პირველად მამაჩემი მოვკალი.
თვალებზე მკლავი ავიფარე და ვესროლე.
ჩემზე ოდნავ მაღალი იყო და როცა მუხლებს მოსწყდა,
გავიფიქრე, რომ დაცემისას უნდა მივშველებოდი.
მისი სხეული იწვა ჩვენს ეზოში, კაკლის დიდი ხის ქვეშ
და მაშინ ძალიან ლამაზი იყო დედაჩემი.
მეორედ - მეგობრის სიტყვა ამისხლტა
და როცა მდინარეში ჩაიძირა,
ანკესის კავს გამოვაბი ჩემი სიზმრები
და დაველოდე.
თევზები სხვა მდინარეებს მოსდევდნენ,
მამამისი კი მთელი კვირა ისროდა ბადეს.
მესამედ ქუჩის მხატვარი მოვკალი
- თენდებოდა.
დამიზნებით ვესროლე და იქვე დავტოვე,
იმ კედელთან, რომელშიაც ტყვია გაიჭედა.
ის გამოსცემდა უცნაურ ხმებს
და სახეზე ხმელი ფოთლები აწყდებოდა.
თავი ქუდში მქონდა,
წითელ და თბილ ქუდში
და შემოდგომის მშრალი ქარი მიწვავდა ტუჩებს.
მერე კი უკვე გაადვილდა სიტყვის დამარცვლა
და როცა ხელები ცივ ოფლში აღარ მილბებოდა,
სასხლეტის ენა და ჩემი ენა ჰგავდნენ ერთმანეთს
- ისინი დუმდნენ.
დუმდნენ და ჰქონდათ რკინის სუნი და რკინის გემო.
ჩვენ შენი მკვდრები ვართ,
შეგვახე შენი თბილი ხელი.
- ჩურჩულებდნენ ჩრდილები ბნელი ქუჩების კუთხეებში.
მეც მუდამ ვაშუშებდი მათ ჭრილობებს,
საიდანაც მოჟონავდა წყვდიადი
და გახამებულ ზეწრებზე
ტოვებდა ძნელად მოსაშორებელ ლაქებს.
გავდიოდი გზებს და მაინც,
არსაით იყო ჩემი გზა გარდა ბურუსისა,
რომელიც იწვა ზოგჯერ და სეზონურად
ჩემ და გზადაკარგულ ადამიანებს შორის
და როცა მათი სილუეტები ნისლის კედლებს თავს აღწევდნენ
მე ვიცინოდი დიდხანს, გაუჩერებლად.
ისინი მეკითხებოდნენ: - რატომ იცინით?
რატომ იცინი, მეგობარო? რატომ იცინი?
და ჩემი ხანგრძლივი დუმილის შემდეგ ყვიროდნენ.
ყვიროდნენ ძალიან ხმამაღლა,
მე კი ვხედავდი, როგორ ეჭიმებოდათ ძარღვები
და უწითლდებოდათ ყელი.
გადმოცვენაზე ჰქონდათ თვალები
და როცა მათ ღრიალს ხორხისმიერი მკვდარი ბგერები ანაცვლებდნენ,
ისინი უსულოდ ეცემოდნენ მიწაზე.
ყველა დაცემა ჰგავდა ერთმანეთს .
დავყურებდი აგონიაში მყოფ სხეულებს
და ვიცდიდი, რომ მათი თვალები დამეხურა ისე,
როგორც ბანალური, უინტერესო წიგნი
და დამეწერა მორიგი უნიჭო ლექსი,
ქარში მფრენ ნეკერჩხლის წითელ ფოთლებზე
ან ლოკოკინის ბრჭყვიალა კვალზე,
გათენებისას რომ ვაწყდებოდი ტყის ბილიკებზე.
და როცა ცხედრების თრევისგან ქანცგაწყვეტილი
სახლში ვბრუნდებოდი, ჩამოფხავებული კედლების საკანში,
საგულდაგულოდ განასკვულ ყულფზე ვკიდებდი სამოსს,
რამდენიმე ზომით დიდებს და სისხლიანებს,
რომლებსაც ჰქონდათ სიკვდილის მძიმე სუნი
და ამბობდნენ, რომ ერთ დროს მათში ვიჯექი მე,
ისინი კი ჩემს ხორცს ფარავდნენ.
ფარავდნენ გაყვითლებულ კანს,
დეფორმირებულ ძვლებს და კიდურების ბინძურ ნაკეცებს.
და ერთხელ, როცა სარკის მტვრიან ნატეხში
საკუთარი თავი ვეღარ ვიცანი,
რაღაც უცხო და უცნაური შეგრძნება გაჩნდა -
ჩემში მკვდრები ალაპარაკდნენ. -
მეშინოდა.
ლაპარაკობდნენ ჩემი მკვდრები.
ლაპარაკობდნენ ყველგან და მოურიდებლად,
ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს ჩემზე და ერთმანეთზე
ავტობუსის გაჩერებებზე, კორპუსის კიბეებზე,
შენობების სახურავებზე, ყველგან,
და მათი ხმა იყო ზამთრის ცივი ქარის მსგავსად
ბასრი, წვეტიანი და აუტანელი.
ლაპარაკობდნენ ჩემი მკვდრები.
და გამახსენდა, რომ მათი ხმების ეკლიან ექოს
აკლდა ერთი ხმა,
ჩემთვის უცნობი და ჩახშობილი თბილი სიმღერა,
რომლის ჩამარხვაც ვერ ვიხელთე და ვერ შევძელი
და ვერც თვალები დავუხუჭე, ისე წავედი -
ის ღამე თითქოს დაიკარგა, გაუჩინარდა,
როცა ძველ ქუჩებს დავუარე და ძველ შენობებს
ვქექავდი, როგორც ყვითელ ფურცლებს
ლექსების ყუთში. ის ღამე გაქრა.
არავითარი დრო არ იყო, როგორც ქვის გულში
და როცა მთვარის ყვითელმა ლეშმა
ბნელ დერეფანში გაიარა და დაიკარგა,
გავიგე ხმა, - მე აქ ვარ. აქ ვარ.
მისი ლოყები იყო ჩაცვენილი.
მე დავიწყე ორმოს გათხრა შიშველი ხელებით,
ვსუნთქავდი ღრმად,
ვთხრიდი გულდაგულ და შეხვედრილ ქვებს იქვე ვაწყობდი.
ვთხრიდი იქამდე, ვიდრე ფრჩხილები არ დამატყდა
და თითები მკლავებიდან ჩამოსულმა ოფლმა არ ამიწვა.
ხმები კი ლაპარაკობდნენ. ლაპარაკობდნენ ოდნავ და ძლივსგასაგონად.
და როცა თვალებდახუჭული ცხედარი თხრილში ჩავაწვინე,
მივაყარე მიწა და ირგვლივ ქვები შემოვულაგე,
ყველა გაჩუმდა.
ერთხანს მხოლოდ წუილი იყო და ისიც მიწყდა.
ჩემს თვალებში დაიმსხვრა მინის ფარდა.
გათენებას წინ აღარაფერი ედგა.
ვფიქრობდი დედაჩემზე და წავიკითხე დილის ლოცვა,
რომელიც იწყება ასე -
მადლობელი ვარ, რომ გათენდი, - მერე ბლაბლაბლა -
და იმედია, კვლავ გათენდები.
