არ ტკენოდი, მთელი ძალით გულზე მიგიჭედე,
ვერ ვუამბე რომ მკვლელი გაზარდა,
ვერ ვუთხარი რომ მომკალი
და დაუმარხავი მიმატოვე.
იმ დღის მერე კი 
შენზე მეტად მიყვარდა დედაშენი
და შენი ნაწილი მასში,
შენ კი მძულდი.
მძულდა ჭიქა,
საწოლი და ბალიშისპირი,
რომელიც დღესაც მახსოვს.
მძულდა ეზო, სადაც შენი ბავშვობა დარბოდა,
კენჭები, სადაც მუხლებს ტოვებდი,
მძულდა მდინარე, ცურვა რომ გასწავლა,
ხეები,
სახლები,
სოფელი.
მხოლოდ დედაშენი მიყვარდა,
სასოწარმკვეთად და უიმედოდ,
იმიტომ კი არა, რომ დედაშენი იყო,

მხოლოდ იმიტომ, რომ მე მიყვარდა.
მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთი იყო
და ღმერთი, უხილავად უნდა ირწმუნო,
შეიყვარო.
ახლა, რამდენჯერაც ტირილს ვიწყებ,
უშენობას, უდედაშენობაც ერთვის.
უმეორედედობა,
რომელსაც არ ვიცნობდი და მიყვარდა,
როცა შენ მძულხარ