მანანის ფაფა
მწვანე მატარებელი ოთახს წრიულად უვლიდა
და სადგურს რომ მიაკივლებდა, სამივენი ამ ხმას ველოდით.
ტვინისწამღებად კივისო, ამბობდა დედა
და გვაძალებდა,
მანანის ფაფა ორი კოვზიც გადაგვეყლაპა,
თორემ გამორთავდნენ,
ლიანდაგებსაც აშლიდნენ და სარდაფში გადამალავდნენ.
წებოვანი და ტკბილი ფაფა –
ჩვენი ბავშვობის სასჯელი,
მამის ხათრით, ბებოს ხათრით, მწვანე მატარებლის ხათრით გადაყლაპული
მთელი ცხოვრება ყიპყიპებს ყელში,
და მახსენებს,
თუ მინდა, რომ ვუყვარდე და არ მომიძულონ,
ანდა, რაც მიყვარს, არ დამინგრიონ, არ წამართვან, არ დამიმალონ,
უნდა ავდგე და უსიტყვოდ გადავყლაპო
რაც დადგენილი და დაწერილია,
რაზეც თაობები გაზრდილან და დაბერებულან,
რაც ნაცადია.
უნდ მოვითმინო,
თვალები დავხუჭო და თავი მოვაჩვენო
რომ მიხარია,
ობოლი რომ არა ვარ და თან ფაფაც მაქვს,
რომ მათი ოჯახის ნაწილი ვარ,
მათი მსგავსი, უტყვი ნაწილი,
თორემ სასჯელს ვერ გადავურჩები,
შემიძულებენ, დამინგრევენ, წამართმევენ, დამიმალავენ
როგორც იმ მწვანე მატარებელს,
სადგურთან მისული ტვინისწამღებად რომ კიოდა.
დანაწევრება
გია როინიშვილს, რომელიც ანათებს
ჩვენი ქვეყანა ისეთი პატარაა,
მისი ხსენებისას ხელის გულებზე ვიხედებით.
სახლები, სადაც ვიბადებით,
ვიზრდებით და სიბერესაც რომ ვეგებებით,
პაპებისგან ერგოთ ჩვენს მშობლებს,
ისევე როგორც ლეგენდები მეფეებზე და წმინდანებზე,
რომელთა ხსოვნა ერთგულად და მყარად გვისაზღვრავს
რომელ სკოლაში უნდა ვისწავლოთ,
ან ცოლად როგორ ბიჭს უნდა გავყვეთ.
ორიოდ საათის სავალზეა აქ ყველაფერი,
სულ ერთი ხელის გაწვდენაზე - ზღვაცა და მთებიც
და მეგობრები, მუდამ გვერდით, გათენებიდან დაღამებამდე.
ღამით კი ჭერად ერთი ცა გვხურავს და ვარსკვლავები,
რომლებიც, სადაც უნდა წავიდეთ,
ერთმანეთის ტყუილ-მართალს გვატყობინებენ.
ეს ყოფა, ასე მყარი და მკვრივი,
მარადისობით დაბეჭდილი,
ქვასავით რომ გვედო ფეხებთან და იმის იქით
ნაბიჯსაც არ გვადგმევინებდა,
ბოლო წლებია უცნაურად გადასახვაფერდა,
თითქოს ერთბაშად ბროწეული გადახლიჩესო,
ჩვენი ბავშვობის მეგობრები, მოკეთენი, ნათელ-მირონნი,
მარცვალ-მარცვალ გადაიფანტნენ დედამიწის ათას კუთხეში.
ახლა აღარ გვაქვს ვარსკვლავები
ერთი ქუჩის თუ ქალაქის თავზე ციმციმით,
ერთმანეთს უკვე სოციალური ქსელებიდან მივჩერებივართ
და ვირტუალურ სამყაროში გაბნეულები ვცდილობთ,
მუდამ ონლაინ დავრჩეთ,
თუნდ სიტყვაც არ ვთქვათ,
მაგრამ ვანათოთ.
ახალი წელი ბერლინში
სამზარეულოდან
კაკლის მტვრევის ხმას გავიგონებდით
და ვიცოდით
ახალი წელი მოგვადგა კარზე.
ბებო პატარა სკამზე იჯდა, ტაბლასთან, უფრო
გამძლე მეორე სკამი წინ ედგა და
ფილთაქვას კაკალს ისე ურტამდა,
ლებანი რომ არ ჩაფშვნილიყო.
სახლის კედლებს ჭახაჭუხი გაუდიოდა
მთელი დღე, თან ქათმებივით გვიქნევდა ხელებს:
„არ მინდა თქვენი გამორჩევა,
ნახევარს მიჭამთ,
აი, შავ ნიგოზს მოგცემთ მერე“.
რა შავი, ის დარჩეული ნიგოზი მაინც ნახევრდებოდა:
ვინ საცივისთვის დანაყვისას
ვინ სანამცხვრედ დაჭრის,
ვინ გოზინაყად დაფერფლისას,
ვინ კიდევ გავლა-გამოვლის დროს
უსირცხვილოდ ხელს აპარებდა. ახალი წელი მოდიოდა
ზედაც ორი დაბადების დღით - ჩემი და ბიჭის.
ბერლინური ახალი წელი, რომ გითხარი,
ნიგოზი მჭირდება
საცივი უნდა გავაკეთო, ნიგვზიანი ბადრჯანი და გოზინაყი.
და შენც, საყიდლებიდან დაბრუნებულმა,
კაკლით სავსე ზურგჩანთა
სამზარეულოს მაგიდაზე წამომიცალე.
ბებიაჩემივით მეც მარჯვედ ვამტვრევ
ლებანი რომ არ ჩამეფშვნეს,
უკვე მთელი საათია
სახლის კედლებს ჭახაჭუხი გაუდის და
გერმანელი მეზობლებიც, აქამდე თუ ჯერ არ იცოდნენ,
ახლა მაინც აუცილებლად მიხვდებიან,
ახალი წელი მოგვადგა კარზე.
ცა და შლეიფი
მხრები გაშალა თვითმფრინავმა,
და ზემოდან დახედა ქალაქს.
ჩვენს ქალაქს,
შენ რომ ფოტოს უღებ,
ილუმინატორის მრგვალი ჭრილიდან,
მთებზე შეფენილს,
თმისღერივით წვრილი მდინარის ნაპირებს რომ ორმხრივად მისდევს,
და მიგზავნი, რომ მაცნობო,
ბევრი მთების და მდინარეების იქით დარჩენილს,
მანდ არაფერი შეცვლილა და აი, გზაში ხარ.
იმ ხაზებს კი
თვითმფრინავს რომ შლეიფად რჩება
თვალს გააყოლებს ჩვენი პოეტი მეგობარი
კახეთის ცაზე,
და მერე თითქოს მტრედს უშვებსო,
ტელეფონს ორი ხელით სწევს მაღლა,
კამერაზე რომ აღბეჭდოს
ცაც და შლეიფიც
და მალე უკან დაგვაწიოს
როგორც სიტყვები:
„ვიცი, კარგად ხართ
და მეც მეტი არაფერი არა მჭირდება“.
უცხო
შენი აივნიდან დაინახავ,
როგორ აგდებს
ყვავი კაკალს
ხის კენწეროდან,
ის ჯერ ისევ ნედლია, მკვრივი
ღობესთან ეცემა, მაგრამ არ ტყდება,
და ახლა უკვე გზაზე მიაგორებს,
დროდადრო ურტყამს,
ხტუნვით მიაგორებს,
დაინახავ შენი აივნიდან,
თუკი ოთახიდან გარეთ გამოხვალ,
ყვავის ბახალა დაეშვა ხიდან და ჭიშკარზე ზის,
ზის და ყოყმანობს,
გზა დამითმოს
და მოხტუნავე კაკალს გაჰყვეს თუ
ჯერ დაელოდოს შენს გამოჩენას:
მაინც უცხო ვარ.
ცაცხვზე და კაცზე
თემურ ჩხეტიანს
მწერ, აცივდაო,
მზემაც უკვე ძალა დაკარგა,
მაგრამ ხეები იმისთანა ცეცხლით იწვიან,
თითქოს მადლობით გვირიგებენ ახლა კარდაკარ
რაც მზისგან ერგოთ და ვერ ახშობს ზამთრის სიცივე.
ნეტავ გაჩვენა, ის ცაცხვის ხე როგორ ანათებს,
ჭიშკართან რომ დგას,
და წყლისთვის რომ გარეთ გავდივარ,
ახსენდება და ძველ ამბებზე ისევ ვკამათობთ,
მეზობლის ქალმა შემოგვისწრო კიდეც ამ დილას
რომ ვარწმუნებდი,
კი არ გაქრა, ვეღარ ახერხებს,
ხშირად ჩამოსვლას, შორს არის და გზა კი ძვირია,
სამაგიეროდ, ფოსტა მოდის იმის სახელზე,
შენ ვერ გაიგებ, გულში ვის რა გასაჭირი აქვს.
აცივდა,
მაგრამ გადავწყვიტე სოფლად დარჩენა,
ცოტა შეშა მაქვს, ცოტაც ღვინო და თავს გავიტან,
ეს ცაცხვიც როგორ დამგურგურებს, ნეტავ, გაჩვენა,
ასეთ მეგობარს არც ხანი აქვს და არც სამანი და
ვერ მივატოვებ,
თანაც მალე თოვლს რომ ჩამოჰყრის,
გავალ, გავძახებ, ხან შენს სახელს, ხანაც ბიჭების,
შორს რომ არიან, გულს რა ვუყო, თორემ ამ ოხერ
ზამთარში ცაცხვიც ლამაზია, გაღმა ფიჭვებიც.
რა ვიცი მამაჩემზე?
მამაჩემი ოთხმოცის გახდა.
მისი გონება იბინდება, – ამბობს ექიმი,
სამწუხაროდ, ეს შეუქცევადი პროცესია, –
და თვალს გვარიდებს.
რა ვიცით კიდევ ჩვენს მამაზე,
იმის გარდა, რომ ოთხმოცის შესრულდა უკვე
და რაც ახლა ექიმმა გვითხრა? –
ვდგავართ და-ძმა და მხრებს ვიჩეჩავთ.
„მამაშენივით უწესო ხარ“ – ჩხუბობდა ბებო,
როცა ტანსაცმელს საწოლზე ვყრიდი,
წიგნებს საბნის ქვეშ ვკითხულობდი
და საეკლესიო სანთლებს ვღეჭავდი.
„ნუ იტყუები მამაშენივით, მაინც გავიგებ“,-
მემუქრებოდა დედა, როცა აღარ ვუმხელდი,
რად დამქონდა კეტები ჩანთით
ან დღიურში ჩუმად რას ვწერდი.
„ოჰ, მამაილავ,
შენი გინდა, რომ გაიტანო?
დადე, ვერ ასწევ“, – დამცინა ერთხელ მეზობელმა
წყლის ჭურჭლით სავსე ურიკას რომ დავებღაუჭე.
აბა, რა ვიცი მამაჩემზე?
ის, რომ ცუდი სიმთვრალე ჰქონდა და ცოტა ფული?
რომ ერთხელაც ყველა ქალი შემოეცალა
და სიბერეში მარტო ცხოვრობდა?
ერთხელ კი ბიჭმა,
სანდლებიდან მოჭყიტინე ფეხის თითებზე
მზერა რომ ვერა და ვერ მომწყვიტა,
მორცხვად შენიშნა: „რა უცნაურად ჩამწკრივებულან“.
„ჰო, მამაჩემსაც ზუსტად მსგავსი თითები აქვს“,-
შევცინე და გადავეხვიე.
კიდევ რა ვიცი, მამაჩემზე,
იმის გარდა, რაც ექიმმა ამ წუთას მითხრა?
და ვერც ვერაფერს ვეღარ გავიგებ,
უცხო ქვეყანას შეხიზნული.
და მისი ნავი გაღმა წყლებისკენ რომ დაიძვრება,
ხელს ვერ დამიქნევს,
და ვერც მომიჭერს,
(როგორც ფილმებში ხდება ხოლმე)
რომ მანიშნოს,
რა ვერ მოასწრო ეთქვა ჩემთვის,
და რომ არ ნანობს,
რაკი სწორედ ახლა მასთან ვარ.
