ნაჯახებით მოთამაშე
შვიდი საათი ღამეში და ამდენივე სიფხიზლის წელი,
ნაჯახებით მოთამაშე,
წევხარ შენ ჩრდილში აღმსდგარი მკვდრების
- ო ხეები, რომელიც შენ არ მოგიჩეხავს, -
თავით ართქმულის ბრწყინვალებისკენ,
ხოლო ფეხებით – სისაწყლისკენ იმის, რაც ითქმის.
წევხარ შენ ასე, ნაჯახებით მოთამაშე,
და თანდათან ელვარდები, როგორც ისინი.
სანთლის შუქზე
წიგნს გადაფურცლავს ბალნიანი თითებით ბერი: სექტემბერია.
ნაადრევ თოვლად დაემხობა იაზონი მაღალ ყანაში.
ტყე სამაჯურად მოგეძღვნება; როგორც მკვდარი, გაუყვები დაჭიმულ კანაფს.
სილურჯეთაგან უბნელესი ჩაგეღვრება გაშლილ თმაში, სიყვარულზე გიამბობ ამბავს:
ღრუბლებისა და ნიჟარების, და წვიმაში გაკვირტული ნავების ამბავს,
ამბავს ფურცვლისას თითებშორის გამსხლტარი კვიცის -
წყვდიადი კარსაც შემოამტვრევს, მე კი გიმღერი:
როგორ ვცხოვრობდით აქ?
* * *
მერყევო გულო,
წარმართებმა შენთვის აშენეს
ეს ქალაქი სანთლებსა და საათებს შორის,
და ჰა, ამხედრდი
და წყაროსკენ გააჭენე ალვის ხეები,
იქ, სადაც ასობს ჟღერად ისრებს
მდუმარების მეციხოვნეთ ღამის ფლეიტა
და წყალს უხვედრებს ასარეკლად,
ხოლო ნაპირზე
მიმოდის ფიქრი, შენიღბული, სმენადქცეული:
არაფერი
არ ამჟღავნებს აქ თავის სახეს,
სიტყვა კი, თავზე რომ დაგნათის,
გვიმრის ღერზე შეცოცებულ
ხოჭოს იჯერებს.
...
გუნდში ყველაზე თეთრი მტრედი აფრინდა: მყავხარ.
ჩუმად იღება ფანჯარა და კარსაც ათრთოლებს.
ტყე დააბიჯებს ფეხაკრეფით ოთახში ახლა,
ისე ახლო ხარ, თითქოს დამტოვე.
ჩემი ხელიდან მაინც იღებ ვეება ყვავილს:
ის არც თეთრია, არც ციფერი, და მაინც იღებ.
არც ყოფილა და არც ახლაა იქ, სადაც ყვავის,
არც ჩვენ ვიყავით, მაგრამ ნატვრამ აჯობა იღბალს.
...
ტყუილად ხატავ გულებს მინაზე: მდუმარების დიდი რაინდი
ჯარისკაცებს უხმობს უკვე კოშკის ეზოში.
ხეზე კენტად აღმართულა მისი დროშა -
შემოდგომის ლურჯი ფოთოლი.
ლაშქარს ურიგებს გულგრილობის ჩალისღერებს, დროის ყვავილებს.
თმაში ჩიტებით დაშვებული ხმლებისკენ მიდის.
ტყუილად ხატავ გულებს მინაზე: ღმერთი დგას ბრბოში.
აცვია პალტო, შენ რომ მხრიდან ჩამოგისხლტა
სადარბაზოს ბნელ კიბეზე ერთხელ, ღამეში,
როდესაც კოშკი ცეცხლში იდგა,
და ბოდავდი სხვებთან ერთად: უსაყვარლესო...
ვერც პალტო იცნო, არც ვარსკვლავებს არ ასძახა,
მიყვებოდა მხოლოდ ფოთოლს, წინმოფრიალეს.
"ო ჩალისღეროვ", თითქმის ცხადად ჩაესმოდა, "დროის ყვავილო".
გვირგვინი
ხელიდან მიჭამს შემოდგომა თავის ფოთლებს: ჩვენ დავმეგობრდით.
დროს ვაცლით ნაჭუჭს და სიარულს ერთად ვასწავლით,
დრო კი ბრუნდება ისევ ნაჭუჭში.
სარკეში - კვირა დღე,
სიზმრად - მძინარენი,
სიმართლე - პირში.
ნელა ეშვება ჩემი მზერა სიყვარულის საშოსკენ,
ჩვენ ერთმანეთს ვათვალიერებთ,
ჩვენ ძლივს გვესმის ერთმანეთის ბნელი სიტყვები.
როგორც ხსოვნას და ყაყაჩოს, ისე გვიყვარს ჩვენ ერთმანეთი,
ჩვენ ისე გვძინავს, როგორც ღვინოს - ნიჟარაში,
როგორც ზღვას - მთვარის ელვარე სისხლში.
გადახვეულნი ჩვენ მივდივართ ფანჯარასთან, ამოგვყურებს ქუჩიდან ხალხი:
დროა, იცოდნენ ყველაფერი!
დროა, ქვები ყვავილობას მიეჩვიონ,
მოუსვენრად აძგერდეს გული.
დროა, დრო დადგეს.
დროა.
(თოვლი მოვიდა...)
თოვლი მოვიდა, ჩამობნელდა. უკვე თვე არის
ან იქნებ ორიც, რაც მონაზვნის მოსასხამში გახვეულმა შემოდგომამ
მეც მომიტანა, როგორც წერილი, ხმელი ფოთოლი უკრაინის დაღმართებიდან:
წარმოიდგინე, მეათასედ ჩამოზამთრდა უკვე აქაც კი,
უფართოესი ნიაღვრებით ნარეცხ მხარეში,
ნაჯახებით კურთხეული ნიაღვრებით იაკობის ციური სისხლის...
ო ეს ყინული იმქვეყნიურ სიწითლეთა - მასზე გასვლას ცდილობს ჰეტმანი
თავისი რაზმით ჩაბნელებულ მზეთა ჩრდილში... ჩემო შვილო, ეჰ, თავსაფარი,
რათა გავეხვე, როცა ირგვლივ ჩაჩქანები იელვარებენ
და იჭრიალებს ვარდისფერი ყინულის ხორგი,
თოვლის მტვერივით განიბნევა როდესაც ჩონჩხი
მამაშენისა, გაქელავენ როცა ჩლიქები
სიმღერას ფიჭვზე...
თავსაფარი, თუნდაც ვიწრო, რათა მასში გამოკრული, გადავინახო
ახლა, როცა შენ ტირილს სწავლობ, სივიწროვე იმ სამყაროსი,
რომელიც აღარ ამწვანდება, ჩემო შვილო, შენი შვილისთვის".
მდიოდა, დედავ, როგორც სისხლი, შემოდგომა, და მწვავდა თოვლი:
გულს დავეძებდი, რომ მეტირა, მაგრამ მხოლოდ იმ ზაფხულის სუნთქვას ვპოვებდი.
როგორც შენ, ისიც ისე იყო.
როცა ცრემლმა მომაკითხა, მოსასხამს ვქსოვდი.
სილურჯიდან...
სილურჯიდან, ჯერაც თავის თვალს რომ ეძებს, მე ვსვამ პირველი.
შენს ნაფეხურებს ვეწაფები და მერე ვხედავ:
ჩემს თითებშორის ჩაიშალე, მარგალიტო, და შენ იზრდები.
ისე იზრდები, როგორც ყველა, ვინც დაივიწყეს.
შენ ჩაიშალე: სევდის შავი სეტყვისმარცვალი
ცემა თავშალს, ერთიანად გახუნებულს მოფრიალე განშორებებით.
