ანა  ჯავახიშვილი – ლექსები

***

სხვას ეძებდნენ და მის ძებნაში მე მიპოვნეს.

წყლით ვიყავი სავსე.

უკან ხომ აღარ ჩამაბრუნებდნენ –

ხელს ამომაყოლეს,

დიდი ხნის დამხრჩვალს მიშველეს,

ისევ სამადლოდ, ისევ შეცდომით.

***

ვზივარ პალატაში და ვამჩნევ, რომ

სკამიც კი უფრო მყარია, ვიდრე მე.

ვამოწმებ, იქნებ, ერყეოდეს და გადატყდომას

ქონდეს ცალი ფეხი ან ზურგი.

ისე მინდა,

რამეზე უფრო გამძლე ვიყო,

ამ საწოლივით რკინა,

რომ გავიდე დერეფანში,

სადაც ღმერთივით თეთრებში ჩაცმულ ექიმს სძინავს

და ვუთხრა, რომ გაიღვიძოს.

ადგეს.

შემომხედოს.

რომ ახლა არაა დრო, მამეცადინოს

ჩემი უმეცრების დასაძლევად,

საფულეში მაძებნინოს

ხურდებისსუნიანი წითელი ღვთისმშობელი,

შეყვარებულის ნაჩუქარი ჯვარი,

რომელსაც წმინდა მხოლოდ ძაფი ჰქონდა.

ახლა ნუ სძინავს.

თეთრ საწოლზე თეთრი შვილია ჩემი,

რომელშიც ყველაფერი გავუცვალე.

ახლა ნუ სძინავს.

ახლა ნუ აწონის.

ახლა ნუ დაითვლის.

ახლა ნუ მეტყვის.

ახლა გაიღვიძოს და გაიხსენოს,

რამდენჯერ გადავწონე.

რამდენჯერ გადავთვალე.

რამდენჯერ არ ვთქვი.

ვზივარ პალატაში.

თეთრ საწოლზე თეთრი შვილია ჩემი.

და ვამოწმებ, იქნებ ერყეოდეს ამ სკამს

ზურგი ან ფეხი და ვაჯობო.

***

ვწევარ ჩემი ჭაობიანი ტვინით

და იმ ადამიანებს ვეხვეწები, დაიხრჩონ,

რომლებიც მხოლოდ ჩაიძირნენ.

***

ხანდახან ცხადად ვხედავ,

როგორ მესიზმრება სიხარული,

რომელიც ძილში ჩამყვა და

იქვე დარჩა.

***

მიშველის, აბა რა იქნება,

ქარები  როცა  გაიქნევენ

მიწაზე დაყრილებს,

ჩემი მუცელივით მოვიშლები,

ხეები მოვლენ თავშიშვლები –

წყლითა და მარილით.

სულიერს აღარ მოუშვებენ,

მანამ მუცელი მოშუშდება –

ჩამოშლა გამივლის,

გამხმარი ტოტებით დამფარავენ…

ღმერთო, ასე ნუღარ დამიფარავ.

გამიშვი.

***

რამდენჯერაც გადამწევ, დამმალავ

ან მიწით გამავსებ,

იმდენჯერ დავბრუნდები,

როგორც წყალი –

გადაწეული, დამალული,

მიწით გავსებული.

***

“რა კარგი ხარ, პურო, ხელს არ გაგიშვებ,” –

ბავშვი  ლ. ჩერნოვეცკის საქველმოქმედო ფონდის ვიდეოდან

“რა კარგი ხარ, პურო, ხელს არ გაგიშვებ”,

არც ერთიანად შეგჭამ,

არც დიდზე მოგკბეჩ.

*

პურო, ჩემო სიხარულო. პურო, ჩემო დილის,

შუადღის და საღამოსი.

შენ ხარ ყველაზე ნამდვილი, რაც სახლშია,

ვინც სახლშია, ვინც სახლის გარეთ.

*

პურო  ჩემო  დედავ, ჩემო მამავ და ძმებო.

სათამაშოვ  და სამშობლოვ.

მომეცი სიმშვიდე დაუსრულებელი,

რადგან მე მელია ვარ, მსუნაგი და მშიშარა,

მშიერი დედის ზღაპრიდან,

მუცლით მეზღაპრე მამისგან.

რა კარგი ხარ, პურო, რა ლამაზი.

შენ ხარ  ფიფქი, თოვა, თეთრი გუნდა

ჩემს ხელებში

და არავის მისცე უფლება

რომ დადნე.

დამიცავი ტყუილი სიხარულისგან.

იყავი ჩემს ხელებში, ჩემს გულში.

ხელს არ გაგიშვებ,

არც ერთიანად შეგჭამ.

***

როცა ჩემს ფინჯანს რეცხვისას წეროები უსველდება,

შენ მახსენდები.

ვდგავართ სარდაფთან და ხელს ვუქნევთ წეროებს.

რომლებიც სხვასთან მიაფრენენ ჩვენს ძველ შვილებს.

       . . .

იმხელა გავხდი, იმ სიმაღლე,

რომ სადღაც გაქრა ბავშვობის შიში.

როცა ვხედავდი ვეება ხიდებს და

თავს ვმალავდი,  თვალებს ვხუჭავდი.

         . . .

ძაღლსაც არ გააგდებენ ქუჩაშიო, ისე ცივა.

იქნებ არც გაგვეყარა ძაღლები ქუჩაში,

თუ ერთხელ მაინც მოკვდებოდნენ ისინი კოჭლობით.

ისე ცივა, ამაზე ვფიქრობ და კიდევ ცივ კიდურებზე.

გვამური ლაქებივით დაემჩნა ცას ღრუბლები.

დაკიდებულ ხელებზე თითები კუნელას ღერებს მიგავს.

ოდესმე უარესი იქნება- მივდივარ და ვფიქრობ,

რომ არც ვიცი, კუნელა როგორია.

***

გუშინ თბილოდა.

სოფლის სახლში მობინადრე სულებს უცხო თუ იგრძნობს.

მათი სუნი კაკლის გასაშრობ ოთახში უფრო მძაფრი იყო და შესამჩნევი.

იქ არც თბილოდა.

მთავარ ოთახში-შუაგულში რბილად მოედო შეშებს ცეცხლი

და ამ ღუმელს ცარიელი კუბოსავით ვუვლიდით წრეებს.

თან ვმღეროდით და გვიხაროდა ჩვენი სიცოცხლე.

***

ისე ცივა, რომ მგონია, წავიქცევი და

ვერც ვერავის დავაჯერებ,

რომ მხოლოდ გონება დავკარგე.

რა არ დამიკარგავს უმწეოდ, რა არ,

მაგრამ გონივრულად.

ეს კნუტიც დაკარგულია.

უნდა ჩავუარო, უნდა ჩავურბინო.

ისე მცივა, ისე,

რომ არაფერი ადამიანური არ არის

ამის დამძლევი.

არ მინდა შევხედო,

ის კი მხედავს და გახარებული მეტად და მეტად კნავის

თითქმის მივრბივარ და მის გასაგონად ხმამაღლა ვამბობ,

რომ უკვე ოთხი კნუტი შევიფარე.

რომ უკვე ოთხი კნუტი გადავარჩინე.

რომ ოთხი გავათბე და დავაპურე.

და ეს ოთხი ჩემი ბოლო ნიშნულია.

***

უკვე გვარიანად მივრბივარ.

ის ისევ განაგრძობს კნავილს,

იქნებ კუნტრუშობს კიდეც, ჰგონია ვეთამაშები.

მე კი გავრბივარ, გავრბივარ ძალიან სწრაფად.

***

ისე აღარ მცივა.

კნუტის ხმაც მიწყდა.

გაუჩინარდა მისთვის გაუგებარ ციფრებში,

საზომებში, ნიშნულებში იმდენად გაუგებარი ყოფით,

რომ სიკვდილიც ვერ მოახერხა ჩემს დასანახად.

***

და რა ადვილია, იფიქრო კუნელაზე.

მაშინაც კი, როცა არც იცი, როგორია.