წიგნი, რომელიც თანაბრად სჭირდებათ ავტორსაც, მკითხველსაც და ქართულ პოეზიასაც
საქართველოში ნიჭიერებით ვის გააკვირვებ? ჯერ კიდევ მისმა პირველმა წიგნმა, რომელ-
საც ავტორმა “არეული ქორონიკონი” უწოდა, არა მარტო პოეზიის მოყვარულთათვის, არამედ ჩვენთვისაც, სხვადასხვა თაობის ქართველი პოეტებისთვის, თვალსაჩინოდ გამოავლინა ნათიას გამორჩეული ნიჭიერება და, რაც მთავარია, პროფესიული ოსტატობის ის დონე, რასაც უმრავლესობა, ჩვეულებრივ, დროთა განმავლობაში აღწევს. პოეტის ახალგაზრდობა მის მომავალ წარმატებათა გარანტად უნდა იქცეს. ნათია გიორგაძის ლექსების მომდევნო წიგნები სწორედ ამისი ნათელყოფაა _ ისინი განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, პოეტი იცვლება და იზრდება. მე კი მაქვს პატივი და სიამოვნება საზოგადოებას წარვუდგინო, ჩემი ახალგაზრდა კოლეგა, პოეტი რომელიც ეყვარებათ საქართველოში.
ანოტაცია წიგნისთვის “ელასამონი”
მიხეილ ქურდიანი
თბილისი 2007 წელი
ცაში გაგზავნილი წერილები
ნამდვილი ხელოვნება ყოველთვის იყო და რჩება ღვთისმაძიებლად.
ადამიანი ცოდვით იბადება და ამის გამო “განწირულია” ამ ძიებისთვის, მით უფრო ხელოვანი. ტალანტის გარშემო ხომ დემონები განუწყვეტლივ როკავენ და ფერს იცვლიან _ მთელი ცხოვრება ამ ფერადოვან ცდუნებებთან გამკლავებაა, სიტკბოს ილუზიით შემოპარულ ამ მწარე პარკუჭებთან, სულიერ წყლულებად რომ სკდებიან და მათ მოშუშებას ხშირად ერთი სიცოცხლეც კი არ ყოფნის. მაგრამ ეს არაა მთავარი, მთავარი მაინც დაცემის შემდეგ წამოდგომის სურვილია. სინანულის ცრემლი და სიყვარულის შუქი. მთავარი ჯანსაღი სიჯიუტეა, სიზიფეს პათოსი და ლამანჩელის სიკეთით აღსავსე შეუპოვრობა. კრეტელები ამ სიბრძნეს ასეთი ღრმა სისადავით გამოხატავენ: “სადაც მიზანს ასცდები, ისევ მობრუნდი, სადაც გაგიმართლებს _ გაერიდე.~
ისეთი შთაბეჭდილება ჩნდება, რომ თანამედროვე ხელოვნებამ მოიხსნა სულიერი, მორალური პასუხისმგებლობა ადამიანის ბედისა და სამყაროს წინაშე. აღვირახსნილობის ენერგიით რეტდასხმული შეუდგა ნგრევას, რღვევას, გაპარტახებას, არადა როგორც იტყვიან, ჩიტი რომ ჩიტია, ისიც კი ბუდეს აშენებს, ერთი სულის შებერვა, ერთი ფიორა არსება, ფრთებით დაასაჩუქრა უფალმა. მან მადლიერების ნიშნად გადაწყვიტა დაჩეკილი ბარტყებისთვის ცისკენ ფრენა ესწავლებინა.
კაცს რაღა ღმერთი უწყრება, რამ დაამახინჯა, რამ გააბოროტა, რამ ჩაფლო ასე მიწაში? მიწას ვინ ჩივის, ჭაობის ფაფაში, ხელოვნება ფორმაზე გადაერთო, უფრო ზუსტად, ტექნიკაზე, ტექნიკის ვირტუოზულობაზე, დღევანდელ საშემსრულებლო სფეროშიც ერთხმად ანიშნავენ მუსიკის ექსპერტები, მაგრამ ამასობაში, როგორც წყალი უდაბნოში ისე იკარგება მუსიკის სული, დესტრუქციული, სიმეტრიული, კაკაფონიური სამყაროდან ელექტრონულ სადენებში მიიპარება, ცახცახებს და თრთოლვით კოსმიური აკუსტიკის ილუზიას ქმნის. კოსმოსი ყველას აინტერესებს, ადამიანი აღარავის. აი, სნობიზმის პიკი. ეს 21-ე საუკუნის კიდევ ერთი ეგზოტიკური აბსურდი.
დღევანდელი ადამიანის ეგოცენტრიზმზე, ეგოიზმზე როგორც შეშლილობის უკიდურეს
ფორმაზე, ცოდვის სიცარიელესა და უცოდველობის სისავსეზე, ციცინათელების სიბრძნეზე:
დღეზე უარის თქმა და ღამით წამიერ ნათებად _ ამ ღვთაებრივ სიმბოლოზე და არა მეცნიერულ მექანიკაზე, (ეს ჩვენ გვგონია ადამიანებს სიმბოლური ჩვენი გამოგონება, არადა ღმერთი ხშირად ამ სიმბოლოებით გვესაუბრება, როცა სამყაროს მიგვაახლებს). ყველაფერ ზემოთთქმულსა და კიდევ უამრავ რამეზე ფიქრები და განცდები გამიჩინა ახალგაზრდა ქალის, ნათია გიორგაძის პოეტურმა სამყარომ.
ამ ღრმად ნიჭიერ და უაღრესად მორიდებულ ადამიანს, ისეთი საოცარი სიყვარული
შეუძლია, და, რაც ასე უცნაურია, ზომიერების დაურღვევლად ისე გადაგვიშლის საკუთარი
აღქმისა და წარმოსახვის უსაზღვრო სივრცეებს, რომ გრძნობ, მისი ტექნიკა, მისი სტილი
ყოველთვის დიდი სათქმელიდან მოდის, არსად გრჩება იმ უხერხული ხელოვნურობის, ჟონგლიორობად ქცეული ესთეტიკით თამაშისა და თვითტკბობის განცდა. სავსებით ვიზიარებ ბუფონის ცნობილ მოსაზრებას რომ `სტილი ადამიანია.”
დავმარცვლე გოლგოთა
და ისე დამძიმდა სამივე მარცვალი,
რომ ფრთები დაკეცა მოხუცმა ღამურამ.
იშვიათად შემხვედრია პოეზიაში ჯვარცმით მოგვრილი გლოვის ამგვარი ხილვა-ჩამობნელება.
`ფრთებდაკეცილი მოხუცი ღამურა~ _ რა თქმა უნდა, ეს მანერა ძველთაძველი და მარად
ახალი ტკივილის, განსაცდელის ამ ფორმით გადმოცემა თვით პიროვნების (ამ შემთხვევაში
ავტორის) სულიერებასა და ინტელექტის მაღალ ხარისხზე მეტყველებს.
იქნებ შენა ხარ, ვისაც არასდროს შეხებია ჩემი სიზმარი?
——————————————————————-
ვინც ერთის ნაცვლად ორ გზას დაადგა,
ოღონდ შენთვის ეჩვენებინა, რომ ბრმა არ იყო
და იქნებ მზეზე უფრო თაკარა მისი თვალები
დღესაც კი შენს კვალს ეძებენ, ღმერთო.
ნამდვილი ხელოვანი ყოველთვის იყო და რჩება ღვთისმაძიებლად.
მაკა ჯოხაძე,
12 ნოემბერი 2010 წელი.
ჟურნალი `ჩვენი მწერლობა~
ლექსები წიგნიდან “ელასამონი”
* * *
ნუ დამპირდები,
ვინც პირველი მივიდა ზღვასთან,
ვინც ნახა მისი მკვდარი სიმწვანე,
ვინც სასაფლაო აუგო და ჯვრები
აღმართა მეგობრებისთვის
ჩემი ძმა იყო,
მისგან წასვლას ნუ დამპირდები,
ნუ დამპირდები მსოფლიოში
განთქმულ ქალაქებს, არხეინ გემებს,
ახლა ბავშობის თამაშებია
ჩემი ყველაზე სანატრელი მოგზაურობა,
ხშირად ვიხსენებ:
ძილში ჩაწყნარდა მისი სუნთქვა და
წყალი არ დარჩა, რომ მის თვალებს
არ დაენახა, იგი არასდროს საუბრობდა
წაგებულ ომზე, ცუდი დრო დადგა,
სარდაფებში ობის სუნმა და ნესტმა
იმატა, ხოლო ძვლებს იქეთ თითქმის არავინ
არ დამკლებია,
ნუ დამპირდები....
* * *
შენ იცი ჩემი სახელი და მე ველი, როდის დამიძახებ,
ჩემი ქალაქი იერუსალიმია და ჩემი თავის ქალა
უბნებად დაშლილი ხსოვნის ზეთისხილი,
მარადმწვანეა და ყვავივით მარადშავია,
რა დიდხანს ვცოცხლობთ უსიზმრებოდ?
რა დიდხანს გვამშვენებენ ფრთები და ფოთლები?
მე ვიცი, შენი სიყვარული აკრძალულია,
როგორც ლარსის და სტეფანწმინდის გზის მონაკვეთზე
თოვლს შეუძლია ჩამოწვეს და ვერ ვამოძრაოთ თოვლში თითები.
თოვლმა ჩახერგოს ყველა მგზავრი, ვინც იჩქაროდა,
ჩვენ კი სხივების თვლამდე შევყვეთ მძიმე საუბარს.
მე ვერასოდეს ავხსნი გულში, როგორ ხმაურობ?
მე ვერასოდეს გამოვიგნებ მზერას შენამდე,
ჩემი ქალაქი იერუსალიმია და როცა ვნახავ,
გამახსენე, რომ უსიკვდილოდ
მხოლოდ ელია და ენოქი დარჩა იმათგან.
გთხოვ გამახსენე, რადგან მინდა
ვიყო პირველი....
* * *
ავად გავხდები
დიდი სიცხით ან რომელიმე ანდაზით,
ძალიან მომწონს `... აბრაამს არქმევდნენო.~
რომ გამჩენოდი,
მეც სხვა სახელს არ დაგარქმევდი
და ქრისტეშობის წინა კვირას
ჩვენ წავიდოდით ქანაანში,
რომ ცა ურიცხვი ქვიშასავით
ერთად გვეხილა,
მეც გიმღერებდი ზღვის მაგიერ
და ზვიგენები როცა გემებს უკუაქცევდნენ,
შენ ალბათ უკვე იკითხავდი...
და მეც... ჩემს ცოდნას არ დაგაკლებდი
და მოვყვებოდი ალან გინსბერგზე
და შენ იტყოდი, რა გიჟია ეს დედაჩემი?
ღმერთო, უშველე...
ხოლო მანამდე უდაბნოდან სიცხის მპარავი
როცა ვწევარ და უშენობას როცა დავტირი,
როცა ავყვები ცალმხრივ ფიქრებს,
როგორც ცალმხრივად მოძრავ მანქანებს,
როგორც სიყვარულს, რომლის ბოლო
მთაზე დაკლული ცხვარი არ არის,
შენ შეგიძლია ჩემ გარეშე იპოვო ლოტი
და ქალაქიდან გაიყვანო
და არ აუხსნა,
ვინ გადარჩა საკუთარ ფერფლში.
To:galactic@hotmail.com
შეიცვალა თაობა,
მაგრამ არტემიდა ისევ ქალღმერთია,
შენი ტელეფონი _ უკვე ძველმოდური,
გათიშეს,
ახლა საიტებით უკეთ ერთობიან,
ვიცი, გეწყინება, როგორც მე გავიგე,
შენზე არ ამბობენ, აქტეონიაო,
მოკლედ, დავემგვანეთ ქურდებს და ბარიგებს
და მზეს ვილუკმებით
და ტაფამწვარივით ვიმზადებთ დიდებას,
შენს ხარჯზე ლუდისთვის, თევზისთვის, არყისთვის
ლექსებად ვიქცევით
და მერე დავცინით ერთმანეთს,
შენ მძიმედ იცხოვრე, ჩვენ ვცხოვრობთ მარტივად,
სხვა დროა, სხვა ჰიმნი...
და მაინც,.. სამშობლო ხატია.
* * *
რა დარჩა დიდი მდინარისგან?
ქვებზე აშლილი თვალისჩინი,
ქვებით მოვიშენე წელიწადი
და თვეებს ჩავყევი ქვესკნელამდე.
ბადეს რაღას ათრევ, მებადურო?
თევზი წყალმანკისგან დახოცილა,
ჩემს ყელს აღარ შვენის მანიაკი,
ჩუმი ღიმილივით მოციმციმე,
ღრმაა დედამიწის გულის ფსკერი,
როგორც ავი ღრენა გალიიდან,
ძილის არტერია გამიკერე,
ჩემი სიყვარული საძილეა.
ლექსები 2017 - 2019 წელი
მოგზაური ანგელოზი
ვერ ვიმახსოვრებ პირველ მდინარეს,
ვერც პირველ ქვას და პირველ მინაწერს,
ქვაზე დადებულ სიკეთეს ვგავარ,
მივდივარ.
ხმელეთი ხმელეთს გადავაბი მზით,
დღეს _ ღამე მთვარით, მე ვარ ვარსკვლავში
მოქცეული კი არა, მე ვარ მოციქული
და არ ვარ არსად,
გულში მაქვს გულისხმიერება,
სულში სულწასულ სურვილებს ვიტევ,
თვალები _ ორი და მესამეს ეძებენ ჩემში,
მე ვარ მტრის მიერ მოტანილი ძღვენი,
წაიღე, ჩემს ტვინში არვინ იცის, რა ხდება,
არც მე მათ შორის, მტკივა ხანდახან
ყველაფერი, რაც აღარ მახსოვს
და ვიცი მხოლოდ, რომ არ ვტირი.
მე ვარ, მივდივარ, შემიძლია,
იხარებ ჩემით, სანამ გავხდები
უძლურებით სავსე საგანი,
და ვეღარ გეტყვი,
დასანანი რამდენი რამ გვაქვს...
და ვეღარ გეტყვი, ღმერთი სად არის?
* * *
იპოვეთ ათი განსხვავება
ამ ორ ქალს შორის.
ათი კანონი, ორი ხელის
ათივე თითი, მათ არ ისწავლეს
ზედმიწევნით კაცის ფერება,
არც სიყვარულის წესი და რიგი
და ეს საერთო ნიშანი გახდა,
(სახეებია სხვა დანარჩენი),
მუყაოს დიდი ფოტოალბომი,
და ჯიბის წიგნი,
პატარა წიგნებიდან...
რით დამთავრდება ყველაფერი,
როცა ყველაფერი დამთავრდება?
წინადადება აწყობილი პალმის ფოთლებით
პოეზიაა... იმ ორიდან
ერთი წერდა, მეორე _ არა.
ერთმა სოფელი იმყოფინა,
მეორემ _ არა.
ერთს წინსაფარი აჩუქეს და მეორეს არა.
ერთი ყვიროდა, მეორე _ არა,
მეორემ დაჭრა პურის დანით
თავისი ქმარი,
პირველმა _ არა, ღმერთკაცია
პირველის ქმარი .
მეორეს სახე დაუნაოჭდა
პირველს კი არა,
პირველს ყოველთვის ეშინოდა
მეორეს _ არა.
პირველს უყვარდა ყვავილები
მეორეს არა.
პირველს ახსოვდა მისი გვარი, მეორეს _ არა.
პირველი გავდა თავისთავს და მეორე _ არა
და სანამ იყვნენ, სულ ეს იყო...
სიკვდილის მერეც,
ერთი საფლავში განისვენებენ.
დაბადებისთვის
მე რადგან დროთა
განმავლობაში ვკვდები,
ეს ჩემი ოთახია,
ჩემი თვალების ფერს
თვითონ ვირჩევ
და მომწონს, როცა
მე ვარ პირველი,
ანუ ქმნადი, ანუ მეტყველი
ანომალია.
მე შეიძლება არ ვიყო
მკვეთრად ალერგიული
ვიღაცის მიმართ,
ზოოპარკში ლომს და ანტილოპას
თუ არ ჩამითვლით
ცრუ ალერგენად.
თავისუფლება ყველა ცხოველს
და ადამიანს, ფრინველს, რომელმაც
ის დაკარგა გადაფრენისას...
როცა ვჩერდებოდით
ხოლმე გუნდებად,
სიკვდილი მოჩანს
როგორც გუნდისხე.
* * *
წყალს შეუძლია: ცეკვა, სიმღერა,
ამბის მიტანა და მინად ქცევა,
გარდა ამისა, შეუძლებელი
საქმეებიდან მას შეუძლია
დაახრჩოს ყველა წყალწაღებული
და არა მარტო...
მას შეუძლია იყოს ლამაზი
და არა მარტო...
მას შეუძლია ჩვენში დაშრეს
და არა მარტო...
მას შეუძლია ღმერთის ხელში
იქცეს ღვინოდ... და აზიარონ
ხალხი ამ ღვინით.
მას შეუძლია ააშენოს ის, რაც დაამხო,
მას შეუძლია ღია ცის ქვეშ
გასკდეს ნაღმივით,
ჩვენ შეგვიძლია წყალი ვნაყოთ, დასასრულისკენ
უკუსვლით და თავშესაქცევად...
* * *
ის გოგო წითელთმიანი,
მე რომ სკოლაში მეგონა,
მე რომ სოფელში მეგონა,
ის გოგო ვნახე, მომკვდარა
და თითქოს მეხი დამეცა
მისი თმისფერი ცეცხლის.
ძალიან ადრე მომკვდარა
(ჩემზე ათი წლით უმცროსი)
ვერცხლისწყალივით, ცელქი.
ის გოგო, მე რომ ვიცნობდი,
რისგან მომკვდარა, ვერ ვთქვი.
მასაც ხომ შეიძლებოდა
გათეთრებოდა თმები?..
მისი სიცილი დღესაც
ალბათ, კუბოს ჭერს ახდის
ჟღალს არა, რიჟას ეძახდნენ,
მე მზეთუნახავს ვეძახდი.
* * *
ვინც კარგად ყოფნა მოიგონა
და გაღიმებულ მზეში ცხედარი გაიტანა,
მამის ყოველდღიურობა დააკანონა,
სიკვდილის ნიშანი ამოტვიფრა,
რათა წაეშალა დანარჩენი, იცის,
რომ დიდი ვერაფერი გააკეთა.
რადგან ბრმებს უკვე ანბანი აქვთ,
თითებზე მიბმული თვალები აქვთ,
მეც მინდა ასე დაბრმავება.
დარდი ინახება, იმალება,
ცარიელ ფურცლებში მდინარეა
ყველაზე მშრალი და ახლობელი
მიზეზი, რითაც მწოლიარე
ფეხზე წამოდგება, იგივეა,
ამიტომ დიდხანს მეყვარება,
ვინც კარგად ყოფნა მოიგონა.
* * *
ჩვენ რა შეგვეძლო გვეფიქრა,
როცა ქუჩები ცარიელი იყო,
როცა სახლები ცარიელი იყო,
როცა გულები ცარიელი იყო,
ხოლო ზღვა _ სავსე.
ჩვენ რა შეგვეძლო გვეფიქრა,
როცა სამი დღე დასვენება იყო,
როცა სამი დღე დამბალი იყო,
როცა სამი დღე გლოვა იყო,
ხოლო ბალიშისპირი _ სუფთა.
ჩვენ რა შეგვეძლო გვეფიქრა,
როცა მშრალ პურზე გვყავდა ბავშვები,
როცა მშრალ პურზე გვყავდა მტრედები,
როცა არავინ გვყავდა.
ჩვენ ვერაფერი ვიფიქრეთ,
ჩვენ ვერაფერმა გვაფიქრა,
ჩვენ ვერაფერს ვერ მივხვდით,
ცა იყო დაღმა...
ტრაგედიისთვის
ყველა საგანი სიტყვაშია,
სკამი მაგიდასთან დავდგი,
კატა ღუმელთან მივუშვი,
მეუცნაურა რაღაც...
მთაში ცხოვრება მინდა,
დროში ცხოვრება მინდა,
ამ გამოკეტილ ოთახს
საათი ჩამოვხსენი.
სულ არაფერი, თითქოს,
მაგრამ ნევროზი თუ გაქვს,
ნებისმიერი ხმისგან შექმნი
საშინელ ამბავს
და დაგატყდება რისხვა,
როგორც იდეის ავტორს,
რომელმაც სხვათაშორის,
თხა არ შესწირა იმ სხვას.
* * *
/სოსო იაღანაშვილს/
ჩემი მეგობარი იოსები
წერს „ცრემლის ნამცხვარს“,
შენი მეგობარი იოსები
მონად გაყიდეს,
მერე მოვიდა მაცხოვარი,
(არ ვიცით, რა ვქნათ?)
დიდი ხნის წინათ იყო,
ახლა გავიმეორეთ.
მე ჩემს მეგობარს ვეკითხები,
ხოლო ის მე არ მეკითხება, მეორედ მოსვლას
წერს, ვწერ და მიდის ჩვენი ცხოვრება:
უფალო, გუშინ ვერ დაგეხმარე,
ხელში ჩაყრილი ხურდა ფულით
ვეძებდი წამალს, ძვირია, ყველა აფთიაქი შემოვიარე.
ბევრჯერ შემხვდი და აგარიდე მზერა
და შემრცხვა, იქნებ, გშიოდა, ან გწყუროდა
ან ეს ნამცხვარი, იქნებ, შენც გსურდა?
მე კი გულქვა და ცივი გავხდი,
არ შემოგხედე,
ჩემს მეგობარს კი სხვა თვალი აქვს,
მას უნდა განზრახ ვინმეს შეცდენა,
ის მწერალია...
* * *
მზე შეიძულა,
სქელი ფარდები
დაუშვა,
წუთით ისიც დაუშვა,
რომ აღარაა ქვეყნად
საშველი. მერე ის წუთი დაივიწყა,
როგორც ის კაცი,
რომლისგანაც სურდა გაქცევა
და ჩაიქნია ხელი,
ჩაის სმას _ მიჰყო
და ჩაიარა ვით ზღაპარში
მზეთუნახავმა.
იდგნენ ქალაქში
ჰამლეტები
და მეფეები
არ იყვნენ არსად,
არც მკვდრებში,
აღარც მოსაკლავებში,
აკვიატებულ აზრებს
იკრებდა,
მზე შეიძულა,
მზე ამოძირკვა,
მზისგულზე
იშვა, როგორც გეიშა.
მას ჰქონდა ფესვი
მზის სამშობლოში
და მოიკვეთა...
* * *
ათვალიერე ვარსკვლავები,
შენი შვილები,
ცა მკაფიოა დასაბამიდან
მათთვის, ვინც გულზე დაიკრიფა
ხელისგულები და გზა გაზიდა
სიკვდილს იქეთ.
ათვალიერე, ზავდებიან სანამ ფიქრები
და მტრის მიმოსვლის წასაშლელად
მიზეზს ეძებენ, ჩემო სამშობლოვ,
ჩვენ ვივსებით შურისძიებით
და ვიხოცებით უშურველად,
იმ კაცებისთვის,
შენ რომ გაგყიდეს!
არა ცენზურას
პეპლის ფრთებზე ვფიქრობდი
და კანონი მიბღვერდა,
მე კი სიტყვებს ვეძებდი
სასწაულის აღმნიშვნელს,
ქალებზე არ ვფიქრობდი,
არც კაცებზე ვფიქრობდი,
და კანონი მიბღვერდა
როგორც ვინმეს, კაცისმკვლელს.
სოკოებზე ვფიქრობდი,
წვიმის მერე რომ მოვლენ
და კანონი მიბღვერდა,
როგორც შინდაბრუნებულს,
როგორც დაავადებულს,
როგორც მოსარჯულებელს,
როგორც...
როგორც...
როგორსაც...
და კანონი მიბღვერდა,
დღესაც ვკვდები სიცილით.
ჩემო ლიტმოსარჩელევ,
მოსამართლეს გაფიცებ,
ძალიანაც ნუ შეხვალთ
დაკისრებულ როლებში,
თქვენი თავი აცხონეთ,
თქვენი ნაკლი დამალეთ,
მე რომ დაბადებიდან
სულ თვალებში ვუყურებ
პირდაღებულ სამარეს,
მხოლოდ ჩემი საქმეა!
თევზის შეწვა
იწვება თევზი,
არაფერია მის გარეშე,
იწვება თევზი
და სუნი დგება,
შენ გავხარ შვიდი წლის
მიცვალებულს, რომელიც
მოდის, შენ გავხარ იმედს,
სევდიან დედაჩემს,
რომელმაც ისწავლა
პირჯვრის გადაწერა
და ფხების შეგროვება,
რათა წმინდა ადგილას დაწვას.
სუნს იკრავს შენი ტანსაცმელი,
როგორც ზღვის ნაპირი,
და შობის სამაჯური,
არავის ვგავართ,
მე ვღელავ შენი ხელების გამო,
მე ვღელავ ჩემი ხელების გამო
ერთი დარჩება, მეორე წავა.
* * *
ოქროსფერო ბაყაყო,
ჭაობის ბაყაყო,
შენ ვერასოდეს გახდები
ბედაური...
შენ ვერასოდეს გახდები
პოეტი,
მაგრამ შენი ხმა
ისეთია, რომ მე შემშურდა,
მე, ხმების ოსტატს,
ენამახვილს, მზეს
ცეცხლისგამჩენს
შენი შემშურდა
ვერასოდეს გავხდები
ასე დაბალწყალზე
შეყვარებული
და ვერ ვიხტუნებ
სხვის დაკრულზე
სხვის შადრევანში,
აქ ერთმა ბიჭმა
მეთაურს უთხრა:
_ შენს ქვეყანაში,
ძაღლი არ ყეფს,
შაშვი არ გალობს...
მე იმ ბიჭისთვის
ვწერ და ვმღერი,
შენ იმ ბიჭისთვის
ამ ჭაობში ყურყუმალაობ.
დიდია შენი სამსახური,
ძალიან დიდი!
* * *
სუსტი მკლავებიდან გადაიგდე,
ცხელი მაკინტოში _ ეს ქვეყანა,
წვიმამ დაგასველოს, დაგასვენოს
ყოფამ, უსაშველო ტკივილებმა,
ჩემო ყველაფერზე საყვარელო,
მშვიდობით...
როგორც ჩიჩილაკის ბურბუშელა,
მოგრთო სიკვდილმა და დაგამშვენა.
ჩემო ყველაფერზე საყვარელო,
მშვიდობით...
