ადამიანები
ადამიანები
ყოველ საღამოს
კარგავენ ერთმანეთს,
რომ მერე სიკვდილამდე ეძებონ
და მათი კანი, როგორც მერქანი,
იკოჟრება და იძენძება
და მაინც ეძებენ
და ეჩვენებათ ყოველ საღამოს
ადამიანებს, რომ სტკივათ ტერფი,
რომელიც მოჭრეს
და მოჭარბებულ, უსაზღვრო ლტოლვაში
ადამიანები კარგავენ ცხენებს
და ევედრებიან ღმერთს.
იმ დავარდნილი ჯაგლაგა ცხენისთვის,
რომელიც მათთან ერთად ბერდება
და მისი ფერდები ისეთი ფერია,
როგორც ხანგადასული სპილენძის მზე...
ადამიანები
ყოველ საღამოს კარგავენ მზეს
და როცა გრძელდება მათი ჩრდილები,
ისინი ურმებს ტვირთავენ თივით
და ხორცსავსე ცოლებით და ურიცხვი
შვილებით
გადიან მინდორში
და ჩამავალ მზეს
ძეგლებივით უდგამენ ზვინებს.
ადამიანები კარგავენ ყველაფერს
გარდა მზისა...
ავტოპორტრეტი
და ასე ვცხოვრობ _
თავი, მაგიდაზე დამხობილი,
რომელშიც ტკივილი გუბდება
და ორ თვალს იკეთებს _
ესეც შენი შინაგანი ხედვა,
ხერხემალი მარილის სვეტად იქცევა,
სითეთრეშელახული ქაღალდი _
სინათლის წყაროდ,
ხოლო ჩემი ყველა თითის ბოლოში
ია იზრდება
მელანთან განუწყვეტელი ურთიერთობის გამო,
მაგრამ ქაღალდს ხომ არ ვეყვარები,
ან მაგიდას,
ხალხს მომღერალი ურჩევნია,
პირიდან რომ ვარდებს აფრქვევს,
მე კი ყელში
ბგერების ძვალი მაქვს გაჩხერილი
და ყრუ-მუნჯს უფრო ვგავარ,
ვიდრე სიტყვის მოყვარულს...
ერთადერთი იმედი მაცოცხლებს,
ასე მგონია, ვაჟა-ფშაველას ვუყვარვარ,
რადგან ყვავილის თავგანწირულებას
ვამჩნევ უპირველესად
და მერე იისფერობას,
მაგრამ მას ქვაც უყვარს,
რომელსაც მესვრიან,
ამიტომ შუა გზაში გააჩერებს,
ბოროტებას არ ჩაადენინებს...
აღსარების მაგიერ
რა ვიცოდი,
რომ ის ლარივით სწორი გზა
ზედ ჩემს გულზე გადაივლიდა!
რამდენი ვილაპარაკე,
ისიც კი გავამხილე, რომ ჩემი ძალა
ძნელად გამოსათქმელი სიტყვის
გულში დევს,
ამით, თითქოს,
უნდობლობის ჭია გავსრისე,
და შეჩვეული ჭირის სიმყუდროვეს
ორპირი ქარი შევუჩინე,
რომელმაც გამოხვეტა
როიალების თეთრი კილომეტრები,
სულ ბუმბულ-ბუმბულ დააწიოკა
ვერცხლისფერი კორდებალეტი
და შემატოვა საზეიმო განწყობილებით
გაოგნებული ადამიანები,
რომლებიც ისე უყურებდნენ ერთმანეთს,
თითქოს მათ შორის მხოლოდ
ეთიკეტის მთები იყო
და გულგრილობის ყინულოვანი ოკეანე,
მე კი ჯიუტად ვიმეორებდი,
რომ ორ კაცს შორის უმოკლესი მანძილი
სწორი ხაზია.
ვინ გაპატიებს საკონცერტო განწყობილების
გაბათილებას აქსიომით?
ისღა დაგრჩენია, საკუთარი ხერხემლით
სწორი ხაზი გაავლო მიწაზე,
თქვენ ორს შორის,
საწოლი ქვა-ღორღიანი გექნება,
როგორც მეომარს,
რომელსაც ეშინია, არ ჩათვლიმოს
გადამწყვეტი ბრძოლის წინ...
სამაგიეროდ, გზა, თითქმის, გაყვანილია,
ხეებიღა რჩება დასარგავი,
მაგრამ თვალს მოაშორებ თუ არა,
წრფე ცოცხალი ადამიანივით
წელს აითრევს და მიწას მოწყდება,
რა თქმა უნდა, ვიღაცები მიეშველებიან,
როგორც ხეიბარს, მხრებში ამოუდგებიან
და ზედ შენს გულზე გადაივლის
ის ლარივით სწორი გზა...
ბედნიერი შური
კაცმა თქვა:
`ვარსკვლავიანი ცა ჩემს თავზე
და ზნეობრივი კანონი ჩემშიო~ _
ეს სიტყვები მაშინ მაგონდება,
როცა ისეთი თავდახრილი ვცხოვრობ,
რომ გუბეში უფრო ვხედავ ვარსკვლავებს,
ვიდრე ცაში,
თან, შემიძლია გავსრისო კიდეც ისინი
და ფეხზე წყლის ძონძი ჩამოვიკიდო,
ისე შეუგნებლად,
როგორც ძაღლმა ან კატამ,
მართალია, ზოგჯერ გამახსენდება,
რომ უნდა გამოვეპარო
ტკბილი ცომისგან მოზელილ ეშმაკებს,
რომლებიც სახლის
მყუდრო ნაოჭებში სუფევენ
და სიტყვა ვთქვა, დავიწყებული, გუმბათოვანი,
მაგრამ ჩემი ტაძარი
ალაზნის ველზე დგას
და გედისყელისფერ სინათლეს
გამოსცემს ისეთს,
რომ მე უკეთესს
ვერანაირი სიტყვით ვერ ავაშენებ,
მე, რომელიც
მკვდარ ასფალტს ვმწყემსავ,
და გუბე
ქვეყნიერების სარკე მგონია...
მაგრამ ზოგჯერ
ყველაზე უფრო მშურს კაცის,
რომელმაც არა კანონების კრებულს,
ძვირფას პედაგოგს,
ან დედას და მამას,
არამედ ვარსკვლავიან ცას
მოჰკიდა ხელი
და სათნოების მასწავლებლად
დაგვიყენა...
