„იმედის პატარა ორკესტრი…“
ავიღე თუ არა ხელში ბულატის 1* ნაჩუქარი წიგნი „იმედის პატარა ორკესტრი …“ და სავარძელში მოხერხებულად მოვეწყვე , იმ წამსვე ტელეფონი აბზუილდა. ლაიფციგი მთხოვდა სამი კონცერტის ჩატარებას. ეს წიგნი ხელში რომ არ ამეღო, ჩემს კონცერტებს ნეტა რა ეშველებოდა?!..
…………………………
რაც კი ხელში მხვდება, ზურგჩანთაში ვყრი…
სიჩქარეში გიტარა კინაღამ მრჩება.
………………………………….
ვაგონში ასვლისთანავე მატარებელი იძვრის.
ფანჯარასთან ვჯდები.
მესამე დღეა გაუთავებლად წვიმს.
მატარებელი უკან იტოვებს მომტირალ ბერლინს. წვიმა თავგამეტებით ასკდება ფანჯრებს. წვეთები, სანამ ბორბლებს ჩაუცვივდებოდნენ, წამიერად ჩერდებიან მინაზე, თითქოს სიკვდილის წინ, ვაგონის ფანჯრებიდან სურთ თვალი შეავლონ ყველა სულიერს. ვაგონი, წვიმა, ფანჯრებს მიღმა შორეული, მწვანე, ხელშეუხებელი ხასხასა პეიზაჟი, მგზავრების ზუზუნი, რაღაც შორეულსა და ნაცნობს მაგონებს…
ვაგონში – ზოგს ძინავს, ზოგი ეწევა, ვიღაცას ყურსასმენები უკეთია და მუსიკას უსმენს, ზოგი ლეპტობში ყვინთაობს.. ჩემს გვერდითა სავარძელში ახალგაზრდა ქალი, კლაუდია შიფერს რომ ჰგავს, კაცის გულივით ორივე სავარძელი დაუპყრია და ჟურნალ «Тор Model»-ში ჩაფლულა.
ყველაფერი უცხოა ირგვლივ. მეც უცხო ვარ საკუთარი თავისთვის. ვზივარ ასე განსხვისებული საკუთარი თავისაგან და გაუთავებელ წვიმის წვეთებს მივშტერებივარ, თითქოს მათი ვინაობის გამოცნობა შემეძლოს. ასე იცის გერმანიაში, ადრე ღამდება, გვიან თენდება, მზე 10 თვე არ გვენახვება და სულ ფეხებზე ჰკიდია, ქართველი რომ ხარ და უმზეობა განადგურებს. რამხელა დრო გასულა, რაც აქეთ ვარ… რამხელააა… რატომ მოვიგონეთ ჩვენს მოსაკლავად დრო, რომელიც მარადიულია და სიგრძე-სიგანე არ აქვს? რად გვინდოდა ასეთი თავსატეხი ამბავი?! რა, ვაშლის მეტი ხილი არ იყო ედემის ბაღში, მაინცადამაინც ვაშლს რომ ეძგერნენ?! ჰოდა, რატომღა გვიკვირს ჩვენი სიბეცის, უგულობოს, ორგულობის, უსიყვარულობის?!?!! ვიხადოთ ახლა „არმანში“, „ვერსაჩეში“, „დოლჩე და გაბანაში“, „კრისტიან დიორში“ ოთუზბირი… შიშველი მეფისკენ კი ხელები გავიშვიროთ და ხმის დაკარგვამდე ვიყვიროთ: „რა დიდებული ტანისამოსი აცვია მეფეს!“ დროოო… ჩვენი ყოფიერების უმოწყალო მსაჯული. თავს ვაქნევ, რომ ფიქრი, რაც სულს მიფორიაქებს, გულს მიღრღნის და მიკლავს, მეხსიერების სანაგვეში მოვისროლო.
ჩანთიდან ბულატის წიგნს ვიღებ: „ მე უკვე კარგად გაგიცანი… შენ ყველაფერი გსურს დამავიწყო, რასაც მივეჩვიე. შენ უსიტყვოდ გსურს დამიმონო?..“ მატარებელი სინათლის სიჩქარით მიქრის… ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ადგილზე ვდგავართ. ჩამოცხა. ზონარის თასმებს ვიხსნი. კლაუდია შიფერი თითქოს ტყავს იძრობსო, თოვლივით თეთრ ბუმბულის ჟაკეტს ზანტად, ზმორებ-ზმორებით იხდის, შემდეგ ძვირიან, მოდურ, ვარდისფერ ბასანოშკებს იძრობს. ვარდისფერი კლანჭებით ნაზად და სიყვარულით ეხება თავის გრძელ, გარუჯულ ფეხებს და ორ სავარძელზე სიამის კატასავით წვება. ვპოულობ მიტოვებულ ადგილს და ვაგრძელებ: „- ხედავ გერმანელებს რა მანქანები ყავთ? – მეკითხება კოლია ,- ბრეზენტი და მთელი ამბები. როგორც სახლში, ისე სხედან. აქ კი…
– მე უკვე ფეხებს ვეღარ ვგრძნობ, – ამბობს საშკა ზალატარიოვი. – ვალინკებს ჩავიცვამდი. პიმებს. სიფათი – ეშმაკსაც წაუღია, მთავარი – ფეხებია…
– მე კი… ჯანდაბას ვალინკები. ჩექმები იყოს. ფართე ყელით. გემებივით. რომ წყალში ჩადგე – და არაფერი, თოვლში ჩდგე – და არაფერი. თუ გინდა მთელი ღამე იდექი. კი, ბატონო…“
ჩემი თვალები კალიასავით სკუპ-სკუპით წიგნიდან ვაგონისკენ ხტის… კუპეში მასიური სტრიპტიზია. ისე ცხელა, ყველა იხდის. სულთამხუთავ ქურთუკს თავიდან ვიშორებ. შოკოლადისფერი კლაუდია შიფერი თითქმის გაშიშვლდა. გაშტერებული მისჩერებია ფანჯარას, ჟურნალი გვერდით გაუწევია, მაგრამ თავისი გრძელი კლანჭებით, როგორც უკანასკნელ იმედს ისე ებღაუჭება. ალბთ ვერსაჩესთან ან შანელთან კარიერაზე ოცნებობს. ჩემი თვალები – კალიები კვლავ წიგნშია: „- ვხედავ… აი ნინოჩკა. არც თუ ისე მაღალი მთიდან ეშვება. მის გვერდით უცნობი გოგონაა. ნინა მსუბუქად მოდის. შინელი ყველა ღილაკზე აქვს შეკრული. ქუდი-უშანკა!.. ეხ, როგორი უშანკა აქვს!.. ცოტა გვერდზე მოუგდია… ყველა მის მხარეს იყურება. ის კი მოდის.
– ა-ა-ა!
ეს შანგინი ყვირის.
– ა-ა-ა. – და საშკა ეცემა. კოლია გირჩენკოც.
– დაწექი!
… სადღაც შორს-შორს ფეთქდება…
… ჩვენ ჩუმად ვდგებით. კოლია არ არის. გორაკისაკენ გარბის, იქეთკენ, სადაც მსუბუქად მოაბიჯებდა ნინა. შორიდან ვხედავ, როგორ დგება ნინა ჭუჭყიანი თოვლიდან. აი ის, მეორე გოგონა კი, გაუნძრევლად წევს. სახით ცისკენ.“ წვეთები ფანაჯრიდან მატარებლის ბორბლებს უვარდებიან. მეორე გოგონა… აი ის, ის… ის უსახელო გოგონა, ისიც ოცნებობდა ალბათ… „Tikket bitte!” მომთხოვნი ხმა ფიქრს მაწყვეტინებს. სქელი კონტროლიორი, რომელიც მოხარშულკრემიან ტორტს გავს, თავზე დამდგომია და ბილეთს ითხოვს. ვუყურებ… ვინ იცის, იქნებ ბაბუამისმა მოკლა ის უსახელო გოგონა? ვაკვირდები. „კრემიანი ტორტი“ არაფერს ეჭვობს, მსუბუქი მოძრაობით ჩემს ბილეთს ხვრეტს. „Danke! Bitte!“ – („გმადლობ! ინებეთ“) ორივე ფრაზას ერთნაირი, არაფრისმთქმელი, დაზუთხული ინტონაციით მეუბნება და ბილეთს უკან მაწვდის. ისე დაჟინებით მივჩერებივარ, რომ დაბნეული მეკითხება: „möchten Sei etwas?“ („რაიმე ხომ არ გნებავთ?“) „Nein, nein, danke!” – ნაჩქარევად ვპასუხობ. „კრემიანი ტორტი“, დაყენებული ღიმილით მშორდება. იქნებ ბაბუამისმა იმსხვერპლა ის უსახელო გოგონა? ვინ მეტყვის? ვინ? კითხვა ჩამაცივდა, მომეწეპა, და არც ერთი ნაბიჯით აღარ მშორდება – იქნებ, იქნებ, იქნებ….
ვიღაც ქალი რიგებს შორის ძაღლით ხელში დაიარება. რატომღაც მიღიმის. მეც ღიმილით ვპასუხობ. „ნეტა საიდან მეცნობა?!“ – ვფიქრობ და ვაკვირდები. ქალი ღიმილს აგრძელებს. ცოტა ხანში ვხვდები, რომ „ნაცნობობა“ არაფერ შუაშუა, უბრალოდ ქალი ყველას უღიმის, მიუხედავად ეროვნებისა და სოციალური საფეხურისა. ქალი ძაღლით ხელში ყოველი შემთხვევისათვის იღიმის. ნამდვილი ვაგონის მონა ლიზაა. „როგორც ეტყობა, ნერვიულია?!“ – ვფიქრობ და ახლა უკვე მის ზურგს ვუღიმი. რა იცი, რა ხდება? შარის თავი ნამდვილად არ მაქვს. გერმანელი ჯოკონდა საბოლოო ღიმილს ჩუქნის მთელ ვაგონს, რომელსაც სულ ფეხებზე კიდია ჯოკონდას ღიმილიც და ფიროსმანის ჟირაფიც. ადგილობრივი მონა-ლიზა ძაღლიანად სავარძლებს შორის იძირება. ზურგს უკან დამაჯერებლად გაისმის: “Noch ein Jhar und ich werde Millioner sein!“ („კიდევ ერთი წელი და მილიონერი გავხდები!”) როგორ შეიძლება ასე ზუსტად გათვალო ყველაფერი – ხვალ ვარსკვლავი გავხდები! ხვალ „ნობელის პრემიას“ ავიღებ! ხვალ „ოსკარის” მფლობელი გავხდები! ხვალ გავხდები! ხვალ ვიქნები! აი დღეს რა ვქნა? დღეს როგორ მოვიქცე?! ახლა ერთია რეალური -კოკისპირულად წვიმს. ნამტირალევ გერმანულ პეიზაჟში ჩადგმული ტიპური გერმანული სახლი, წამით, ჩემს ფანჯარაში, ფოტოსავით ჩნდება და თვალის დაწამწამებაში ვაგონების მიღმა, არყოფნაში უჩინარდება… უცნაური გრძნობა მეუფლება – მატარებელი ჩვენთან ერთად მიქრის სინათლის სიჩქარით, აი იქ, იმ პეიზაჟში ჩაკარგულ სახლში კი სულ სხვა ათვლის წერტილებია. იქ დრო სულ სხვაგვარად მიედინება… ჩვენგან განსხვავებით, იქაური ცხოვრება სხვაგვარად მიედინება… იქ, იმ სახლში, რომელმაც წამის წინ კინოკადრივით ჩაგვიქროლა, სხვისი სიხარული და დარდებია, ვიღაც სხვისი, ვისაც არც მე და არც ეს დროებითი ვაგონის ბინადარნი იცნობენ. ისიც ჩვენსავით სუნთქავს, ტირის, რაღაც უხარია, დარდობს, უყვარს და ოცნებობს… სახლი მწვანეში დიდი ხანია ჩვენთვის წარსულად იქცა. ჩვენ კი, ამ ვაგონის ბინადარნი, ერთად ვართ აწმყოში, რომელსაც ყოველი მატარებლის ბორბლის გადატრიალება წარსულად აქცევს. როგორი მყიფე ზღვარია, წარსულსა, აწმყოსა და მომავალს შორის… სახლი მწვანეში და მისი ბინადარნი, მატარებლის წარმოდგენის მიღმა დარჩა. ათასი მატარებელი თავისი მგზავრებით, რომელებმაც უკვე ჩაუარეს და ჩაუვლიან ამ სახლს, არ ეცოდინებათ, ვინ ცხოვრობს ამ მწვანეში ჩაფლულ, პატარა, გერმანულ სახლში. ხომ შეიძლება ოდესმე გადავეყაროთ ერთმანეთს – უნტერ დენ ლინდენზე, ბროდვეიზე ან სულაც რუსთაველზე? ჩვენ გვერდს ჩავუვლით ერთმანეთს, მაგრამ ვერ ვიცნობთ. იქნებ ვიცნოთ, ვინ იცის?! ადამიანის ცნობა ხომ უცნაური რამაა… თითქოს არასდროს გინახავ, მაგრამ შეხვდი და იმწამსვე იცანი! თითქოს დიდი ხანია იცნობ და ერთ მშვენიერ დღეს უყურებ და აღარ გეცნობა. ვინ იცის, რამდენჯერ გადავკვეთივართ ერთმანეთს, რამდენჯერ ვისხედით გვერდი-გვერდ, ვინ იცის… ღმერთო ჩემო, რა ერქვა ნეტა იმ უსახელო გოგონას სახით ცისკენ გაუნძრევლად რომ იწვა? ნეტა რა ერქვა? რა?.. რა-რა-რა რატა-ტა-ტრახ-ტა-ტა-ტა-რა-რა-ტა-ტა-ტრახ-ტა-ტა-ტა-რა… ყურთან ტყვიების ჯერი მესმის… რა-ტა—ტა—ტა–ტრახ-ტა-ტატაააა… განძრევა მეზარება, მაგრამ მოძრაობა ახლა საჭიროა. თოვლ-ჭყაპი, სიცივე… გულს მიღონებს. ამ ფეხსაცმელებში ქარი მისისინებს და მისველდება… გემრიელი საჭმლისა და შემწვრი ყავის სუნი დგას. ეტყობა ისე დამღალა თოვლ-ჭყაპმა, რომ მეჩვენება… თან უკვე მომშივდა. შუშიდან ვხედავ, როგორ იკეცება გზა ჩვენი საბარგო მანქანის ბორბლებ ქვეშ… რა ერქვა რა-რა-რა-ტრახ-ტა-ტა-ტა-ტა-ტა-რა-რა – უკვე სულ ახლოს მესმის ავტომატის ჯერი… ნეტა „ტორტი კრემით“ აქ საიდან გაჩნდა?!.. ამ გაქსუებულს თბილი ვალინკები ჩაუცვამს. უნდა წავართვა და შანგინსა და ზალატარიოვს მივცე! არაუშავს, მონაცვლეობით ატარებენ. ბულატს რა ვუყო? როგორ ოცნებობდა ჩექმებზე… რაღაცას ვიზამ… რაღაცას მოვუხერხებ… „ტორტი კრემით“ უცნაურად მიყურებს, ალბათ ჩემ ჩანაფიქრს მიხვდა. და ისევ – რა-რა-რა-ტრახტა-ტა-ტა-ტა-ტა-რა-რა… – გაიწუილა სულ ახლოს ყურთან, ჩემს ზურგს უკან ტყვიათა ჯერმა. თვალს ვახელ, თავს უკან ვაბრუნებ… საჭმელებითა და სასმელებით სავსე გორგოლაჭიან ლანგარს ვხედავ. ეს უბრალო ლანგარი კი არა, ნამდვილი «სურვილების ლანგარია». მთელი ვაგონი არომატული ყავისა და ჩაშუშული ხორცის სუნით გაიჟღინთა. ვაგონს გამოცოცხლება დაეტყო. წიგნს სავარძლის ქვეშ ვპოულობ კითხვას ვაგრძელებ: „ბევრი რამ ვისწავლე. ვითომ მშიერი სულაც არა ვარ, ვითომ არავინ არ მეცოდება. მხოლოდ ძილი მინდა, ძილი, ძილი…“
მატარებელი მიქრის მე კი გაუჩერებლივ ვკითხულობ… მიჭირს წარმოვიდგინო, რომ ბიჭები იქ იყინებიან და შიმშილობენ. რომ ცივ თოვლში ასე უსახელოდ კვდებიან ლამაზი გოგოები. მათ უკვე ვეღარ უშველი. იქ უკვე ვეღარაფერს შეცვლი. ვეღარც თბილ ჩექმებს ჩააცმევ გოგო-ბიჭებს, ვერც დააპურებ, ვერც წყურვილს მოუკლავ. მატარებელი კი მიქრის სინათლის სიჩქარით… დროც ასე გვეცლება ხელიდან. ცა ისე დაბლაა, ლამის ხელით შეეხო. ისე ახლოა, რომ შგიძლია სველი სახე მოწმინდო. საქართველოში კი მიუწვდომელია და ფრენას გინდება. ძაღლმა წამოიყეფა. ვაგონის მონა ლიზა ტკბილ სიტყვებსარ იშურებს თავისი ცუგრიკოსათვის. ცუგა წკავწკავს იწყებს. ქალს ხელში აყავს და ჩვეული ღიმილით, წინ და უკან იწყებს სიარულს. საზოგადოებას ყველაფერი ფეხზე კიდია. საზოგადოება ნადიმობს. საზოგადოება სენტიმენტებს ვერ იტანს. საზოგადოებას პური და სანახაობა სურს. საზოგადოება ფონით კმაყოფილდება – ფონი – პუშკინი, ფონი – გოეთე, ფონი – მოცარტი…
საჭმელებით გადავსებული „სურვილების ლანგარი“ სულ ახლოსაა. ნეტა შეგახედათ რა რაოდენობის დანა-ჩანგალია ლანგარზე და როგორ თვალის მომჭრელად ბრწყინავს. გასაგრილებლად მინერალურს ვიღებ. მიტოვებულ ფრაზას ვუბრუნდები: „ კოვზი სულელურად დავკარგე. ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი კოვზი იყო. ალუმინის. ჩაშავებული. ღრმულებით. რაც არ უნდა იყოს, მაინც კოვზია. ძალიან მნიშვნელოვანი ინსტრუმენტია. ვეღარ ვჭამ. სუპს პირდაპირ მათარადან ვსვამ. ქაშის ჭამისთვის ხე მოვიშველიე. პატარა ნაფოტი. მოკლედ, ქაშს ხის ნაფოტით ვჭამ. კოვზს ყველა უფრთხილდება. აბა ვის ვთხოვ? სულელებს ვეღარ ნხავთ. მე კიდე-ნაფოტი მაქვს.“
ეს ხომ უბრალო ცხოვრების კანონია, როცა ბევრია – არ იკარგება. თვალებს ვხუჭავ თუ არა, ჩამესმის კლაუდიას უკმაყოფილო ხმა: „Geben Sie bitte andere Löffel das ist schmucig “ („გეთაყვა სხვა კოვზი მომაწოდეთ. ეს ჭუჭყიანია!“) – სამართლიანი მოთხოვნაა, მაგრამ ყველაფრი ამის თავიდან ასაცილებლად, სჯობს შენი ერთადერთი გქონდეს. მოუარო, გაუფრთხილდე და გიყვარდეს. აქ კი დახედეთ რამდენია… მიდი თუ ბიჭი ხარ და ის ერთადერთი ამოარეჩიე. მართალია, ამ ყველაფრით თავის შეწუხება ალბათ არ ღირს. დაკარგე და მიაკვდა პატრონი, სხვა გამოჩნდება. არც ლოლოავი და გაფრთხილება დაგჭირდება. ერთადერთს უნდა ყურადღება მიაქციო. მოუარო. გაწმინდო და მუდამ თან ატარო. ზედმეტია ეს ყველაფერი! ჯობს ბევრი იყოს, ამორჩევა რომ შეგეძლოს!
ვაგონს ნადიმი აქვს. „Nhemen Sie bitte meine Teller mit!“ ( „წაიღეთ გეთაყვა ჩემი თეფში და კოვზი!“) – ზანტად ამბობს კლაუდია შიფერი და თან ქონიან ტუჩებს ილოკავს.
ვაგონში აგრილდა – კონდიციონერი ჩართეს.
……………………………………………………………..
ბულატთან შეხვედრის წინ საოცრად ვღელავდი. გამუდმებით ერთსა და იმავეზე ვფიქრობდი, ხელი ჩამოვართვა, თუ გადავკოცნო-მეთქი?! ისე, ხელებით შეიძლება კაცი ამოიცნო. ღმერთო ჩემო, იმ კაცს, ჩემს პირდაპირ, რა საშინელი ხელები აქვს. წერა მინდა, ქაღალდი კი არ მაქვს. ქაღალდი – პურივითაა, უნდა გაუფრთხილდეს კაცი. საინტერესოა, არსებობს თუა არ ოდა თეთრ ქაღალდზე? მახსენდება, თბილისში ხუთი წლის კატენკას ლექსი თეთრ ქაღალდს რომ მიუძღვნა. გასაოცარი ლექსი იყო! გადავიწერე, სათუთად შევინახავ-მეთქი, მაგრამ სადღაც მივაკარგე და სამწუხაროდ ზეპირად არ მახსოვ. მას მერე თეთრი ქაღალდის საცოდაობით აღარ ვარ. სხვა თვალით დავუწყე ყურება. ღმერთო როგორი ფაქიზი, სიფრიფანა, სუფთა, გაურყვნელი და მიმნდობია. მაინც ყველა რყვნის, ვისაც არ ეზარება. ხშირად იმედგაცრუებული რჩება. რომ შემეძლოს დიდი სიამოვნებით მივუძღვნიდი თეთრ ქაღალდს ოდას ან პოემას.
……………………………………………………………………………
გადავეხვიეთ ერთმანეთს. შემდეგ სიჩუმე ფარდასავით დაეშვა ჩვენ შორის. თითქოს, გუშინ დავშორდით და არც არაფერი არ გვქონდა ერთმანეთისთვის სათქმელი. ვდუმდით, თითქოს ამ ხნის განმავლბაში არაფერი არ შეცვლილიყოს. შეიძლება იმიტომაც ვდუმდით, რომ ბევრი რამ შეიცვალა და ვეღარც კი ვცნობდით ერთმანეთსა და გარშემო მყოფთ. ან იქნებ ერთმანეთს ვეჩვეოდით დიდ ხნის დაშორების შემდეგ. ან კიდევ … ბევრი „ან“ იყო ჩვენ შორის, მაგრამ ღმერთმანი არ ვიცი რატომ ვდუმდით?! ერთი იყო, ეს დუმილი გვავსებდა ორივეს. შევნიშნე, რომ ერთნაირად ვზივართ – ოდნავ მხრებში მოხრილი, მარცხენა ხელზე დაყრდნობილი ნიკაპით. რატომღაც მგონია ეს ქართველების დამახასიათებელი პოზაა. ჩვენს ირგვლივ გაუჩერებლივ საუბრობდნენ პოლიტიკაზე, ხელებს იქნევდნენ, ერთმანეთს რაღაცას უმტკიცებდნენ… შემდეგ კამათი გემოვნებაზე დაიწყო… ჩვენ კი დუმილს ვაგრძელებდით. ალბათ ბულატი თბილისს, დედ-მამას, დეიდა ოლიას და გალაქტიონს თუ იგონებდა… მეც – თბილისის სახლს, ბებიასა და გალაქტიონს ვიხსენებდი…
სიჩუმე ბულატმა დაარღვია. რამე მემღერეო, მთხოვა. ვუმღერე. ბულატი ადგილიდან უცებ უხერხულად წამოიჭრა, შუბლზე მაკოცა, და ჩვენ დუმილი გავაგრძელეთ… გაუთავებლად გვიღებდნენ… ცოტა ხნის შემდეგ ბულატო მომიბრუნდა და თითქმის ჩურჩულით, თბილისში დარჩენილი ერთადერთი ძმა გაიხსენა.. მისი თვალები თანდათან სველდებოდა… მინდოდა მივშველებოდი, მაგრამ არ შემეძლო. რით შეიძლება უშველო პოეტს? როგორ უნდა გადაარჩიო ან იხსნა? ვის შესწევს ძალა შეავსოს მისი სიმარტოვე? ვის შეუძლია მის სულს შეეხოს, უფლის გარდა?! ვის შესწევს მასთან ერთად ფრენა? მეშინია, ტყუილი არ გამოდგეს ჩემი თანაგრძნობა. მთავარია ის შევთავაზო, რაც ძალმიწს. მთავარია ტყუილად არ დავღალო, არ შევაშფოთო არ დავაიმედო. არ მოვატყუო. …………………………………………………………
კლაუდია შიფერი თავის ოქროსფერ ფეფუნებს ვაგონის რბილ იატაკზე აწყობს, ბუმბულივით მსუბუქ ჟაკეტს დედოფალივით ზანტად იცვამს, ღია-ვარდისფერ ბასანოშკებში შოკოლადისფერ ფეფუნებს უყრის და თაროდან გრაციოზულად ძვირფასი ტყავისაგან დამზადებულ, მაწონივით თეთრ ჩანთას იღებს. შურით შევცქერი შოკოლადის კლაუდიას… რამდენი წელია მინდა ზღვაზე გავშავდე და ვერ იქნა და ვერ მოვახერხე.
რატომღაც ყველა გასასვლელისკენ იჩქარის?!.. «Das ist Leipzig?» – ვკითხულობ. „Das Schtimmt!“ – მშრალად მპასუხობს კლაუდია და დამცინავად იღიმის. შემდეგ, როგორც გველი, ვაგონის გასასვლელისკენ მისრიალებს… მე აუჩქარებლად ვიღებ ბარგს. მთავარია გიტარა არ დამრჩეს. მგზავრები აქეთ-იქეთ მიმოიფანტნენ. კლაუდიას ბაქანზე დაზმანული, ძვირ სუნამო გადასხმული, შავ სათვალებიანი მამაკაცი ხვდება ურიკით. კლაუდია ძვირად ღირებულ მამაკაცს მკლავზე ეკიდება და ხითხითითა და ფარფატით ლაიფციგის ჰაერს ერევა…
ევროპაში ყველაზე დიდი ლაიფციგის რკინიგზის სადგური ერთ დიდ სიჩუმეს მოუცავს. სტაფილოსფერ ურიკაზე ბარგს ვაწყობ, სახელურს ოდნავ ვეხები და სარკესავით იატაკზე ურიკა თავისით რბილად მისრიალებს. აქ ყველაფერი წესრიგშია. რაც გინდა, სულო და გულო, აიღე, არ მინდა! ჩვენები ამ ურიკას მაინც მოიპარავენ. რა თავში იხლიან ნეტა? როგორც ყოველთვის ყოველგვარი ლოგიკის გარეშე, ისე, ყოველი შემთხვევისათვის. რას არ ნახავ აქ: ტელეფონისა და ფულის ავტომატებს, უსფრთხოების საკანს, “ბისტრო” კაფეებს, რესტორნებს, ყვავილების ჯიხურებს, მაღაზიებს, საპარიკმახეროებს. ესკალატორებს, როგორც ზღვის ზვირთებს, ზევით-ქვევით გადაყავხარ… მაღაზიები, მაღაზიები, მაღაზიები… ჯარისკაცებივით მზადყოფნაში ჩამწკრივებულან… მაგრამ, ირგვლივ არავინაა. არცერთი სულიერი არ ჩანს. თითქოს სიცოცხლე ჩამკვდარიყოს. იმედიც სადღაც მიიმალულა, გადაკარგულა, გამქრალა, აქაურ სიცარიელეს შეერევია. ევროპის ყველაზე დიდ რკინიგზის სადგურში ერთი დიდი სიჩუმე დგას. თითქოს არავინ არსად არ მიემგზავრებოდეს, თითქოსდა არავის არასად არ ეჩქარებოდეს, არავინ არავის არ ხვდებოდეს, არავის დასარეკი არსად არ ქონდეს, თითქოს არავის არ შიოდეს და არ წყუროდეს. მხოლოდ კანტი-კუნტი გამვლელი გაიელვებს აქა-იქ… ამის შემხედვარეს გიხარია თუ ვიღაც შენს გვერდით ცოცხალი დალანდე.
ღმერთო ჩემო, რა მოწყენილობაა. როგორ მომნატრებია ჩვენი ხმაურიანი და მოფუსფუსე სადგურები, სადაც ყველანი – მძიმე ზურგჩანთებით, ჩემოდნებით, ცელოფანის პარკებით ხელში, სადღაც მიიჩქარიან… იმიტომ, რომ ურიკები არასდროს სამყოფი არ არის. ხოლო მისი უდიდებულესობა-მტვირთავი კი სადმე ჩუმ ადგილას მოყუჩებულა და «პრიმას», როგორც ძვირფას სიგარას, ზანტად აბოლებს და მზადაა მხოლოდ თავისივე დადგენილი საფასურით მოგემსახუროს და სადაც მოისურვებ ტვირთი იქ გადაგატანინოს. მგზავრებს შეშლილი მზერა აქვთ. ოფლი წურწურით ჩამოსდით, გაოფლილ პერანგი ზურგს ეკრობა. ინფორმაციასთან მიღწევის შანსი ნულის ტოლია. ბილეთს ვერც აიღებ და ვერც ჩააბარებ. ფეხის ჩადგმა ჭირს – ყველგან წვანან. აბიჯებ ცოცხალ მკვდრებს და შენი მიზნისკენ მყარად მიემართები. სადღაც პაწაწა ადგილს ნახულობ, მოიკალათებ. ცოტა ხანში – უკვე ყველა ახლობელი და შენიანია. ზოგი სვამს, ზოგს ძინავს, ზოგიც კარტს თამაშობს. პატარები ტირიან. უცებ საიდღანღაც უეჭველად გამოჩნდება ადგილობრივი „სოკრატე“ და ყველას გასაგონად ქადაგებას იწყებს, მძიმე და უსამართლო ყოფაზე. ცოტა ხანში თავბედს იწყევლი, მაგრამ მაინც მყუდროდ ხარ იმიტომ, რომ იმედს არ მიუტოვებიხარ. იცი, რომ მალე ნანატრი მატარებელი მოვა და დღეს ან ხვალ ბილეთს შეიძენ და გაემგზავები. თუკი სასწაული მოხდა, ბილეთთან ერთად ადგილსაც მოიპოვებ! ჰოდა, საბოლოოდ იმედი არ გტოვებს, გათბობს, თავს გევლება, გეფერება და გამშვიდებს. შენ უკვე მატარებელში ზიხარ, და მეფესავით საერთო ვაგონში ადგილიც გაქვს! და რაც მთავარია მატარებელი მიდის… უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს საით. რადგანაც იმედმა არ გიმტყუნა! რამდენიმე წუთის შემდეგ მეზობელი გამოგელაპარაკება, ათი წუთის შემდეგ თქვენ უკვე მეგობრები ხართ. სახლში გეპატიჟება. შენც ეპატიჟები. მისამართებს ცვლით. განშორებისას ერთმანეთს ეხვევით და ორივეს ცრემლი გიბრწყინავთ თვალებზე. ხოლო იმედი, რომ მარტო არა ხარ ამ ქვეყანაზე, გათბობს და შენს გულს ესალბუნება.
…………………………………………………………
მე და ჩემი სტაფილოსფერი ურიკა მივსრიალებთ ევროპაში ყველაზე დიდი სადგურის პრიალა ბაქანზე… უცებ ამ ჯოჯოხეთურ სიჩუმესა და სიმარტოვეში ვხვდები, რომ იმედი – იქაა, ჩემს ზურგს უკან. მხოლოდ იქ, ჩემს სამშობლოში შეიძლება გადავეყარო მას. იქნებ, ჯერ გვიან არ არის, იქნებ, ჯერ კიდევ გამიღიმოს ბედმა, ვინ იცის?!..
ნადიმი
ტელეფონის ზარი მაღვიძებს. ყურმილში თენგოს მხიარული ხმა ისმის:
„ პლეხანოვზე ვართ მე და ბიჭები, ნახევარ საათში სადარბაზოსთან ვიქნებით. მზად იყავი, არ გვალოდინო! წყნეთში ავდივართ. მაგარი სიგრილეა ზემოთ…“ გაპროტესტებასაც ვერ ვასწრებ – თენგო ყურმილს კიდებს. ისე, ახლა წყნეთის სიგრილე ნაყინს ნამდვილად მირჩევნია. ნაყინი არასოდეს მყვარებია. ჩემ გარშემო ყველა ბავშვი ნაყინს ითხოვდა, ჩემთვის კი სულერთი იყო. არც შოკოლადსა და კანფეტებზე ვგიჟდებოდი. ჰოო…ყველაზე მეტად, მურაბა, თონის პური და გუდის ყველი მიყვარს. ოღონდ მურაბა ალუბლის უნდა იყოს ან შინდის – ისე ამ კომბინაციას აზრი ეკარგება. სწორედ ეს არის სრულყოფილი გემო! მმმმ… დიდი სიამოვნებით მივირთმევდი ახლა. სულ მავიწყდება დედაჩემისგან ალუბლის მურაბის წამოღება.
ზანტად ვდგები, შხაპის მიღებას ვაპირებ, მაგრამ წყალი წყდება. ნერვების მოშლას რა აზრი აქვს? ბოთლებში ვპოულობ წყლის მარაგს და ვწუწაობ. ყავას ვიდუღებ, სავარძელში ვეშვები. ნელ-ნელა ვწრუპავ შავ სითხეს, სიგარეტს ვუკიდებ. ქვეცნობიერად თენგოს შეძახილს ველი ქვევიდან. ყვირილს ვერ გადავაჩვიე. დღისით კიდევ რა უჭირს – ღამით მომადგება და მთელმა ფალიაშვილის ქუჩამ თუ არ გაიგო თენგოს ყროყინი, ისე როგორ იქნება. ყავის ჭიქაში ჭაღი და ჭერი ირეკლება. ნეტავ ვინ იგონებს ანეკდოტებს? ვინ იგონებს ნეტა? ვინ? ყავაზე ერთი ასეთი ანეგდოტი, თუ ანეგდოტი-რჩევა გამახსენდა: თუ ყავა არა გაქვთ, წყალი უნდა აადუღოთ, ჭიქაში ჩაასხათ, შავი სათვალე გაიკეთოთ და ისე დალიოთ.
თეთრი „ფიატი“ წყნეთის ხვეულ გზაზე მიგვაქროლებს. ვაკის სასაფლაოს და თბილისს უკან ვიტოვებთ. ფანჯრის მინიდან ვხედავ წყნეთელი გლეხი დინჯად, მტკიცე ნაბიჯით როგორ მიუყვება აღმართს. რა ლამაზი და დიდებულია! თვალს ვერ ვაშორებ. როგორ ამაყად და მშვიდად მიაბიჯებს, ჩვენთან შედარებით, როგორი საღი და ჯანმრთელია! სულ სხვა სილაღე აქვს მის ნაბიჯს, მის სხეულს. რაღაც სიკეთე გამოსჭვივის ყველა ნაკვთიდან. კეთილი შურით მშურს. წყნეთელი გლეხი თვალს ეფარება, მაგრამ ჩემი ფიქრი მიყვება მას…
ბიჭებმა რაღაცაზე კამათი დაიწყეს, შემდეგ შეუყვნენ და, როგორც ყოველთვის, მორიგი ამბის გარჩევაში არიან. ბესოს ვირტუოზულად დაჰყავს მანქანა, მაგრამ ჩემთვის ნიუტონის ბინომია, როგორ შეუძლია საჭესთან იჯდეს და თან ასე თავგამეტებით კამათობდეს. მანქანა კი მიქრის წყნეთის ხვეულ გზაზე. ბიჭების ყიყინისგან თავბრუ დამეხვა.
– იქნებ ახლა მაინც მითხრათ, საით გაგვიწევია?
ბიჭებს შეკითხვა არ ესმით, ამიტომ რაც ძალი და ღონე მაქვს, ვყვირი: გე-ყო-ფააათ!
ყველაზე ადრე თენგო რეაგირებს, დანარჩენები უაზროდ მომჩერებიან…
– რა გაყვირებს, წყნეთში ავდივართ.
– ახალი ამბავი! მეგონა, პარიზისკენ გვეჭირა გეზი.
ბიჭები ხარხარებენ…
– ხომ გითხარი, ტო? – ისე მლიქვნელურად იწყებს თენგო, რომ უეჭველად რაღაც უნდა ჩემგან, – ყველანი დაგვპატიჟეს-მეთქი… ერთ უბნელს ცოლი მოჰყავს. ჯერ ისე ვხვდებით, მომავალი პატარძალი უნდა გავიცნოთ. გიტარაც წამოვიყოლეთ, საბარგულში დევს.
– აჰა, ესე იგი გიტარაც საბარგულში დევს, არა? ახლა მეუბნები მაგას?
– ჯერ ერთი, თავიდანვე გითხარი და მეორეც, რა მნიშვნელობა აქვს?!.
– ბესო, გააჩერე მანქანა! – ბესო ისე ამუხრუჭებს, ლამის თავით პარპრიზი გავიტანო…
– ავარიაღა გაკლიათ…
– ჩემგან რა გინდა, მანან, მე რა დაგიშავე?
– ყველანი ერთნაირი ფლიდები ხართ.
ალიკა, ბესო და თენგო ერთად იწყებენ ჩემს შეხვევას. მეც მეტი რა მინდა, – ცოტა მაინც ხომ უნდა გავაწვალო ეს უწესო ბიჭუნები. მეხვეწონ, თორემ სულ მთლად გათავხედდნენ, უკვე აღარც მეკითხებიან…
– რა დაგემართა, მენაბდე, რა ფეხზე ადექი, – აგრძელებს თენგო.
– მშვენიერზე! ჩემს ფეხებს თავი დაანებე, არაჩვეულებრივი ფეხი მაქვს – 40 ზომა!
– აგაშენა ღმერთმა, გადასარევი ფეხები გქონია, ფეხსაცმლის ყიდვა არ გაგიჭირდება!
– მშვენივრად ვიცი, როგორი ფეხებიც მაქვს. მაიმუნობას მორჩი და სიტყვას ბანზე ნუ აგდებ!
– კარგი რა… როგორ იცი ხოლმე. დაგვპატიჟეს და მეტი რა გვინდა? ვიმღეროთ და ვიმხიარულოთ.
– ეს მე უნდა ვიმღერო და თქვენ იმხიარულოთ…
– მერე მაგას რა ჯობია, – ახლა ბესო ცდილობს.
– ეს შენთვის ჯობია, იმიტომ, რომ მე ვმღერი და შენ ისმენ. ჰოდა ახლა შენ იმღერე!
– კარგი რა… რა ბზიკმა გიკბინა, – აგრძელებს თენგო.
– არ უნდა მკითხო, მემღერება თუ არა? ხომ იცი, რომ უცხო სიტუაციებს, სუფრებს და ქეიფში სიმღერას ვერ ვიტან!
– შენ არ იცი, როგორ მთხოვეს, მოიყვანეო. ვგიჟდებით მაგის სიმღერაზეო…
– მშვენივრად ვიცი მაგათი „გაგიჟება“…
– რა არ მოგწონს, მითხარი! ხალხს არ იცნობ და წინაწარ გამოგაქვს განაჩენი, ეჭვის თვალით უყურებ…
– ჩემდა სამწუხაროდ, მშვენივრად ვიცნობ. თქვენი სიტუაციებიც მშვენივრად ვიცი.
– რა იცი ასეთი მაინც, ჩვენც გაგვანათლე… – წიწმატდება თენგო
– ბიჭებო, მოწმეები ხართ, იცოდეთ! მე გეუბნები, რომ წინასწარ ვიცი, მაგ შენს უბნელთან რაც იქნება!
– რა იქნება ნეტა?! – არ ცხრება თენგო.
– თავს ნუ ისულელებ! ჩემზე უკეთ იცი, რომ ჭორაობის, უაზრო გარჩევების და ბლატაობის გარდა არაფერი! ჩემზე „გიჟდებიან“ კი არა და… ყველაფერთან ერთად, მოსმენაც არ იციან.
– შენ მე ხანდახან მაგიჟებ, ტო! ბიჭებო, ხედავთ, რას ამბობს? – ნერვიულობს თენგო და სიგარეტს უკიდებს
– რას ვამბობ, „ტო“, ისეთს, რაც შენ არ იცი? ათასჯერ გითხარი, მაგრამ შენ შენსას აწვები! დაიხსომეთ!
– ჩვეეენ?!.. – ერთ ხმაში იკვირვებენ ბესო და ალიკა. – რა უნდა დავიხსომოთ?!.. _
– ჰო, თქვენ გეუბნებით, აბა სხვა ამ მანქანაში არავინაა. მე ახლა წამოვალ იმიტომ, რომ თქვენს სიკრეტინეში დაგარწმუნოთ!
– ჩვეენს სიკრეტინეში?!. – ისევ ერთხმად იკვირვებენ ბესო და ალიკა.
– რა ბობჩინსკი-დობჩინსკივით ერთად მპასუხობთ. ამ იდიოტური შეკითხვების გარდა სხვა არაფერი იცით ამ ქვეყანაზე?
– როგორ არ ვიცით, – ამბობს ალიკა, – ლადო ასათიანის ლექსს გეტვი ოღონდ შენ დამშვიდდი: „ კაცის გული ისეთია, ვით მორევი შავი ზღვისა, რაგინდ კარგი ცოლი ჰყავდეს, მაინც ენატრება სხვისა…“
– ჯერ ერთი, ეგ ხალხურია და ლადოს ეპიგრაფად აქვს გამოყენებული…
– არ დამაცადე და…
– არ დაგაცადე კი არა… დაგიღიათ პირი და საითაც დაგიქნევენ ხელს, იქით მიქრით. დარწმუნებული ვარ, არავითარი თქვენი ახლობელი არ არის, და მეც ამ სისულელეში მრევთ. აღარ მოგბეზრდათ ეს „აყვანები“? ოღონდ ხახაში ჩაისხათ რამე და თქვენთვის სულერთია, ვისთან იქნებით! რომ გითხრან, ფანჯრიდან გადახტითო, გადახტებით?
– ჯერ არავის უთქვამს, – ბურტყუნებს ალიკა და მხრებს იჩეჩავს.
ყველას სიცილი გვიტყდება. ბესო მანქანას ქოქავს და „ფიატი“ ჭიხვინ–ჭიხვინით იძვრება ადგილიდან.
წყნეთის რესტორანში გრძელ სუფრას მოძველბიჭო ტიპები უსხედან, სულ რომ „პრიჩინაზე“ არიან. სუფრის თავიდან მომავალი სიძე-პატარძალი გვიღიმის. „ღმერთო ჩემო, როგორ არ მიყვარს უცხო სიტუაციებში მოხვედრა… ჩემი ბრალია, რას მოვყვებოდი ნეტა…“ სუფრა ჩვენს დანახვაზე მოძრაობაში მოდის. დაბოლილი სიძე ნახევრად გაწოლილა სკამზე, ხელების შენელებული ქნევით და ასევე შენელებული ტექსტით მიმტანს ეუბნება: „ ერთი, ძმაო, ამ ხალხს მიმიხედე…“ ჩვენ ადგილებს ვიკავებთ. ოფიციანტს ჩვენთვის სუფთა თეფშები და დანა–ჩანგლი მოაქვს. სიძე ახლა თამადას მიმართავს: „ აბა, ძმაო, ეს კაი ხალხი მიდღეგრძელე ერთი…“ თამადა ჭიქების შევსებას ითხოვს. ჩემსკენ მოპყრობილ მზერას ვგრძნობ აქეთ-იქიდან… გვერდიდან მესმის, ერთი ტიპი მეორეს როგორ ეუბნება: „სიმონ, შეხედე, რა მასტია, ტო… ისე, ჩერესჩურ მაგრა მღერის, მე ვიყო სტუკაჩი…“ მეორე მხარეს ქერად შეღებილი და თვალებდახატული, საბოებიანი გოგო ზუსტად თავისნაირს ვითომ ჩურჩულით ეუბნება, მაგრამ აშკარად უნდა, რომ გამაგონოს: „გოგო, ისეთ რამეებს ამბობენ ამაზე, პროსტო გააფრენ… მოგისმენია, როგორ მღერის?“ მეორე თანხმობის ნიშნად თავს უქნევს, ღრმა ნაფაზს ურტყამს, შემდეგ ბოლს რგოლებად უშვებს, ჩემსკენ აპარებს ირიბ მზერას და თან დაქალს დაბალი, ჩახლეჩილი ხმით პასუხობს: „ჰო, რა ვიციიიი… რაში მაინტერესებს… ამბობენ, მაგრამ მე ძაან მევასება…“ “მე კაკულია მირჩევნია…“ „კარგი, თუ და ხარ, კაკულია არა, ის… ეს სულ სხვა პონტს აწვება… თან ნაღდია, გამიგე?“ – ამბობს ჩემი ფანი და უფრო ღრმა ნაფაზს არტყამს…
შემოსწრებულების ანუ ჩვენი სადღეგრძელო ისმება. სადღეგრძელოები რიგის მიხედვით მიიწევენ წინ. თამადას არაფერი ეშლება, ენის გარდა. დაილია მშობლების, დედმამიშვილების, ახლობელ–ნათესავების, ღმერთის, სიყვარულისა და მეგობრობის სადღეგრძელო. თამადა „პერსონალურ“ სადღეგრძელოებზე გადადის. ღმერთო ჩემო, როგორ მძულს ეს უაზრო, არაფრისმომცემი სუფრები, გაუთავებელი, დაზეპირებული სადღეგრძელოები. ცარიელი თვალები. სად წავიდა მშვენიერი საღამოები, როდესაც სიტყვა-პასუხს რაღაც სილამაზე ჰქონდა. აი, ის იყო ნამდვილი ჯაზის საღამოები! რა მაღალი დონის იმპროვიზაციას ვისმენდით ყველა თემაზე! რომელი არმსტრონგი ან ფიცჯერალდი შეცვლის იმ იმპროვიზაციის სილამაზეს! სად გაქრა ყოველივე… იმ სუფრის შემდეგ ყოველთვის მეგონა, რომ სადმე უნივერსიტეტის აუდიტორიაში მშვენიერი ლექცია მოვისმინე ლიტერატურისა და ფილოსოფიის საკითხებზე. ასე ვნათლდებოდით, ვსწავლობდით სიტყვა-პასუხს, მოქცევას, ურთიერთობას. სასწაული საღამოები იყო! არავინ დგებოდა სუფრიდან მთვრალი, ყველა პატივს სცემდა ერთმანეთს, სიყვარული მეფობდა გარშემო. ჩვენ რაღა ჭირი დაგვეტაკა, საით მივექანებით?! რა გვინდა, რას ვარცევთ და ვუმტკიცებთ ერთმანეთს?! რა გვინდა? რანი ვართ? რამ შეგვაზულა ასე რთმანეთი? სად გაგვებნა სიყვარული, რომელი კლდიდან გადაიჩეხა და მოიკლა თავი?!
თამადა ჩემამდეც აღწევს. რა თავში ვიხლი ამ უაზრო სიტყვებს? რა დავაშავ? ასე ალბათ შუშანიკი არ უწამებიათ. თენგო ვერ გადამირჩება! რა სიდებილეში ამოვყავი თავი! რისთვის მოიჩქაროდნენ, ორი ჭიქა შაქარგარეული ღვინო რომ უფასოდ ჩაესხათ ხახაში, უაზრობებზე ელაპარაკათ და სიკრეტინე მოესმინათ? მე თამაშიდან გამოვდივარ. თუ უნდათ, თვითონ ილაყუნონ წინ და უკან, უაზროდ სვან და ხარჯონ დრო. ალიკა სულ იმას მიმტკიცებს, რომ ასეთ სიტუაციები საჭიროცაა მწერალი კაცისთვის. მე მწერალი არ ვარ, ამიტომ დამითმია! ასეთი გრანდიოზული სადღეგრძელოს შემდეგ უეჭველად გიტარას მომაჩეჩებენ. არც დაუყოვნებიათ. სიძე კიდევ უფრო შენელებული მეუბნება: „ ერთი, ძმურად, გვიმღერე რა… ჩემო დაიკო… ჩემ ლალის მაგრად ევასება შენი სიმღერა…“ ვინა ვარ? სად ვარ? ვინ არის ლალი, რომელსაც ჩემი სიმღერა „ევასება?“ ან როდის აქეთ ვარ ამ ტიპის „ძმა?“ მოკლედ, აბსურდის თეატრიში ამოვყავი თავი. თენგო გიტარას მოარბენინებს. დიდი სიამოვნებით გავცვლიდი ახლა თბილისურ ნაყინს წყნეთის ჰაერზე. უგულო სიმღერა არ შემიძლია, ამიტომ თვალებს ვხუჭავ, რომ არ დავინახო ეს უაზრო სახეები და ცარიელი თვალები. ჩემი სიმღერა წყნეთის ჰაერს უერთდება…
მეორე სიმღერაზე სუფრა ირევა… ბიჭების ერთი ჯგუფი რაღაც პირადულის და „კაცურის“ გარჩევას იწყებს მომავალ სიძე-ბატონთან. წყნეთის კამკამა ჰაერს თანდათან მყრალი სიტყვების ნაკადი უერთდება. ჩემ გვერდით უკვე საკმაოდ ღვინომორეული ახალგაზრდა კაცი მსმენელთა დაშოშმინებას ცდილობს, მაგრამ შეხლა-შემოხლა უფრო მწვავდება… მე ვჩერდები. კამათი ძალას იკრებს:
– იმ ამბავში სხვა პონტი არ არსებობდა, სიმონ, გამიგე?
– შენ მე რას მებლატავები, თუ ძმა ხარ…
– შენ თითონ რა პონტს აწვები, ძმაო?
– არანაირ პონტს არ ვაწვები. პროსტო შენ თვითონ ხარ გამოსირებული.
– შენ რამე ხომ არ გეშლება… ეგეთი ბლატაობა ჩემთან არ გამოვა, ძმა!
– ბიჭებო, მოუსმინეთ, როგორ მღერის ეს გოგო… – წუხს ჩემი მეზობელი.
სიძე და მისი ძმაკაცები კი ვიღაცას „ყურების დაჭრას“ ჰპირდებიან…
სიტუაცია ირევა. პატარძალი სიძეს ექაჩება, მაგრამ სიძე უფრო იჩეჩება და მზად არის, ყველას ყურები დააჭრას.
სიტუაცია თითქოს მშვიდდება. თამადა მომენტს იჭერს და ახლა საქართველოს სადღეგრძელოს გვთავაზობს. მამაკაცები ფეხზე დგებიან. მთვრალი მოძველბიჭო ტიპი, რომელსაც უკვე ვერავითარი ბულდოზერი ვერ დაძრავს ადგილიდან, ჩემკენ იხრება და სლოკინ-სლოკინით მეუბნება: „ თუ და ხარ, იმღერე რა – ია ბალნაია, ტი ბალნოი, პრიხადი კა მნე დამოი…“ მე გიტარას ვაჩეჩებ მთვრალ მეზობელს: სიტყყვები არ ვიცი, შენ იმღერე თავად, ჩემი ძმა-მეთქი ვეუბნები და სასწრაფოდ ვეცლები იქაურობას. ტაქსის ვიჭერ.
სარკიდან ვხედავ, როგორ მომდევენ თენგო და ალიკა ხელების ქნევით… თანდათან უკან რჩება მეფე-პატარძალი თავისი სუფრით. მანქანა წყნეთის ხვეულა დაღმართზე მისრიალებს. წვიმის მსხვილი წვეთები უსწორ-მასწოროდ ეცემა მანქანის მინას… და უეცრად ისეთი წვიმა იწყება, გეგონება ცა და დედამიწა შეერთდაო. მძღოლი მანქანას რომელიღაცა მოსახვევის კუთხეში აჩერებს. გადმოვდივარ. ვერ ვხედავ, მაგრამ წარმომიდგენია, როგორი გაოგნებული სახით ზის მძღოლი საჭესთან და ვერაფერი გაუგია. ალბათ გიჟი ვგონივარ. ისე, ზოგი ჭირი მარგებელია. იმაზე ვამბობ, დილით, რომ წყალი შეწყდა. სახესა და სხეულს ვუშვერ დაუნდობელ წვიმას და შვებას ვგრძნობ.
