. .
შენ აღარ ხარ იმ პატარა ქალაქში,
სადაც ერთადერთი ქალღმერთი იყავი.
შენ ახლა რეკლამების, კაზინოების,
ჰიპერმარკეტების,
სწრაფი კვების ობიექტების,
აუშენებელი კორპუსების და
მიწისქვეშა გადასასვლელების
ღმერთების ქალაქში ცხოვრობ.
აქ მხოლოდ დღისით ხარ ბედნიერი,
როდესაც ღამის საქმეებით გადაღლილ
ღმერთებს მშვიდად სძინავთ,
შენ კი კედებით, ჯინსით,
რომელიმე როკ-ჯგუფის მაისურით
და ზურგჩანთით
თავისუფლად დააბიჯებ ქალაქის ქუჩებში.
მხოლოდ დღისით ხარ მარტო
საკუთარ ცხოვრებასთან,
საკუთარ ოცნებებთან
საკუთარ მიზნებთან
საკუთარ მფარველ ანგელოზებთან
ყველაზე სუფთა თუ ყველაზე ეროტიულ ფიქრებთან.
მხოლოდ დღისით გრძნობ,
რომ სულაც არ ხარ
ისეთივე უსარგებლო,
როგორც რომელიმე აუშენებელი კორპუსი
და შენი თვალებიც
ნებისმიერ რეკლამაზე მეტად ანათებს.
მაგრამ ღამით, როდესაც ღმერთები იღვიძებენ
და სანადიროდ გამოდიან,
შენ ხვდები, რომ აქ არაფერს წარმოადგენ,
ამიტომ საძინებელში,
ოდინის მსგავსად,
მსხვერპლად ეწირები საკუთარ თავს:
იხდი მაისურს, ბიუსტჰალტერს,
ორივეს იატაკზე აგდებ და ასე,
ნახევრად შიშველი
დგები ფანჯრის წინ აღმართული,
ნეონით განათებული
სარეკლამო ბილბორდის პირისპირ.
დგახარ თვალებდახუჭული, სანამ
ნეონის სინათლე არ შემოიჭრება ფანჯარაში,
შუაზე არ გაგჭრის,
გულს არ ამოგაცლის და
თავისთან არ წაიღებს.
შენც, გულამოცლილს, არაფერი
გრჩება გარდა იმისა,
რომ საწოლში ჩაწვე
და სექსით დაკავდე მომავლის იმედთან,
რომელსაც უყვარს, როცა
ძუძუსთავებზე გკბენს.
ამ დროს გრძნობ,
რომ ცოცხალი ხარ
და აღარ დარდობ
გადახსნილ გულ-მკერდს.
მაგრამ იცი, რომ
გამთენიისას, როდესაც
უკანასკნელი სარეკლამო ბილბორდი ჩაქრება,
ის მიგატოვებს საწოლში ემბრიონის
პოზაში მწოლიარეს.
შენ წამოდგები საწოლიდან
მხოლოდ მისი წასვლის
შემდეგ,
გადახსნილ გულ-მკერდს
რომელიმე როკ-ჯგუფის მაისურით დაიფარავ,
ჩაიცვამ ჯინსს,
კედებს,
აიღებ ზურგჩანთას,
გახვალ სახლიდან
და ისევ იგრძნობ,
რომ სულაც არ ხარ
ისეთივე უსარგებლო,
როგორც რომელიმე
აუშენებელი კორპუსი
და შენი თვალებიც,
ნებისმიერ რეკლამაზე მეტად ანათებს.
არაპოპულარული პოეტი
მე არაპოპულარული პოეტი ვარ.
რა სამწუხაროა, არა?
არადა, თითქოს, კარგი ტექსტები მაქვს,
მაგრამ მაინც ვერ მივაღწიე პოპულარობას.
არაპოპულარული ვარ იმიტომ, რომ არ ვწერ რითმიან ლექსებს შექსპირისეულ სიყვარულზე;
არაპოპულარული ვარ, რადგან არათუ ორი, არამედ ერთი წიგნიც კი არ მაქვს დაბეჭდილი,
რადგან ჩემივე არაპოპულარულობის გამო სპონსორი არ გამომიჩნდა.
არაპოპულარული ვარ,
რადგან არ ვწერ რითმიან ლექსებს სამშობლოზე ყალბი პატრიოტული მგზნებარებით და არც სიყვარულზე ვწერ გახუნებული რომანტიზმით,
ამიტომ მე არ მიმიწვევს ნანუკა ჟორჟოლიანი თავის გადაცემაში,
არ მაჭმევს სპონსორის
მიერ სტუდიაში დადგმული
სტენდიდან შოკოლადს და არც ლექსებს წამაკითხებს სვანური კოშკების ფონზე.
მე არც მაია ასათიანი მიმიწვევს გადაცემაში და არ წამაკითხებს შოთა ნიშნიანიძის ლექსს სიყვარულზე, რომანტიული,ზედმეტად ხმამაღალი მუსიკის ფონზე.
მე არაპოპულარული ვარ, რადგან არ ვატარებ წვერს და გარეგნობის გამოყენებას არ ვცდილობ ჩემი ლექსების პიარისთვის.
არაპოპულარული ვარ, რადგან არ ვწერ უმარტივეს ლექსებს, რომ ჩემს ყველა მეგობარს მოეწონოს.
არაპოპულარული ვარ, რადგან ყოველ ღამით,როცა სხვა პოეტები არყისა და იაფფასიანი ვისკის ბოთლში იკარგებიან,მე საკუთარი დაუსრულებელი ვერლიბრები ცოცხლად მატყავებენ.
არაპოპულარული ვარ, რადგან სანამ დანარჩენ პოეტებს თავი უმარტივესი მეტაფორებით გააქვთ, მე ჩემს მეტაფორებთან ისეთივე ტირანი ვხდები, როგორც დონალდ ტრამპი.
არაპოპულარული ვარ, რადგან სუიციდური ფიქრები არ მაწუხებს.
არაპოპულარული ვარ, რადგან საკუთარ დეპრესიას თაყვანს არ ვცემ და ვკლავ მას, როგორც კაენი - აბელს.
არაპოპულარული ვარ, რადგან ჩემს პოეზიის საღამოზე არც ხელი და გული დამისერავს დანით და არც შიშველ ტანზე შემომიხვევია მავთული.
არაპოპულარული ვარ, რადგან ჩემი გარშემომყოფები გენიოსს არ მიწოდებენ.
არაპოპულარული ვარ, რადგან ალკოჰოლი და სიგარეტი არ ვაქციე ჩემი ცხოვრების ნაწილად და ჩემს ვერლიბრებს, სპრაიტის მსგავსად, ლაიმის გემო გასდევს
მე არაპოპულარული პოეტი ვარ და ეს სულაც არ არის სამწუხარო ჩემთვის.
ჩემი დღეები ერთნაირია.
ყოველ დილით,
ათის მერე იმ წინათგრძნობით ვიღვიძებ
რომ ეს დღე მაინც
იქნება განსხვავებული.
მერე საწოლიდან ვდგები,
აბაზანაში პირის დასაბანად შევდივარ,
ცივ წყალს რამდენჯერმე
ვისხამ სახეზე,
რომ წინა დღეებში აკრული მარტოობის
და უადამიანოდ დარჩენის შიში
ჩამოვირეცხო
და აქ ვხვდები, რომ
აქამდეც იგივეს ვაკეთებდი
და მომავალშიც ამას გავაკეთებ.
ვაცნობიერებ რა ამას,
ოდნავ შეცბუნებული ვიღებ კბილის ჯაგრისს,
ვცდილობ, მასზე კბილის
პასტა ისე წავუსვა, როგორც ამას
სატელევიზიო რეკლამებში
აკეთებენ (რაც, რა თქმა უნდა, არ გამომდის)
და კბილებს დიდხანს ვიხეხავ,
რომ პირში უიმედობის გემო არ მქონდეს.
მერე ვიცვამ ჯინსს,
მუქ ლურჯ კაპიშონიან ზედას,
რომელიც ჩემი ერთგული მეგობარია
და ბოტასებს,
რომლებსაც მჭიდროდ ვიკრავ,
რადგან შეიძლება უკან მოჩანჩალე
ჩემმა ცხოვრებამ დამაბიჯოს
შემდეგ ვიღებ რვეულს,
რომელსაც, გრაგნილივით დახვეულს,
შარვლის უკანა ჯიბეში ვიდებ,
ყურსასმენებს და მობილურს,
რომელსაც მუდამ მარჯვენა ჯიბეში ვიჩურთავ
და უნივერსიტეტში მივდივარ
სახლიდან გამოსვლისას,
მახსენდება ყურსასმენების არსებობა
და გზა სახლიდან გაჩერებამდე,
ჰიპ-ჰოპის, ხან კი
სხვადასხვა როკ-ჯგუფის
ნაცნობ მელოდიებთან ერთად გადის.
უკვე გაჩერებაზე მდგარი, ტრანსპორტის მოლოდინში,
ადამიანებს ვაკვირდები.
ვცდილობ, გამოვიცნო,
სად შეიძლება მიდიოდეს, მაგალითად
ლამაზი, ახალგაზრდა ქალი,
თავისი თითებივით გრძელი პალტო
რომ მოუსხამს გამხდარ მხრებზე.
ვფიქრობ ფერად ზურგჩანთიან,
ხუჭუჭთმიან გოგონაზე, რომელიც
რამდენიმე დღის წინ,
სწორედ ამ გაჩერებაზე
შემხვდა და გამიღიმა
ვფიქრობ ადამიანებზე,
რომლებიც არ ჭამენ არც სხვების
და არც ერთმანეთის ბედნიერებას
და მხოლოდ საკუთარი
ბედნიერებით იკვებებიან
ვფიქრობ ადამიანებზე,
რომლებიც თავის საყვარელ სიმღერას,
სხვებისთვისაც იმეტებენ.
ვფიქრობ ადამიანებზე,
რომლებიც ხედავენ ჰორიზონტს იქით.
ვფიქრობ ადამიანებზე,
რომლებიც, კომუნალური გადასახადების მსგავსად,
ყოველთვე იხდიან დეპრესიისა
და იმედგაცრუებისთვის, მაგრამ თითოეული
ადამიანის ღიმილისთვის იბრძვიან.
ვფიქრობ ადამიანებზე,
რომლებსაც ზოგჯერ პურის
ნატეხიც კი არ აქვთ,
მაგრამ არ შურთ
სხვების მდიდრული სუფრისა.
ვფიქრობ რომ მზე ზღვის ფსკერზე ცხოვრობს,
როგორც ბავშვობაში მჯეროდა
და ვგრძნობ, როგორ მიქრება პირიდან
უიმედობის გემო
.......
მე ყოველ დილით,
ისევ ათის მერე გავიღვიძებ
და ჩემი დღეები აღარ იქნება ერთნაირი
1000 რაუნდი
მე შენ გიცნობ.
არა, არც ქუჩაში შევხვედრივართ და არც გადაჭედილ ტრანსპორტში.
არც სუპერმარკეტის რიგში.
მე ვარ ის, ვისი მოკვლაც შენ ყოველდღე გინდა, ამისთვის იარაღსაც იღებ, თუმცა დამცველის
გახსნა გავიწყდება.
მე შენი შინაგანი ხმა ვარ.
მე ყველაფერი ვიცი შენზე.
ვიცი, როგორ გეზიზღება დილით ადრე გაღვიძება,რადგან შენი ცხოვრება არ არის მაღალბიუჯეტიანი ჰოლივუდური ფილმი, რომელშიც გმირი ფეშენებელურ სახლში იღვიძებს და ძვირადღირებულ, მაღალი ხარისხის ყავას მიირთმევს.
ვიცი, როგორ გეზიზღება უნივერსიტეტი,
განსაკუთრებით კი საღამოს ლექციები, როდესაც
დერეფნის სუსტი, ნაცრისფერი განათება
შენ სახესაც ნაცრისფერს ხდის და საერთოდ არ გაძლევს მომავლის იმედს.
ვიცი, როგორ გეზიზღება ლამის უხელფასო სამსახური,
რომელსაც იმდენად გვიან ამთავრებ,
რომ დაღლილს, საკუთარი გამომშრალი სხეულის ქუჩაში დატოვების სურვილი გიჩნდება,
თუმცა, ვერ ელევი მას და გადაჭედილ ავტობუსში გაჭირვებით გიწევს მისი ატანა.
შენ ავტობუსშიც გეზიზღება ადამიანები,რომლებიც, ალბათ, იმიტომ არ იმჩნევენ სახეზე დაღლილობას,
რომ სახლში ცხელი წვნიანი ელოდებათ,
შენ კი შესვენებაზე ნაჭამმა ბურგერმა
ოდნავადაც ვერ მოგიკლა შიმშილი
და იცი, რომ სახლში მისულს მაცივარი ნახევრად ცარიელი დაგხვდება.
გეზიზღება შეყვარებული წყვილიც,რომლებსაც ბედნიერი სახეები აქვთ, რადგან, ალბათ, ყოველ საღამოს აქვთ სექსი.
ვიცი, ზოგჯერ როგორ ვერ იტან საუკეთესო მეგობარსაც კი, რადგან ამჩნევ რომ შენ არ იძირები მის თვალებში, როგორც ის შენსაში.
გეზიზღება დედა,რომელიც ყოველთვის მეტს
ელის შენგან და მამა, რომელიც
არც ისე კომფორტულ, ძველ დივანზე გაშოტილი,
ნახევრად მთვლემარე,
ცალი თვალით უკვე მეათასედ უყურებს „ძირითად ინსტინქტს“, წრუპავს იაფფასიან, ცუდ ლუდს და
ბოყინით აღნიშნავს შერონ სთოუნის სექსუალურობას.
ვიცი, როგორ გეზიზღება ეს ყველაფერი და სწორედ ამიტომ მე ვთიშავ ინდუსტრიულ ხმაურს, ვჯდები ლეპტოპთან და ვწერ შენზე.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რომ შენ შენი ლექსებიც გეზიზღება, რომელთა საწერადაც ცოცხლად ჭამ ღამეებს, თუმცა, ამათ მაინც იწუნებენ მეტაფორების სისუსტის ან არქონის გამო.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რამდენჯერ დაგეღვარა წყალი.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, იმედების ყოველ გაცრუებაზე ითლი კანს და ვახშმად მიირთმევ.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რამდენჯერ მოგტეხა კბილი ცემენტისგან შექმნილმა ღრუბელმა.
ვწერ შენზე, რადგან არ იცი, როგორი გემო აქვს ცას, რადგან არასდროს გადაგცდენია იგი.
ვწერ შენზე, რადგან არ იცი, რას ნიშნავს გყავდეს მტრები, მაგრამ ვიცი რომ მათ ბევრჯერ შეჭამეს შენი დაბადების დღის ტორტი და ნამცხვარი და დაწვეს წითელი, ლენტმობმული ბუშტები.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რომ პარანოია გაიძულებს ვადაგასული წამლების ყლაპვას.
ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რომ შენი წითელი თვალები წვავს ოთახს, რომლის შპალერზე გამოსახული ყვავილებიც ატომური დაბომბვის ზონაში ამოსულებს ჰგვანან.
ვწერ შენზე,რადგან ვიცი, რომ როცა ვეღარ უძლებ ტკივილის 1000 რაუნდს და ლოკვით ჭრილობებს ვეღარ ირჩენ, მაშინ ენას LSD-ს უთმობ და სინესთეზიებში იძირები.
ვწერ შენზე, რადგან შენ ოდინი ხარ და მსხვერპლად ეწირები შენს ცხოვრებას, შენს ლექსებს...
მე ვწერ შენზე, რადგან ვიცი, რომ უძლებ ტკივილის 1000 რაუნდს
და ვიცი, რომ გაუძლებ 2000-საც...
******
მე მივატოვე ჩემი ცხოვრება,
როგორც ნახევრად
დანგრეული შენობა.
ჩავიცვი ჯინსი, ამოჩემებული მაისური,
და ბოტასები.
ზურგჩანთაში მომავლის იმედები,
ერთი მათარა წყალი,
ერთი ფილა შოკოლადი ჩავალაგე,
ყურსასმენები გავიკეთე, ჰიპ-ჰოპი ჩავრთე
და უკანა კარიდან გავედი.
ეს არ იყო გაპარვა.
ეს იყო გადარჩენა,
რადგან ვიცოდი, უკანა კარიდან გასულს,
ქუჩაში არავინ გამაჩერებდა
ასანთის სათხოვნელად და
შვებას მგვრიდა ის,
რომ ჩემი პასუხი: "არ ვეწევი," გულს არავის დასწყვეტდა.
მივაბიჯებდი სწრაფი ნაბიჯებით
და მიხაროდა,
რომ ვტოვებდი ნაცრისფერი
კორპუსების ქალაქს,
რომელიც ღიმილის სანაცვლოდ,
ხურდად იმედგაცრუებასა და
დეპრესიას მიბრუნებდა.
მივდიოდი ჩემს ცხოვრებაში
შემოჭრილი ყვითელი ადამიანებისგან შორს,
რომლებსაც მე სიყვარული ვაჩუქე,
მათ კი ის შეჭამეს და
მერე ჩემი შეჭმაც მოინდომეს.
მე მივდიოდი საჰარის უდაბნოში.
იქ, სადაც ხმის ჩახლეჩამდე
ვიყვირებდი ყველა იმ ტკივილს,
რომელიც მანამდე არ ვიყვირე.
სადაც არ ვიფიქრებდი იმ
გოგონაზე, რომელიც ორი წელი მიყვარდა.
სადაც არავინ დამცინებდა ქვიშაში თამაშის გამო.
სადაც ჩემი ყველაზე ერთგული მეგობრები,
ქვიშის ქარიშხალი
და დიუნები იქნებოდნენ და
მე მათ ყოველ ღამით, როცა
მთვარე დღის ძილიდან
გამოფხიზლდებოდა და
თავისი დიდი თვალებით გადმოგვხედავდა,
ჩემს ლექსებს ისე ხმამაღლა წავუკითხავდი, რომ
ღმერთიც კი გაიგონებდა.
ჯერ ცოტა ხანს შეყოვნდებოდა,
მერე კი, მთელი დღის დაღლილი,
ქვემოთ ჩამოვიდოდა,
ქვიშაზე ჩემს გვერდით მოკალათდებოდა და
მთხოვდა, უკვე წაკითხული ლექსები
ხელახლა წამეკითხა მისთვის.
მეც ისევ წავუკითხავდი და
სწორედ ამ დროს მივხვდებოდი, რომ
ჩვენ ერთნი ვართ: მე, ღმერთი და უდაბნო.
......
მე მივატოვე ჩემი ცხოვრება და
საჰარის უდაბნოსკენ გავემართე.
ისევ გზაში ვარ.
ყურსასმენებში ისევ ჰიპ-ჰოპი ჟღერს.
ნახევარი მათარა წყალი და
შოკოლადის პატარა ნატეხი დამრჩა.
გზა კი მხოლოდ ახლა იწყება.
საჰარისკენ
მიატოვე ყველაფერი, რაც არ აღგაგზნებს,
არ განაყრებს,
არ გათბობს,
არც გკლავს და არც გაძლიერებს,
ხელს გიშლის დაძინებაში,
რაც თავს გატკიებს და თვალებს გიწითლებს,
რასაც ვერ უძლებს შენი ფილტვები;
მიატოვე ქალაქი, რომელსაც კორპუსები ჭამენ და
ერთ-ერთ კორპუსზე ჩამომხრჩვალი შენი ჩრდილის გვამიც
მიატოვე;
ისიც, ვინც შენი დღეები დაიმონა, ხოლო ღამეები კი ცოცხლად დამარხა;
ვინც არ მოგაწოდა ჭიქა წყალი, როცა გწყუროდა
და როდესაც შენმა გამომშრალმა ტუჩებმა ჭიქამდე მანძილი
თვითონ დაფარეს,
შენს ყელში უკვე კაქტუსები ამოსულიყვნენ;
ვინც ძვლები მოგიგდო მხოლოდ იმიტომ, რომ კბილები გამოაჩინე; ის, ვინც დაინახა, როგორ ლესავდი ნეკნით სამართებელს და არაფერი მოიმოქმედა;
ვინც არ ილოცა შენთვის,
ვინც შენი სამოთხე დაბომბა,
მიატოვე ეს ყველაფერი.
იყიდე ძველი "კადილაკი" და წადი საჰარის უდაბნოში ისე, რომ ვერავინ შეიტყოს შენი წასვლის შესახებ და
მხოლოდ ღრუბლები იყვნენ შენი გაქცევის მოწმე.
იარე მარტო, როგორც შენმა დემონმა იარა, შენამდე რომ მოსულიყო.
არავინ დაიმგზავრო.
გზისპირა სასადილოებში შეუკვეთე პიცა პეპერონის გარეშე
და ყოველი ლუკმის გადაყლაპვისას მისი
გემო შეადარე იმ ჰაერის გემოს,რომელსაც კოცნი.
ღამის გასათევად მოტელში გაჩერებულმა, ძილის წინ
შხაპი მიიღე და წყლის ჭავლის ქვეშ მდგომმა
იფიქრე, რომ უდაბნო დაკარგულ ოკეანეს გლოვობს.
იფიქრე იმაზე, რომ იქ არ იქნებიან ბედუინები,
არამედ მხოლოდ დიუნები, ქვიშის ქარიშხალი და შენ;
რომ უდაბნომ იცის, შენს თირკმლებს უფრო
მეტის ატანა შეუძლია, ვიდრე შენს თვალებს
და, ალბათ, სწორედ ამიტომ ჩიტებივით მოფრინავენ ცრემლები, როცა თვალებს ახელ.
უკვე უდაბნოში მისული, შიშველი დაწექი ქვიშაზე,
იგრძენი, როგორ გესობა ქვიშა კანში და
ძვლებს გისერავს ტკივილივით, რომელიც ვერ დაამსხვრიე,
იმ სარკესავით, რომლის წინაც ყოველ დილით დგებოდი.
წარმოიდგინე უდაბნოსა და ოკეანის, როგორც ღმერთისა და მის მიერ მიტოვებული ადამიანის შეხვედრა.
წარმოიდგინე, რომ ალბათ ლამაზია სიკვდილი ოკეანეში, უდაბნოს თუ გადაურჩი.
იყიდე ძველი "კადილაკი" და
წადი საჰარის უდაბნოში ისე, რომ ვერავინ შეიტყოს და
მხოლოდ ღრუბლები იყვნენ მოწმე შენი გაქცევისა.
